مرد ها در چار چوب عشق، به وسعت غیر قابل انکاری نامردند! برای اثبات کمال نا مردی آنان، تنها همین بس که در مقابل قلب ساده و فریب خورده ی یک زن، احساس می کنند مردند. تا وقتی که قلب زن عاشق نشده، پست تر از یک سگ ولگرد، عاجز تر از یک فقیر و گدا تر از همه ی گدایان سامره. پوزه بر خاک و دست تمنا به پیشش گدایی میکنند
اما وقتی که خیالشان از بابت قلب زن راحت شد، به یک باره یادشان می افتد که خدا مردشان آفرید!! و آنگاه کمال مردانگی را در نهایت نامردی جست و جو میکنند...