peyman-
عضو جدید
همه در مورد کانال سوئز شنیدند ولی چند نفر در مورد کانال داریوش شنیدند؟؟؟
کانال سوئز، آبراهه ای کشتی رو به طول 166 کیلومتر است که دریای سرخ را به دریای مدیترانه پیوند می‌دهد. کمترین پهنای این کانال، 55 متر و کمترین ژرفای آن 12 متر است.
این کانال زیر نظر فردیناند دولسپس، مهندس فرانسوی، از بندر سعید تا خلیج سوئز ساخته شد و در 17 نوامبر 1869 میلادی پس از 11 سال کوشش هزاران کارگر گشایش یافت.
این کانال از سال 1875 زیر فرمان انگلستان درآمد تا این که در سال 1856 به فرمان جمال عبدالناصر، رییس‌جمهور فقید مصر، ملی شد و تا 1957 بسته ماند.
این کانال یک‌بار دیگر به هنگام جنگ شش روزه‌ی عرب ها با اسرائیل در سال 1967 بسته شد و درژانویه‌ی سال 1975 بار دیگر باز شد.
یک اندیشه‌ی باستانی فکر پیوند دادن دریای سرخ(ب حر احمر ) به دریای مدیترانه از را کندن یک کانال (ترعه)، بسیار کهن است و به روزگار باستان باز می‌گردد .
نخستین‌بار مصریان باستان در 1500 هزار سال پیش از میلاد تصمیم گرفتند که چنین کاری بکنند . نویسندگان کهن ستی اول( 1318-1294 پیش از میلاد) را نخستین فرعونی می‌دانند که کوشش‌هایی در این راه انجام داد. پس از او، رامسس دوم ( 1294-1322 پیش از میلاد) و نخائوی دوم( 609-594 پیش از میلاد) روی آن کارکرده‌اند. اما نخائو به دلیل‌هایی که چندان روشن نیست، از این کار دست کشید.
برخی از تاریخ‌نگاران از هزینه‌ی بالای انجام این کار نوشته‌اند و برخی نوشته‌اند که مهندسان هنگام انجام کار دریافتند که سطح دریای سرخ از دلتای نیلو مصر بالاتر است و پنداشتند که چنان‌چه راه باز شود، آب شور دریا، رود نیل و مصر را به زیر خود خواهد برد.
وقتی که داریوش هخامنشی مصر را در سده‌ی پنجم پیش از میلاد تصرف کرد، از نزدیک بندر کنونی اسماعیلیه (در کنار دریای سرخ) کانالی حفر کرد که به شهر بوباستی می رسید و از آن جا به یکی از شاخه‌های نیل می‌پیوست و از راه نیل به دریای مدیترانه می‌رسید .
مسیر کانالی که به فرمان داریوش ساخته شد و کانال سوئز کنونی تا دریاچه‌ی تمساح یکی است، ولی مسیر دو کانال از آن‌جا از هم جدا می‌شود. مسیر کانال داریوش به سوی غرب می‌رود تا اندکی بالاتر از بوباستی به شاخه‌ی اصلی نیل می‌پیوندد. اما مسیر کانال دو لسپس از دریاچه‌ی تمساح رو به شمال تا بندر سعید در ساحل دریای مدیترانه ادامه می‌یابد.
هرودوت که طی سفر به مصر این کانال را دیده درباره‌ی ویژگی‌ها و چگونگی کندن آن نوشته است:
" فرزند پسامتیک، نکومس ( نخائو ) بود که در مصر سلطنت کرد. نخائو نخستین کسی بود که دست به کار کندن مجرایی شد که به دریای اریتره می‌رفت و پس از او داریوش پارسی کار کندن آن را ادامه داد. طول این مجرا به اندازه‌ی چهار روز دریانوردی است. عرض آن را آن اندازه زیاد گرفتند که دو کشتی جنگی با سه ردیف پاروزن، که از روبه‌رو به هم می‌رسند، می‌توانند در آن دریانوردی کنند. آب آن از نیل می‌رسد. این مجرا از جایی آغاز می‌شود که اندکی بالاتر از شهر بوباستی قرار دارد و از کنار پاتاموس، که از شهرهای عربستان است، می‌گذرد و به دریای اریتره منتهی می‌شود ... این راه مستقیم‌ترین راه‌هاست ولی مجرا بسیار درازتر است، زیرا پیچ و خم زیاد دارد. در زمان نکومس 120 هزار مصری برای کندن آن از بین رفتند. نکومس در جریان کندن مجرا از ادامه‌ی کار دست کشید."
کانال سوئز، آبراهه ای کشتی رو به طول 166 کیلومتر است که دریای سرخ را به دریای مدیترانه پیوند می‌دهد. کمترین پهنای این کانال، 55 متر و کمترین ژرفای آن 12 متر است.
این کانال زیر نظر فردیناند دولسپس، مهندس فرانسوی، از بندر سعید تا خلیج سوئز ساخته شد و در 17 نوامبر 1869 میلادی پس از 11 سال کوشش هزاران کارگر گشایش یافت.
این کانال از سال 1875 زیر فرمان انگلستان درآمد تا این که در سال 1856 به فرمان جمال عبدالناصر، رییس‌جمهور فقید مصر، ملی شد و تا 1957 بسته ماند.
این کانال یک‌بار دیگر به هنگام جنگ شش روزه‌ی عرب ها با اسرائیل در سال 1967 بسته شد و درژانویه‌ی سال 1975 بار دیگر باز شد.
یک اندیشه‌ی باستانی فکر پیوند دادن دریای سرخ(ب حر احمر ) به دریای مدیترانه از را کندن یک کانال (ترعه)، بسیار کهن است و به روزگار باستان باز می‌گردد .
نخستین‌بار مصریان باستان در 1500 هزار سال پیش از میلاد تصمیم گرفتند که چنین کاری بکنند . نویسندگان کهن ستی اول( 1318-1294 پیش از میلاد) را نخستین فرعونی می‌دانند که کوشش‌هایی در این راه انجام داد. پس از او، رامسس دوم ( 1294-1322 پیش از میلاد) و نخائوی دوم( 609-594 پیش از میلاد) روی آن کارکرده‌اند. اما نخائو به دلیل‌هایی که چندان روشن نیست، از این کار دست کشید.
برخی از تاریخ‌نگاران از هزینه‌ی بالای انجام این کار نوشته‌اند و برخی نوشته‌اند که مهندسان هنگام انجام کار دریافتند که سطح دریای سرخ از دلتای نیلو مصر بالاتر است و پنداشتند که چنان‌چه راه باز شود، آب شور دریا، رود نیل و مصر را به زیر خود خواهد برد.
وقتی که داریوش هخامنشی مصر را در سده‌ی پنجم پیش از میلاد تصرف کرد، از نزدیک بندر کنونی اسماعیلیه (در کنار دریای سرخ) کانالی حفر کرد که به شهر بوباستی می رسید و از آن جا به یکی از شاخه‌های نیل می‌پیوست و از راه نیل به دریای مدیترانه می‌رسید .
مسیر کانالی که به فرمان داریوش ساخته شد و کانال سوئز کنونی تا دریاچه‌ی تمساح یکی است، ولی مسیر دو کانال از آن‌جا از هم جدا می‌شود. مسیر کانال داریوش به سوی غرب می‌رود تا اندکی بالاتر از بوباستی به شاخه‌ی اصلی نیل می‌پیوندد. اما مسیر کانال دو لسپس از دریاچه‌ی تمساح رو به شمال تا بندر سعید در ساحل دریای مدیترانه ادامه می‌یابد.
هرودوت که طی سفر به مصر این کانال را دیده درباره‌ی ویژگی‌ها و چگونگی کندن آن نوشته است:
" فرزند پسامتیک، نکومس ( نخائو ) بود که در مصر سلطنت کرد. نخائو نخستین کسی بود که دست به کار کندن مجرایی شد که به دریای اریتره می‌رفت و پس از او داریوش پارسی کار کندن آن را ادامه داد. طول این مجرا به اندازه‌ی چهار روز دریانوردی است. عرض آن را آن اندازه زیاد گرفتند که دو کشتی جنگی با سه ردیف پاروزن، که از روبه‌رو به هم می‌رسند، می‌توانند در آن دریانوردی کنند. آب آن از نیل می‌رسد. این مجرا از جایی آغاز می‌شود که اندکی بالاتر از شهر بوباستی قرار دارد و از کنار پاتاموس، که از شهرهای عربستان است، می‌گذرد و به دریای اریتره منتهی می‌شود ... این راه مستقیم‌ترین راه‌هاست ولی مجرا بسیار درازتر است، زیرا پیچ و خم زیاد دارد. در زمان نکومس 120 هزار مصری برای کندن آن از بین رفتند. نکومس در جریان کندن مجرا از ادامه‌ی کار دست کشید."
