مشاعرۀ سنّتی

[mim-shimi]

مسند به گلستان بر تا شاهد و ساقی را
لب گیری و رخ بوسی می نوشی و گل بویی

 

[باران بهاری]

یار آن بود که صبر کند بر جفای یار
ترک رضای خویش کند در رضای یار

گر بر وجود عاشق صادق نهند تیغ
بیند خطای خویش و نبیند خطای یار

 

[industrial-eng]

نقش مستوری و مستی نه به دست من و توست
انچه سلطان ازل گفت بکن ان کردم

 

[sisah]

ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق
آن که او عالم سر است بدین حال گواست
فرض ایزد بگزاریم و به کس بد نکنیم
وان چه گویند روا نیست نگوییم رواست

 

[باران بهاری]

توبه ی زهد فروشان گرانجان بگذشت
وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست

 

[sisah]

تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست
دل سودازده از غصه دو نیم افتادست
چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است
لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست

 

[باران بهاری]

تو رفتی و من تنها به انتهای زمین
رسیدم و همه ی شهر مرد با دیروز

 

[sisah]

ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد
چراغ مرده کجا شمع آفتاب کجا

 

[gh_engineer]

از پی آن گل نورسته دل ما یا رب
خود کجا شد که ندیدیم درین چندگهش

 

[سرمد حیدری]

شاهد آن نیست مه موئی و میانی دارد
بنده‌ی طلعت آن باش که آنی دارد
شیوه‌ی حور و پری گرچه لطیف است ولی
خوبی آنست و لطافت که فلانی دلرد

 

[Aseman Etemaad]

دل خراب من دگر خرابتر نمی شود
که خنجر غمت از این خرابتر نمی زند
هوشنگ ابتهاج

 

[gh_engineer]

دیده ام آن چشم دل سیه که توداری
جانب هیچ آشنا نگاه ندارد

 

[Aseman Etemaad]

دل می رود زدستم صاحبدلان خدارا
دردا که راز پنهان خواهد شد آشکارا

 

[sisah]

انعام کن به گوشه‌ی چشم ارادتی
تا بنده‌ی تو باشم و منت پذیر تو
صاحبدلی به تربیتم گفت زینهار
غوغا مکن که دوست ندارد نفیر تو
شاهد منجمست چه حاجت به شرح حال
در وی نگاه کن که بداند ضمیر تو

 

[hami_life]

و عشق
و عشق صدای فاصله هاست
صدای فاصله هایی که غرق ابهامند​

 

[sisah]

در بزم دور یک دو قدح درکش و برو
یعنی طمع مدار وصال دوام را
ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش
پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را

 

[باران بهاری]

اگر از پرده برون شد دل من عیب مکن
شکر ایزد که نه در پرده ی پندار بماند

 

[sisah]

دعا کن به شب چون گدایان به سوز
اگر می‌کنی پادشاهی به روز

کمر بسته گردن کشان بر درت
تو بر آستان عبادت سرت

 

[باران بهاری]

دعا کن به شب چون گدایان به سوز
اگر می‌کنی پادشاهی به روز

کمر بسته گردن کشان بر درت
تو بر آستان عبادت سرت

تو کیستی که سفر کردن از هوایت را
نمی توانم حتی به بال های خیال

 

[سمیه نوروزی]

لاف عشق و گله از یار و زهی لاف دروغ
عشقبازان چنین مستحق بحرانند

 

[sisah]

در کشته‌ی خویشتن نگه کن
روزی اگر افتد اتفاقت
تو خنده زنان چو شمع و خلقی
پروانه صفت در احتراقت

 

[باران بهاری]

تنهاییم را با تو قسمت می کنم سهم کمی نیست
گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست

محمد علی بهمنی

 

[sisah]

تو عهد وفای خود شکستی
وز جانب ما هنوز محکم
مگذار که خستگان بمیرند
دور از تو به انتظار مرهم

 

[باران بهاری]

محبوب منی چو دیده ی راست
ای سرو روان به ابروی خم

 

[sisah]

ما خود زده‌ایم جام بر سنگ
دیگر مزنید سنگ بر جام
آخر نگهی به سوی ما کن
ای دولت خاص و حسرت عام

 

[باران بهاری]

من در قدم تو خاک بادم
باشد که تو بر سرم نهی گام

در دام غمت چو مرغ وحشی
می پیچم و سخت می شود دام

 

[sisah]

من بی تو نه راضیم ولیکن
چون کام نمی‌دهی به ناکام
بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله‌ی کار خویش گیرم

 

[باران بهاری]

من ساکن خاک پاک عشقم
نتوانم از این دیار برگشت

بیچارگی است چاره ی عشق
دانی چه کنم چو یار برگشت؟
.
.
.

 

[sisah]

تا درین زندان فانی زندگانی باشدت
کنج عزلت گیر تا گنج معانی باشدت
این جهان را ترک کن تا چون گذشتی زین جهان
این جهانت گر نباشد آن جهانی باشدت

 

[ie student]

تا دل هرزه گرد من،رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود،عزم وطن نمی کند