تــــــــــو بـــــــه مـــــن خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
بــــــاغــــــــــبــــان از پــــــــــــــــی مـن تــــنـد دوید
ســــــــــیـــــــــب را دســــــــــــــــت تــــــــــو دیـــد
غـــــــضـــــب آلـــــــــود بـــــه مــــــن کـــــرد نــــگاه
ســــیـــــب دنــدان زده از دســـت تــو افتاد به خاک
و تـــــــــــــــــــــو رفـــــــــتـــی و هــــــــــنـــــــــــوز
سالـــــــــهاســـــــت کــــــه در گوش مــن آرام آرام
خش خش گام تــــــــو تکــــرار کنان می دهد آزارم
و مــــــــن اندیشـــــــه کنان غـــــرق در ایــن پندارم
کــــــــه چرا باغــــــــــچه کوچــک ما سیب نداشت