رد پای احساس ...
- شروع کننده موضوع MEMOL...
- تاریخ شروع
مدتی است که دلم گرفته است صدایم لرزان شده است چیزی در گلویم به صفحه ی قلبم میکوبد و میگوید:
[FONT=times new roman, times, serif] رفته بودم سر حوض تا ببینم عکس تنهایی خود را در آب[/FONT][FONT=times new roman, times, serif]آب در حوض نبود...[/FONT]
اشک بریز...اشک بریز
[FONT=times new roman, times, serif] رفته بودم سر حوض تا ببینم عکس تنهایی خود را در آب[/FONT][FONT=times new roman, times, serif]آب در حوض نبود...[/FONT]ای نا رفیق..به کدامین گناه ناکرده.. تازیانه ام می زنیبه حقیقت که هویتت رادیر زمان ایست که در زیر پای رهگذرانبه عرضه نهاده اینقابت را بردار... زیر پایم را زود خالی کردیمجالی می خواستم اندک ... به اندازه یک نفس ..این نگاهت چیست ؟سلام پر مهرت را باور کنم... یا پاشیدن نمکت را؟خنجر را دستت دادم و گفتمپشت سر من حرکت کن و مواظبم باشاندکی بعد خنجری از پشت در قلبم فرو رفتپشت سرم را نگاه کردم .. کسی جز تو نبودنمی دانستم تو هم تاب از پشت خنجر زدن را داریتو گناهکار نیستی !خنجر را خودم به دستت داده بودمبه یقین که از دیار عابر هرز نگاه آمده ایشکنجه کن... که برای کشیدن درد مانده ام.. نه برای التیام..
سال ها می گذرد
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]و من از پنجره بیداری
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]کوچه یاد تو را می نگرم...[/FONT][FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]و چنان آرامم که کسی فکر نکرد[/FONT][FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif][/FONT]زیر خاکستر آرامش من چه هیاهویی هست ...عاشقی هم دردی است !!!
و من از لحظه دیدار تو می دانستم
که به این درد
شبی خواهم مرد ...
که به این درد
شبی خواهم مرد ...
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]دارم از تو دور میشم، داره تنها میشه قلبم[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]میدونم نبودن تو، جونمو میگیره کم[/FONT][FONT="] [/FONT][FONT="]کم[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]چیزی از تنم نمونده بعد دل شکستن تو[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]یه اتاق ساکت و سرد، من و فکر رفتن[FONT="] [/FONT]تو [/FONT][FONT="][/FONT]
[/FONT][FONT="]میدونم نبودن تو، جونمو میگیره کم[/FONT][FONT="] [/FONT][FONT="]کم[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]چیزی از تنم نمونده بعد دل شکستن تو[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]یه اتاق ساکت و سرد، من و فکر رفتن[FONT="] [/FONT]تو [/FONT][FONT="][/FONT]
سایه خوشبختی...
سایه خوشبختی...
من آنوقت بیش از شانزده پاییز ندیده بودم !
از اینکه نامی از بهار نمی برم تعجب نکنید، چون در طبیعت گرسنگان بیش از دو فصل وجود ندارد، پائیز و زمستان ! ...
در سرتاسر زندگی محنت بارشان، این پائیز محنت زده است که در ماتمزدگی رخسار زرد و
ماتمزه ی آنها را نوازش می دهد و زمستان هنگامی فرا می رسد که قلب در هم شکسته ی
انسان گرسنه، مثل مرغ سر بریده، در تنگنای سینه ی دلسوخته اش جان می کند.
و اینک امروز، ناگهان به یاد مرگ پدرم افتادم، بخاطر سؤالی بود که یکی از دوستان ساده ام از من کرد که :
راستی چرا اکثریت مردم هیچ روی خوشبختی را نمی بینند ؟
گفتم برادر، یکروز هم من همین سؤال را با پدرم در میان گذاشتم:
گفتم پدر، راستی تو هیچ روی خوشبختی را دیده ای ؟
پدرم خندید، خوشبختی ؟ من که ندیدم ! ...
گفتم چرا ؟
گفت : نمی دانم، همانقدر می دانم که تنها شبی، اشتباها سایه اش را، سایه ی خوشبختی را
در خواب دیدم، بر اسبی زرین سوار بود، به پای اسبش افتادم، زین اسب را به آغوش کشیدم،
به سینه فشردم و بوسیدم، بوسیدم و خندیدم، خندیدم و گریه کردم.
درست مثل دیوانه ی بخت برگشته ای که یکبار دیگر پس از عاقل شدن، تنها از شدت خوشحالی دیوانه شده باشد ! ...
آنوقت گفتم : آخر چرا ؟ خوشبختی یکبار در کلبه خراب مانده ی مرا نمی کوبد ؟
مگر من، مگر فرزند من، مگر ما بشر نیستیم ؟!
سایه ی خوشبختی با نعره های جگر خراش، صدا در سینه ام خفه کرد و فریاد کشید برو، برو انسان ساده دل.
تا هنگامی که در کف دست تو آنچه که هست، هست، خوشبختی را با تو کاری نیست !
به کف دستم نگاه کردم، شرافت خود را دیدم، که مغرور و سرفراز، پینه های دستم را نوازش می کرد ...
سایه خوشبختی...
شب سرسام گرفته ی وحشتناکی بود ...
نمی دانم زمین چه بلایی بر سر آسمان آورده بود که آسمان آنقدر سوخته دل و ناراحت اشک می ریخت؟
تازیانه های کمر شکن باران، جان سکوت را به لب رسانیده بود ! …
سکوت ماتمزده و غمناک، زیر دست و پای باران، دست و پا میزد و فریاد می کشید و در پریشانی سینه خراش آسمان و ناله بی پناه سکوت، طوفانی افسار گسیخته و گیج، به جان درختها افتاده بود !
متصل درخت بود که ناله می کرد ! و در واپسین ناله ی یک آرزوی ناکام، می شکست.
گویی باغبانی سالخورده که گذشته های خزان زده در سوز و گداز مشتی آرزوی سرگردان،
زندگی او را از دستش ربوده بودند، عمدا درخت هایی را که خودش کاشته بود، می شکافت،
تا در پوسیدگی ریشه ی یکی از آنها، جوانی گمشده اش را پیدا کند.
در چنین شب وحشت زده ی وحشت آوری، سالها پیش از این فرزند طلا،
که بی چیزان خانه به دوش فقرش می نامند، پدر مرا بٌرد.
پدر من سالها پیش از این، در شبی گرسنه و لخت، لخت و گرسنه مٌرد.
نمی دانم زمین چه بلایی بر سر آسمان آورده بود که آسمان آنقدر سوخته دل و ناراحت اشک می ریخت؟
تازیانه های کمر شکن باران، جان سکوت را به لب رسانیده بود ! …
سکوت ماتمزده و غمناک، زیر دست و پای باران، دست و پا میزد و فریاد می کشید و در پریشانی سینه خراش آسمان و ناله بی پناه سکوت، طوفانی افسار گسیخته و گیج، به جان درختها افتاده بود !
متصل درخت بود که ناله می کرد ! و در واپسین ناله ی یک آرزوی ناکام، می شکست.
گویی باغبانی سالخورده که گذشته های خزان زده در سوز و گداز مشتی آرزوی سرگردان،
زندگی او را از دستش ربوده بودند، عمدا درخت هایی را که خودش کاشته بود، می شکافت،
تا در پوسیدگی ریشه ی یکی از آنها، جوانی گمشده اش را پیدا کند.
در چنین شب وحشت زده ی وحشت آوری، سالها پیش از این فرزند طلا،
که بی چیزان خانه به دوش فقرش می نامند، پدر مرا بٌرد.
پدر من سالها پیش از این، در شبی گرسنه و لخت، لخت و گرسنه مٌرد.
من آنوقت بیش از شانزده پاییز ندیده بودم !
از اینکه نامی از بهار نمی برم تعجب نکنید، چون در طبیعت گرسنگان بیش از دو فصل وجود ندارد، پائیز و زمستان ! ...
در سرتاسر زندگی محنت بارشان، این پائیز محنت زده است که در ماتمزدگی رخسار زرد و
ماتمزه ی آنها را نوازش می دهد و زمستان هنگامی فرا می رسد که قلب در هم شکسته ی
انسان گرسنه، مثل مرغ سر بریده، در تنگنای سینه ی دلسوخته اش جان می کند.
و اینک امروز، ناگهان به یاد مرگ پدرم افتادم، بخاطر سؤالی بود که یکی از دوستان ساده ام از من کرد که :
راستی چرا اکثریت مردم هیچ روی خوشبختی را نمی بینند ؟
گفتم برادر، یکروز هم من همین سؤال را با پدرم در میان گذاشتم:
گفتم پدر، راستی تو هیچ روی خوشبختی را دیده ای ؟
پدرم خندید، خوشبختی ؟ من که ندیدم ! ...
گفتم چرا ؟
گفت : نمی دانم، همانقدر می دانم که تنها شبی، اشتباها سایه اش را، سایه ی خوشبختی را
در خواب دیدم، بر اسبی زرین سوار بود، به پای اسبش افتادم، زین اسب را به آغوش کشیدم،
به سینه فشردم و بوسیدم، بوسیدم و خندیدم، خندیدم و گریه کردم.
درست مثل دیوانه ی بخت برگشته ای که یکبار دیگر پس از عاقل شدن، تنها از شدت خوشحالی دیوانه شده باشد ! ...
آنوقت گفتم : آخر چرا ؟ خوشبختی یکبار در کلبه خراب مانده ی مرا نمی کوبد ؟
مگر من، مگر فرزند من، مگر ما بشر نیستیم ؟!
سایه ی خوشبختی با نعره های جگر خراش، صدا در سینه ام خفه کرد و فریاد کشید برو، برو انسان ساده دل.
تا هنگامی که در کف دست تو آنچه که هست، هست، خوشبختی را با تو کاری نیست !
به کف دستم نگاه کردم، شرافت خود را دیدم، که مغرور و سرفراز، پینه های دستم را نوازش می کرد ...
نه به من گفت بيا و نه خود آمد به برم
اندر ابهام چه گويم که چه آمد به سرم
نيمه شب باده ي گلگون به خيالش خوردم
تا سحر مست شدم تا که در آمد پدرم
رسم عشاق نه اينست که جبران نکنند
ناز بسيار، ولي نيست زري ، تا بخرم
جان بها داشت ولي مفت به آزادي رفت
حال در بند ولي مفت خر و مفتخرم
من نه آنم که دگر دل به خرابات دهم
گرچه سخت است که از دلبرزيبا گذرم
فرصتي نيست دگر وقت تمام است کنون
تازه معلوم شد آواره تر و دربدرم....
اندر ابهام چه گويم که چه آمد به سرم
نيمه شب باده ي گلگون به خيالش خوردم
تا سحر مست شدم تا که در آمد پدرم
رسم عشاق نه اينست که جبران نکنند
ناز بسيار، ولي نيست زري ، تا بخرم
جان بها داشت ولي مفت به آزادي رفت
حال در بند ولي مفت خر و مفتخرم
من نه آنم که دگر دل به خرابات دهم
گرچه سخت است که از دلبرزيبا گذرم
فرصتي نيست دگر وقت تمام است کنون
تازه معلوم شد آواره تر و دربدرم....
هر جا که میبینم نوشته است:
" خواستن توانستن است"
اتش میگیرم!!!
یعنی او نخواست که نشد؟
" خواستن توانستن است"
اتش میگیرم!!!
یعنی او نخواست که نشد؟
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]پيش پايـتـــ ؛[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]داشتم فکر ميــــــــکردم چقدر پيش پـا افتاده است[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]براي " تـــــو" که بگويم[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]بي " تـــــو" از پــا مي افتمـــــ[/FONT][FONT="][/FONT]
[/FONT][FONT="]داشتم فکر ميــــــــکردم چقدر پيش پـا افتاده است[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]براي " تـــــو" که بگويم[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]بي " تـــــو" از پــا مي افتمـــــ[/FONT][FONT="][/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="] [/FONT]
[FONT="]باشـ[/FONT][FONT="]ב [/FONT][FONT="]هَر چـﮧ تو بگویـے[/FONT][FONT="]!...
کَمـے زما[/FONT][FONT="]טּ [/FONT][FONT="]مے خواهَم[/FONT][FONT="]...
هَر وَقت[/FONT]
کَمـے زما[/FONT][FONT="]טּ [/FONT][FONT="]مے خواهَم[/FONT][FONT="]...
هَر وَقت[/FONT]
[FONT="] توانسِتم نَفس کِشیـ[/FONT][FONT="]בَטּ [/FONT][FONT="]را فَراموش کُنـم[/FONT][FONT="] ...
تو را هَم اَز یا[/FONT][FONT="]ב [/FONT][FONT="]خواهَم[/FONT][FONT="][/FONT]
تو را هَم اَز یا[/FONT][FONT="]ב [/FONT][FONT="]خواهَم[/FONT][FONT="][/FONT]
[FONT="] بُر[/FONT][FONT="]ב[/FONT][FONT="]...!!![/FONT]
[FONT="] [/FONT]
چه غریب ماندی ای دل ! نه غمی، نه غمگساری
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری
غم اگر به كوه گویم بگریزد و بریزد
...كه دگر بدین گرانی نتوان كشید یاری
چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
كه به هفت آسمانش نه ستاره ای ست باری
دل من ! چه حیف بودی كه چنین ز كار ماندی
چه هنر به كار بندم كه نماند وقت كاری
نرسید آن كه ماهی به توپرتوی رساند
دل آبگینه بشكن كه نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم كه مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو كه فرو خلید خاری
سحرم كشیده خنجر كه : چرا شبت نكشته ست
تو بكش كه تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشك همچو باران ز برت چه بر خورم من؟
كه همچو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگانی نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شكست پشتم كه دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری كه نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری به كنار گیر و بگذر
كه به غیر مرگ دیگر نگشایدت كناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران كه رها كنند یاری
هوشنگ ابتهاج
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری
غم اگر به كوه گویم بگریزد و بریزد
...كه دگر بدین گرانی نتوان كشید یاری
چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
كه به هفت آسمانش نه ستاره ای ست باری
دل من ! چه حیف بودی كه چنین ز كار ماندی
چه هنر به كار بندم كه نماند وقت كاری
نرسید آن كه ماهی به توپرتوی رساند
دل آبگینه بشكن كه نماند جز غباری
همه عمر چشم بودم كه مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو كه فرو خلید خاری
سحرم كشیده خنجر كه : چرا شبت نكشته ست
تو بكش كه تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشك همچو باران ز برت چه بر خورم من؟
كه همچو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
چو به زندگانی نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری
نه چنان شكست پشتم كه دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری كه نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری به كنار گیر و بگذر
كه به غیر مرگ دیگر نگشایدت كناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران كه رها كنند یاری
هوشنگ ابتهاج
دلتنگی های آدمی را ، باد ترانه ای می خواند
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماند
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من(مارگوت بیكل)
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماند
سکوت سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده
در این سکوت حقیقت ما نهفته است
حقیقت تو و من(مارگوت بیكل)
[FONT="]
[/FONT][FONT="]وقتی تمآم دلتنگی ات را بـآ یک[/FONT][FONT="] "[/FONT][FONT="]به من چـﮧ" پآسخ میگیر ے[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]بـﮧ کسی "چـﮧ" که چقدر تنهایی[/FONT][FONT="].......
[/FONT][FONT="]من تو را[/FONT][FONT="] [/FONT][FONT="]دوست دارم و تو دیگرے را و دیگرے دیگرے را و در این میان همـﮧ تنهاییم[/FONT][FONT="]...[/FONT]
[/FONT][FONT="]وقتی تمآم دلتنگی ات را بـآ یک[/FONT][FONT="] "[/FONT][FONT="]به من چـﮧ" پآسخ میگیر ے[/FONT][FONT="]
[/FONT][FONT="]بـﮧ کسی "چـﮧ" که چقدر تنهایی[/FONT][FONT="].......
[/FONT][FONT="]من تو را[/FONT][FONT="] [/FONT][FONT="]دوست دارم و تو دیگرے را و دیگرے دیگرے را و در این میان همـﮧ تنهاییم[/FONT][FONT="]...[/FONT]
[FONT="] [/FONT]
فَقَط . . .
کاش وَقتي تَنهايی . . .
کَسی کِنارِ تَنهاییت قَدَم می گُذاشت و . . .
مِثلِ پِسَرخاله یِ کُلاه قِرمِزی . . . آرام بَرایَت زِمزِمه می کَرد :
نون بگيرم . . . ؟
نفت بگيرم . . . ؟
دلت گرفته . . . ؟
مَن هَم باز . . . آرام بَرایَش ميگفتم : (( آره ))
بَعد . . . فَقَط کِنارَم می نِشَست . . .
و . . . سُکوت ميکَرد . . .
کاش وَقتي تَنهايی . . .
کَسی کِنارِ تَنهاییت قَدَم می گُذاشت و . . .
مِثلِ پِسَرخاله یِ کُلاه قِرمِزی . . . آرام بَرایَت زِمزِمه می کَرد :
نون بگيرم . . . ؟
نفت بگيرم . . . ؟
دلت گرفته . . . ؟
مَن هَم باز . . . آرام بَرایَش ميگفتم : (( آره ))
بَعد . . . فَقَط کِنارَم می نِشَست . . .
و . . . سُکوت ميکَرد . . .
باران می بارد امشب ، دلم غم دارد امشب
آرام ِِِِِِِ جان ِِِِِِِ خسته رَََََََه می سپارد امشب
در نگاهت مانده چشمم ، شاید از فکر سفر برگردی امشب
از تو دارم یادگاری ، سردیه این بوسه را پیوسته بر لب
قطره قطره اشک چشمم ، می چکد با نم نم ِِِِ باران به دامن
بسته ای بار ِِ سفر را ، با تو ای عاشق ترین بد کرده ام
رنگ ِ چشمت رنگ دریا ، سینه ی من دشت غم ها
یادم آید زیر ِ باران با تو بودم ، با تو تنها
این کلام ِِ آخرینت برده میل زندگی را از سر من
گفته ای شاید بیایی از سفر امّا نمی شه باور ِ من
رفتنت را کرده باور ، التماسم را ببین در نگاهم
زیر باران گریه کردم ، بلکه باران شوید از جانم گناهم
آرام ِِِِِِِ جان ِِِِِِِ خسته رَََََََه می سپارد امشب
در نگاهت مانده چشمم ، شاید از فکر سفر برگردی امشب
از تو دارم یادگاری ، سردیه این بوسه را پیوسته بر لب
قطره قطره اشک چشمم ، می چکد با نم نم ِِِِ باران به دامن
بسته ای بار ِِ سفر را ، با تو ای عاشق ترین بد کرده ام
رنگ ِ چشمت رنگ دریا ، سینه ی من دشت غم ها
یادم آید زیر ِ باران با تو بودم ، با تو تنها
این کلام ِِ آخرینت برده میل زندگی را از سر من
گفته ای شاید بیایی از سفر امّا نمی شه باور ِ من
رفتنت را کرده باور ، التماسم را ببین در نگاهم
زیر باران گریه کردم ، بلکه باران شوید از جانم گناهم
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
| M | *** ♥♥♥ در خلوت احساس ♥♥♥ *** | ادبیات | 2235 |