hd_memar

همیشه یک چیزی کم می آوریم !

همواره قدمی برای گذاشتن باقی می ماند

که قدمی بر داریم ...

همیشه کاملا نمی رسیم ...

فقط فکر می کنیم که رسیده ایم !

همیشه یک نفر هست

که خواهد آمد ...

که نمی شناسیم کیست !

فقط حسش می کنیم ...

در دلمان ...

همیشه جای خالی کسی

اذیتمان می کند ...!

معبودم ...

گاهی آنقدر واقعیت داری

که سرم به یک تکه ابر سجده می برد

و توقع دارم از سنگ

مهربانی را !

...

امروز خواستم از خودم بنویسم

اما نشد !

خواستم از تو بنویسم

که ناگهان اشک ریختم و دستانم لرزید !

تو خوب می دانی که آسمان من بارانیست ...

تو خوبتر می دانی که نیازم به تو ابدیست ...

تو می دانی، خوب می دانی

که ایمان از دست رفته باز خواهد گشت ...

باز خواهد گشت ...!

خدایا...

مردمانی را دیدم که تسبیح به دست گرفته و دانه دانه ذکر تو را می شمردند به عادت آنگونه با شتاب و متصل نام تو را می خواندند که گویی در معامله ای از تو چیزی ستانده اند و اکنون بهای آن را می پردازند!
و اندیشیدم که آیا در هر بار خواندن نامت ، بزرگی و لطفت را نیز در ذهن تداعی می کنند؟!
مردمانی را دیدم که کاغذی دعا به بهایی می خریدندو چون نسخه ای از فروشنده چند بار و چگونه خواندنش را برای رفع حاجت طلب می کردند!
و اندیشیدم که آیا ترا می خوانیم تا بستانیم یا ترا می خوانیم چون دوستت داریم؟!

مهربانترین...

به ما بیاموز
که دل آدمی عصاره وجود اوست ،حرمت دل ها را از یاد نبریم

به ما بیاموز
که دوست داشتن را فراموش نکنیم و آنانکه دوستمان دارند را از خاطر نبریم

به ما بیاموز
که سوگند راست بودن دروغمان را نام تو نسازیم

به ما بیاموز
که به ناحق کردن حق دیگری عادت نکنیم

و به من بیاموز
که دوستی ام را بندی به پای دوستان نسازم و در همه حال دوستشان بدارم. حتی اگر فراموشم کنند ...

حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود ... تا باز به آغاز می رسم !

می میرم ، دوباره زنده ام می کند ...

ایمان می آورم ، می جنگم ، می میرم !

می نویسم ، خط می زنم ...

خط خوردگی هایم را حفظم ، می نویسم !

فریاد می زنم ، می گریزم ، می گریزانم ...

ضجه می زنم که بازگرد، باز طغیان می کنم !

خدا می سازم ، توبه می کنم ، سجده می کنم ...

در سجده به مامنم کافر می شوم ، بی خدا می شوم ...

.

.

.

از این همه تکرار حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود تا به آغاز می رسم ...!


ستاره

چون بلبل مست راه در بستان یافت
روی گل و جام باده را خندان یافت
آمد بزبان حال در گوشم گفت
دریاب که عمر رفته را نتوان یافت ...

خدايا، ما را ببخش، اين‌ تعريف‌ انسان‌ نيست. ما ديگر ايوب‌ نيستيم...

.

.

.

خدايا اما به‌ ما برگردان، آن‌ معجون‌ تلخ، آن‌ اكسير مقدس، آن‌ صبر قشنگ‌ را ...

طعمش‌ تلخ‌ بود. تلخي‌اش‌ را دوست‌ نداشتيم...نمي‌دانستيم‌ كه‌ دواست. دواي‌ تلخ‌ترين‌ دردها...نمي‌دانستيم‌ معجون‌ است! معجونِ‌ انسان‌ شدن...گمش‌ كرديم. شيطان‌ از دستمان‌ دزديد! بي‌طاقت‌ شديم‌ و ناآرام. دهانمان‌ بوي‌ شكايت‌ گرفت‌ و گلايه...‌

و تازه‌ فهميديم‌ نام‌ آن‌ اكسير مقدس، نام‌ آنچه‌ از دستش‌ داديم، «صبر» بود...

ديگر عزم‌ آهني‌ و طاقت‌ فولادي‌ نداريم، ديگر پاي‌ ماندن‌ و شانه‌ سنگي‌ نداريم. انگار ما را از شيشه‌ و مه‌ ساخته‌اند. براي‌ شكستن‌مان‌ توفان‌ لازم‌ نيست. ما با هر نسيمي‌ هزار تكه‌ مي‌شويم. ترك‌ مي‌خوريم. مي‌افتيم، مي‌شكنيم، مي‌ريزيم‌ و شيطان‌ همين‌ را مي‌خواست!

خدايا، ما را ببخش، اين‌ تعريف‌ انسان‌ نيست. ما ديگر ايوب‌ نيستيم...

از اينجا تا تو هزار راه‌ فاصله‌ است. ما اما چقدر بي‌حوصله‌ايم. ما پيش‌ از آنكه‌ راه‌ بيفتيم، خسته‌ايم. از ناهموار مي‌ترسيم، از پست‌ و بلند مي‌هراسيم، از هر چه‌ ناموافق‌ مي‌گريزيم...
شانه‌هايمان‌ درد مي‌كند، اندوه‌هاي‌ كوچكمان‌ را نمي‌توانيم‌ بر دوش‌ كشيم،ما زير هر غصه‌اي‌ آوار مي‌شويم، توي‌ سينه‌ ما جا براي‌ هيچ‌ غمي‌ نيست...

کجااا رفتی؟

قلبهای کوچک چشم انتظار قلبهای بزرگ هستند
مؤسسه خيريه

نگار جان من برم به قول خودت لالا : دی
شبت خوش ( با مسواک : دی )

آره خوب به نظره منم خیلی سوتو کور شده ... کلا دیگه بروبچ قدیم نیستن صفا نداره ... هی جوونی :دی

آره منم دیگه اصلا حسو حال فعالیت ندارم فقط میخونم ... البته اسپم تا دلت بخواد و از این تاپیک الکیا : دی
زیره آسمون کرسی چرا نمیای : دی ؟!

خوب نه ولی یه مدت نبودی فک کردم به دیار حق شتافتی : دی
نیستی ؟
البته حق داری ... باز آمد بوی ماه مدرسه : دی

مرسی
فعلا که کلاس نرفتم اول ترمه
از هفته دیگه انشااالله
تو چطوری؟
کلاسات شروع شده؟

نقطه ای در دوردست فقط یک نقطه است ...

نزدیک تر که بیاید شکل می گیرد ...

او یک انسان است !

به تو که می رسد ... قلب طپشی عاشقانه دارد !

دوباره می رود بسوی نقطه شدن ...

او یک خاطره است ...!

سلام صندلی داغ خودم از 1 مهر تا 3 مهر
یا علی

سلام
شکر، ممنون، شما چه طوری آبجی؟
تو هم مثل منی. منم دیگه نسبت به قبلانا فعالیتم کمتر شده. حسابی سرم شلوغ شده. از یه طرف کار و از یه طرف باشگاه ورزشی خودمون تازه کلاسامونم که داره شروع میشه. تا حالا چند دفعه به سرم زده که از باشگاه خداحافظی کنم ولی لطف بچه ها و دوستان منو اینجا موندگار کرده
چشم. حتما. حتما دعا گوییم
یا علی...

سلام نگار جان
خوووووبی؟
به سلامتی
سفر بخیر عزیزم
خوش گذشت؟
مرسی که به یادم بودی

اومدم در خونه تون نبودی که!!نکنه دیدی منم چراغ ها رو خاموش کردی کلک هان؟!

کووجا بودی؟!؟!سوغاتی چی باید بگیرم؟

تو چرا انقدر دیر به دیر میای هان هان؟

عطش خشک تو بر ریگ بیابان ماسید
کوزه ای دادمت ای تشنه مگر یادت نیست؟
تو که خود سوزی هر شب پره را می فهمی
باورم نیست که مرگ بال و پر یادت نیست؟
تو به دلریختگان چشم نداری، بی دل
آنچنان غرق غروبی که سحر یادت نیست؟
یادم هست ، یادت نیست؟

[IMG]

عيدت مبارك...

سلام آبجی نگار
خوبی؟ سلامتی؟
نماز و روزه هات قبول
دلم تنگ شد اومدم حالتو بپرسم. شما که اصلا سری به ما نمیزنی، ما اومدیم مزاحمت بشیم
نگار جان تو که مشهدی از اونجا برامون دعا کن. برای همه بچه ها و برای من
یا علی...

در درون تو کسی است

‌دنیایی است

وتو را یاری خواهد داد که خواستن را

به شدن بدل کنی !

و نیرویی نهفته که گامهایت را

پیوسته به راه تواند برد ...

پس خویشتن را آنگونه که می پسندی ترسیم کن !

و هر روز تنها گام بردار... آرام و پرتوان ...

در امتداد آن رویای دلپذیر ...

آری! گاه چنین شود که تداوم راه

سخت و نا ممکن آيد !

رویاهایت را فرو مگذار ...

پس آنگاه سحر گاه فراخواهد رسید

که چشم بگشایی و خویشتن را ببینی

بایسته و پرتوان ...

و آمیخته ی آنچه که می خواسته ای ...

این کمترین پاداش شهامت است

و ایمان به آنکه در توست ...

و آویختن به رویاهایت ...

رویاهایت را فرومگذار ...............!


دونالوین