دیگران از صدمه ی اعدا همی نالند و من/ از جفای دوستان گریم چو ابر بهمنی/ سست عهد و سرد مهر اند این رفیقان همچو گل/ ضایع آن عمری که با این سست عهدان سر کنی/ دوستان را می نپاید الفت و یاری ولی/ دشمنان را همچنان برجاست کید و دشمنی/ کاش بودندی به گیتی استوار و پا به جای/ دوستان در دوستی چون دشمنان در دشمنی