نتایح جستجو

تا مگر شیشه این کاخ به هم درشکند تا مگر ولوله افتد به دل قصر سکوت دست در حسرت سنگ سنگ در آرزوی پرواز است از حمید مصدق

از مجموعه شعر دلتنگی ها از مجموعه شعر دلتنگی ها در گفتگوی ما فنجان تو كوهستانی ست وقتی كه به واژه های تو نما می بخشد وقتی كه واژه های ما نما می گیرند چشمان تو روح هندسی شان را در كوهستان پنهان می سازند چشمان تو روح هندسی دارند وقتی كه فنجان تو كوهستانی ست و واژه كه از كنار دست...

یکی می‌گرید یکی خون می‌فشاند. دریغا عشق که برباد شد! از برای زورق‌های بادبانی سه‌ویل را معبری هست; بر آب غرناطه اما تنها آه است که پارو می‌کشد. از گارسیا لورکا:gol:

ای زمین ، ای گور ، ای مادر ای زمین ، ای گور ، ای مادر پیرمردی که در آن سوی درختان خزان دیده قدم می زد روح چل سالگی من بود روحی آشفته تر از سایه ی صدها برگ و پراکنده تر از لرزه ی صدها موج روحی آماده ی مردن بود پیرمردی که سر تیز عصای او صلح آن چشمه ی خندان را پیوسته به هم می زد روح من بود که...

نوميدیِ گرامیِ من نوميد، کلافه، سرگردان، جهان را به جست‌وجویِ دليلی ساده دشنام می‌دهم. آيا هزار سال زيستن از پیِ تنها يکی پرسشِ ساده کافی نيست؟ نوميد، کلافه، سرگردان، همه، همه‌ی ما در وحشتِ واژه‌ها زاده می‌شويم و در ترسِ بی‌سرانجامِ مُدارا می‌ميريم. جدا متاسفم!

منظور خاصی ندارم، باور کنيد! دويدنِ بی‌پايانِ يکی نقطه بر قوسِ دايره. تا کی؟ باز بايد بيدار شوم، بشنوم، ببينم، باور کنم. باز بايد برای ادامه‌ی بی‌دليلِ دانايی تمرينِ استعاره کنم. همه برای رسيدن به همين دايره از پیِ دايره می‌دوند. هی نقطه‌ی مجهول! مرارتِ مسخره! مضمونِ بی‌دليل...

حوصله‌ی نوشتن‌اش در من نيست خانه‌ام، در خانه نشسته‌ام، کتری کهنه روی اجاق است هنوز، روشن! دستِ راستم روی ديوار راهی‌ست انگار به ديوارِ بی‌دليلِ بعدی نمی‌رسد. چراغ مطالعه، چند مطلبِ مهيا، مداد، کبريت، و کلماتی رها شده روی ميز. ساعت، پنج و نيمِ بامداد است، هنوز بيدارم، چيزی دارد...

بلبل کوهی تنها بوديم رو به جنگلِ بی‌پايان پياده می‌رفتيم من و همان بيوه‌ی بی‌نظيرِ باران‌پوش. آورده بود رهايش کند می‌گفت: پیِ جُفت است. خيلی وقت است ديگر نمی‌خواند. مِه مانده بود به کوه من داشتم حرف می‌زدم داشتم پُشتِ سر شاعری بزرگ غيبت می‌کردم: بزرگ است، بی‌نظير است، جادوگر...

یکباره نیز نعره بکش غرشی برآر تا دیده ام تو را خاموش بوده ای در ذهن همگنان بیگانه بوده ای و فراموش بوده ای در نو چرا صلابت جنگل نمانده است ؟ حمید مصدق:gol:

از سطح سنگ تو زمزمه ی باد نهان بودی تو دانش ‌آفتاب گشتی كز سطح سنگ میراث ذره هایت را با زمزمه ی نهان باد می بردم با زمزمه ی نهان باد من سطح سنگ می شدم كه آرزوی شكاف برداشتن از نیروی پنهانی یك گیاه را می مردم

از مجموعه شعر دلتنگی ها از مجموعه شعر دلتنگی ها و باد وقتی كه به شاخه اشتباه می آموخت وقتی كه پرنده در میان باد گهواره ی اشتباه را می جنباند پرتاب میان دست های من پنهان می شد اندیشه كه می كردم از سنگ اندیشه كه می كردم از سنگ در دست من ارتباط پنهان می شد در دست من آشیانه ی...

دو ... شاخه از یکی درخت: یکی تیرِ تابوت وُ یکی تختِ گهواره؟ نگران نباش گردوی پیر! حالا هزار پاییز است که گاه میآیند وُ هزار بهار است که گاه میروند، هیچ پرندهای آشیانِ پرنده ی دیگری را تصرف نخواهد کرد. سید علی صالحی:gol:

به کجا می روی وقتی می بینی که نگاه پشت سرت محو نمی شود و نگاه پیش روت نزدیک نمی شود. گاهی باید ماند وقتی خیری در رفتن نیست.