سلام
خوب جمله ای نوشتید « عجب صبری خدا دارد»
البته یواش یواش دارم احساس می کنم منظور این آیه:
صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لَا يَرْجِعُونَ﴿18﴾
آنها کران، گنگها و کورانند; لذا (از راه خطا) بازنمیگردند!
من اول می خواستم اینطوری برخورد کنم باهاشون:
وَعِبَادُ الرَّحْمَٰنِ الَّذِينَ يَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا﴿63﴾ [IMG]
بندگان (خاص خداوند) رحمان، کسانی هستند که با آرامش و بیتکبر بر زمین راه میروند; و هنگامی که جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گویند)، به آنها سلام میگویند (و با بیاعتنایی و بزرگواری میگذرند);
اما یه فکری در سر دارم که خواستید عرض می کنم.