ﺑﻪﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﻧﺪ ﻣﺸﺘﯽ ﺑﯽﭘﻨﺎﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﺭﻧﺞ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﺗﺒﻌﯿﺪﮔﺎﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﻏﺮﺽ ﺭﻧﺠﯿﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ
ﻣﮑﻦ ﻋﻤﺮ ﻣﺮﺍ ﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﺒﺎﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﺑﺮﺍﯼ ﭼﺮﺧﺶ ﺍﯾﻦ ﺁﺳﯿﺎﺏ ﮐﻬﻨﺔ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ
ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽﻏﻠﺘﻨﺪ ﺻﺪﻫﺎ ﺑﯽﮔﻨﺎﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﻧﺸﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﺮﺍﯼ ﺳﺮﺩﺭﮔﻢ
ﺑﭙﺮﺱ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻭﺍﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﺍﮔﺮ ﺷﺎﺩﯼ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﺟﺎﯼ ﺣﯿﺮﺕ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺟﻮﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ
ﺗﻮ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻢ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﻨﮓ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﻣﺎﻩ ﺍﯾﻨﺠﺎ