ذكر خدا
(وصيت نامه افضل الدين محمد تبريزي)
اي فرزند، بايد كه هميشه زبانت در ذكر خدا باشد و دلت در فكر آخرت و خاتمت كار و اذكار معين كني و ملازمت نمايي بدانها
همچنانكه نفس بي قوت و غذا نتواند به سر بردن، البته هر روز جوياي آب و نان باشد؛ جان را نيز قوتي است همچو علم و عمل، اگر از وي بازگيري وي را در هلاك اندازي؛ و بدان كه هر ذكري را جداگانه فضيلتي است و هر وقتي را منزلتي.
آن ذكر و آن وقت همچو صيدند و تو صياد، زنهار چنان كن كه پيوسته دام گذاشته باشي، نتوان دانست، گاه باشد كه تو دام را براي عصفور نهاده باشي، ناگاه شاهباز سفيدي در دام افتد كه لايق دست پادشاه باشد و به سبب آن تو مقرب پادشاه گردي.
