نتایح جستجو

زندگی گریه ی کودک آذری ست در لا به لای آورها که به دنبال ناله های مادرش می گردد... زندگی نگاه مات مانده ی پدری ست به خانه ای که تن بی جان خانواده اش در آن مدفون است... زندگی یعنی باز امید....زندگی یعنی باز باید بلند شد..با آنکه به خاک نشستی...

بوی خاک می آید....شهری که با خاک یکسان شده...دیگر نفسی نماند تا در این شهر به درون سینه بکشیم...

یک شب از دست کسی باده ای خواهم خورد که مرا با خود تا آن سوی اسرار جهان خواهد برد با من از هست به بود با من از نور به تاریکی از شعله به دود با من از آوا تا خاموشی دورتر شاید تا عمق فراموشی راه خواهد پیمود فریدون مشیری

دلی داریم و دلداری نداریم... . . . یک مصرع شد بهانه ی یک لبخند و یک خاطره و یک یادآوری... خوش به حالِ لحظه ها که به سادگی خوش شدند:redface:

از ترس بودم از شرم بودم از سایه ی كنار تو بودم دست من از سكوت پهلوهایت بود و آن مایع تپنده ی محبوس از پله های مردانه بالا می رفت وقتی كه در فضای عظیم ترس در لثه ی كبود تو دندان های دیوانه ام را كشف كردم چون برج كاه سوختم و لثه ی تو احتضاری حیوانی داشت ماه برهنه حاشیه ی شن...

راهی نيست، بايد برويم به چه می‌خندی پسته‌ی پاييزی؟ به زودی آن خبر سهمگين به باغ بی‌آفتاب اين ناحيه خواهد رسيد. خيلی وقت است که نطفه‌ی نی را به زهدانِ بيشه کُشته‌اند. باورت اگر نمی‌شود نگاه کن دُرناها دارند بی‌خواب و بی‌درخت رو به مزارِ ماه می‌گريزند. اينجا ماندنِ ما بی‌فايده...

رساله‌ی عشق لابه‌لای هزار جفت کفشِ ميهمان يک جفت دمپايیِ پُرگو داشتند از بازگشتِ سندباد بحری قصه می‌گفتند. خانه پُر از همهمه بود: حرف، حرف، حرف ...! آن شب آخرين کشتی قاهره برای بُردنِ سقراط آمده بود. کرايتون گفت ممکن است بين راه باران بيايد. روزنامه‌ها نوشته بودند عده‌ای در...

دیوارها را سپید بگذار،چون هر چه بنویسی،آخرِ سَر برایت حسرتش باقی می ماند در هر بار رَد شدن از کنارش!

حرفم نمی آید! وقتی تمام بودنت شده گوش و تمام بودنم شده چشم! تو منتظر شنیدن و من منتظر دیدن! نه تو می شونی و نه من می بینم!!!

سر و ته حرف دل رو به هم آوردم،شد دو کلمه! برو به سلامت!

دعایی در ژرفای شب دعایی در ژرفای شب هان ، ای شب وسیع تر از ابر در زیر آسمان تو ، یک شاخه ی ستبر چون گردن بریده ی آهو اوراد واپسین را می خواند خون سپید باران زیر گردن بریده روان است آه ای نسیم معجزه ی صبح در این شب شگرف ، رها شو ای دست کهربایی خورشید دروازه های گمشده را بر شب درهای ناشناخته را...

دریچه ای رو به شب دریچه ای رو به شب دریچه باز بود و در صفای شامگاه باغ سلام کاج بود و خنده ی ستاره ها پرسش نسیم از درخت : زنده ای؟ و پاسخ درخت : زنده ام و موج رقص در تن درخت و دست عاشق نسیم و گردن درخت و مرد ، در پس دریچه ایستاده بود میان پرسشی ز خویش و پاسخی به خویش در تو آنکه بود ، هست ؟ در...

بی خوابی به دلم زده....خمیازه می کشد و کش و قوس می آید.... اندکی خواب می خواهد....اگر این عشق بگذارد...

خدایا بگذار بی نام و نشان باشم... انسان ها تا می شناسندم می خواهند تکه پاره ام کنند...

داغِ دل وِلرم شده... تا چند روز دیگر سرد می شود.... بنویس آتش...تا چند روز دیگر برف بر دستانت می نشیند... این است تاثیر زمان...:redface:

درخت می گوید درخت می گوید امسال امسال ، در سکوت خزانی نغمه ی هیزم شکن به گوش نیامد سایه ی تاریک او به بیشه نیفتاد جاده نلرزید زیر هر قدم او دست دعا خوان من به سوی بهار است پایم در گل نشسته تا سر زانو بر سرم انبوه ابرهای مهاجر بر جگرم داغ روشنایی خورشید بر کمرم یادگار کهنه ی چاقو در...

در سایه ی کبود دو انگشت در سایه ی کبود دو انگشت با بالهای رنگین ، در نور صبحگاه بر گل نشست و عکسش در شبنم اوفتاد نداشت چشمه ای است سر را درون چشمه فرو برد آنگاه ، وزن پرتو خورشید را بر کفه ی دو بال خود احساس کرد شاهین شاخکش به تکان آمد چشمش به روشنایی نامحرم اوفتاد خود را به خواب زد گل را...

یک بال فریاد و یک بال آتش مرغی از این گونه سر تا سر شب بر گرد آن شهر پرواز می کرد گفتند این مرغ جادوست ابلیس مرغ را بال و پرواز داده ست شفیعی کدکنی

پشتِ پَرده‌ی نی تنها پيراهنِ تو می‌داند آنجا چه رازی از لذتِ ليمو خواب است. آيا دخترانِ پرتقال‌چين می‌دانند سه پنج‌شنبه مانده به آخرِ پاييز عروسی باغ است؟! زير درختِ سپيدار، خواب می‌ديد معلمِ جوانِ دهکده. آن سو تر انبوهِ زائران به جانبِ فانوسِ روشنِ بالای کوه می‌رفتند...

در كوچه های شن بی دیوار با نام كوچه های بسیار بسیار می دویدم فریادم از تأنی تا می شد در تای مهربان دفتر ها و راهم از عروسك های نور جشن درختكاری بود كز شعله های گردن هاشان از گردن های شعله ای دست و پرنده جاری بود همواره بود راهم اما من همواره شیب می جستم با ما پرنده های پر...