نتایح جستجو

اگر با من نبودش هیچ میلی چرا ظرف مرا بشکسته لیلی

گر به سر منزل سلمی رسی ای باد صبا چشم دارم که سلامی برسانی ز منش به ادب نافه گشایی کن از آن زلف سیاه جای دل های عزیز است به هم بر مزنش گو دلم حق وفا با خط و خالت دارد محترم دار در آن طره عنبر شکنش

حداوندا نگارم را نگهدار همه دار و ندارم را نگهدار ندارم غیر از او گلی در این باغ گلم باغم بهارم را نگهدار ---- خوش می دونه! پس چرا بگم. ;)

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش می سپارم به تو از چشم حسود چمنش

ز بزم عاشقون چندیست برونم چرا تنهام والله ندونم خدایا گر دلم سنگ است و خار است دل نرمی بده اینجا نشونم

یکی روبهی دید بی دست و پای فرو ماند در لطف و صنع خدای

دست از طلب ندارم تا ماه من برآید یا تن رسد به جانان یا جان از بدن درآید ----- جواب شعر رنگ خدا بود.

به نظر من نمی تونم آغاز پذیرفتن شکسته. همه ما می تونیم اگه باور داشته باشیم. استفان هاوکینگ رو اگه بشناسی به اوج قدرت انسانها پی می بری. هاوکینگ بنا به مریضی که داره نمی تونه غیر از انگشای دستش رو حرکت بده. کلا فلج شده. اما در حال حاضر جزء نخبه های علمه و در مورد فضا و زمان نظریه هایی هم داره.

چاره کار کجا و من بیمار کجا دل دیوانه کجا و خانه یار کجا به شب تیره من آن مه تابان تویی یا رب این ماه کجا و آن شب تار کجا ای خدا کی برسد به انتها هجرانم روز هجران کجا و آخر کار کجا بی تو ای نازگلم روز و شب گریانم وصل محبوب کجا و گریه زار کجا غم تلخیست نشسته بر دل بی تابم دل و دلدار کجا و غم و...

ممنون از لطفت. شد از آن زلف پریشان، پریشان دلم یا رب از این عشق مگردان پشیمان دلم من نه آنم که کنم تاب و صبوری ز فراق در بوته سودا مگردان بدین سان دلم

شعر تو هم به دل میشینه. این یکی از شعرای قدیمی منه: سوگند به خدا جز تو مرا حاجت نیست سر کنم بی تو شبم با می ناب عادت نیست نه من آنم که صبوری کنم از فرقت جان چه کنم کز غم هجران توأم طاقت نیست.

یارا یارا گاهی دل ما را به چراغ نگاهی روشن کن چشم تار دل را چو مسیحا به دمیدن آهی روشن کن

آتش به دلم زن که دل آرام نخواهم آرام ز من گیر که سرانجام نخواهم با آن نفس رفته بگو باز نیاید از من بِسِتان جان که فرجام نخواهم --- از خودم بود. لطفا نظرتونو بگین.

از عشق تو مجنون شدنم گشته بهانه سرگشته شوم تا که روم خانه به خانه شمعم شوی پروانه صفت دور تو گردم بال و پرم از شعله بسوزم به نشانه ---- شعر از خودم. تقدیم به monazzah

تا به تو دادم دل و دین ای صنم بر همه کس گشته یقین ای صنم «من ز تو دوری نتوانم دگر وز تو صبوری نتوانم دگر»

گیج شدم. هر کسی یه جور نگاهم می کنه. تو نگاه همه یه جور محبت حس می کنم اما تا میام اعتماد کنم، وای نه! سخته. من یکی که نمی تونم راحت راز دلمو بگم. آخه می دونی؟ من یه راز خیلی خیلی بزرگ دارم. اونقدر بزرگ که می ترسم اگه بگم دیگه کسی دوستم نداشته باشه. چی بگم؟ از کی بگم؟ از اونی که بی خداحافظی...

ساقی پیاله بر شکن، می را نه سود است و ثمر زان شور و زان مستی بگو ما را چه حاصل شد مگر جز آنکه بدمستی کنیم، انکار این هستی کنیم یک دم چو آسوده شدیم، آن غم کماکان پر اثر ساقی بگو یارم کجاست، آن دلبر نازم کجاست روحم چو دور است از بدن، می را چه می‌خواهم دگر گشته جدا از جان من، جانان زلف ‌افشان من...

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

می خواره و سر گشته و رندیم و نظر باز وآنکس که چو ما نیست در این شهر کدام است

بهار آمد بیا تا داد عمر رفته بستانیم به پای سرو آزادی سر و دستی برافشانیم