كربلايي حسام
اخراجی موقت
به گزارش جهان به نقل از الف، پناهیان توضیح داد: در حكمت 37 نهج البلاغه آمده: «و قد لقیه عند مسیره الی الشام دهاقین الانبار فترجلوا له و اشتدوا بین یدیه» در مسیری كه حضرت به سمت شام می پیمودند، گروهی از مردم شهر «انبار» حضرت را دیدند كه شروع كردند پیاده به دنبال امام و در مقابل ایشان دویدن، حضرت ابتدا اعتراضی نكردند، فرمودند این چه كاری است كه انجام می دهید؟ مگر حضرت نمی دانستند آنها چه كار می كنند؟ معلوم بود كه به استقبال آمده اند. اما منظور حضرت این بود كه فلسفه كار شما چیست؟ آنها در جواب گفتند: «خلق منا نعظم به امراءنا» این عادت ماست، هر كسی رئیس شود ما این كار را برایش می كنیم. بعد از این كه فلسفه این كار خود را بیان كردند، حضرت آنها را نهی كرده و فرمودند كه این كار نفعی برای امرای شما ندارد. شما هم در دنیای خود ضرر می كنید و هم آخرتتان را خراب می كنید.
پناهیان درباره این كه آیا استقبال مردم می تواند صورت صحیحی نیزداشته باشد، گفت: اگر آن روز هم مردم شهر «انبار» به امیرالمومنین(ع) می گفتند: «چون شما ولی الله و وصی پیامبر هستید، به شما احترا می گذاریم» یقینا امیرالمومنین برخورد دیگری می كردند و مانع آنها نمی شدند. همان طور كه رسول خدا(ص) در زمان هجرت مانع استقبال مردم مدینه نشدند و حضرت رضا(ع) نیز استقبال كنندگان از خود در نیشابور را از این كار نهی نكرده و حدیثی به آنها هدیه كردند. در حالی كه هر دوی این استقبال ها پرشورتر و پرجمعیت تر از آن استقبال مردم شهر انبار بود.
این كارشناس مسائل دینی خاطرنشان كرد: بنابراین نیت و انگیزه استقبال خیلی اهمیت دارد و تعیین كننده است. اصل استقبال اشكالی ندارد؛ مهم این است كه فلسفه آن چه باشد. اگر فلسفه آن شاه پرستی باشد، باید ترك شود ولی اگر فلسفه آن خدایی باشد، نه تنها اشكالی ندارد، بلكه طبق روایات، یكی از اوصاف یاران امام زمان(ع) است. ما استقبال و بدرقه ای را خوب می دانیم كه خودش قیام لله و تظاهرات ولایی است. وی در این رابطه به نكته مهمی در رفتار امام خمینی(ره) اشاره كرد و افزود: زمانی كه امام(ره) در نجف یا قم تدریس می كردند، شاگردانشان را از این كه برای ایشان صلوات بفرستند نهی می كردند و راضی نبودند شاگردان حتی احترامی در این حد برایشان قائل باشند. می گفتند صلوات را جای دیگری بفرستید. اما وقتی بعد از سال ها دوری از وطن بنا بود به ایران بازگردند، نه تنها از شكل گیری كمیته استقبال ممانعت نكردند، بلكه توصیه ها و هماهنگی هایی را هم با آن كمیته داشتند.
وی اضافه كرد: امامی كه راضی نبودند سر درسشان كسی به احترام ایشان بلند شود و صلوات بفرستد، از برنامه ریزی برای استقبال میلیونی در تهران ممانعت نكردند. چون این استقبال، استقبال از شخص نبود؛ استقبال از شخصیت و جایگاه مقدس ولایت بود. بعد از انقلاب هم همین روش ادامه داشت. حضرت امام(ره) به ابراز ارادت مردم میدان می داد. چون این ابراز ارادت به شخص ایشان نبود.
این خطیب مشهور سپس الگوی رفتاری پیامبر اكرم در این زمینه را یادآور شد و گفت: وقتی مردم آب وضوی پیامبر را به عنوان تبرك می بردند، ایشان مانع نمی شدند. چرا به آنها نمی فرمودند: «این چه كاری است كه می كنید؟ خودتان را ذلیل نكنید!» چون می دانستند مردم این كار را به خاطر خدا و با معرفت انجام می دهند. اگر مردم می گفتند: «هر كسی رئیس ما باشد وقتی دست و صورتش را می شوید ما آب وضویش را جمع می كنیم»، قطعا حضرت مانع می شدند.
http://www.saniyeno.com/Pages/Search.aspx?q=%20%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%D9%8A
پناهیان درباره این كه آیا استقبال مردم می تواند صورت صحیحی نیزداشته باشد، گفت: اگر آن روز هم مردم شهر «انبار» به امیرالمومنین(ع) می گفتند: «چون شما ولی الله و وصی پیامبر هستید، به شما احترا می گذاریم» یقینا امیرالمومنین برخورد دیگری می كردند و مانع آنها نمی شدند. همان طور كه رسول خدا(ص) در زمان هجرت مانع استقبال مردم مدینه نشدند و حضرت رضا(ع) نیز استقبال كنندگان از خود در نیشابور را از این كار نهی نكرده و حدیثی به آنها هدیه كردند. در حالی كه هر دوی این استقبال ها پرشورتر و پرجمعیت تر از آن استقبال مردم شهر انبار بود.
این كارشناس مسائل دینی خاطرنشان كرد: بنابراین نیت و انگیزه استقبال خیلی اهمیت دارد و تعیین كننده است. اصل استقبال اشكالی ندارد؛ مهم این است كه فلسفه آن چه باشد. اگر فلسفه آن شاه پرستی باشد، باید ترك شود ولی اگر فلسفه آن خدایی باشد، نه تنها اشكالی ندارد، بلكه طبق روایات، یكی از اوصاف یاران امام زمان(ع) است. ما استقبال و بدرقه ای را خوب می دانیم كه خودش قیام لله و تظاهرات ولایی است. وی در این رابطه به نكته مهمی در رفتار امام خمینی(ره) اشاره كرد و افزود: زمانی كه امام(ره) در نجف یا قم تدریس می كردند، شاگردانشان را از این كه برای ایشان صلوات بفرستند نهی می كردند و راضی نبودند شاگردان حتی احترامی در این حد برایشان قائل باشند. می گفتند صلوات را جای دیگری بفرستید. اما وقتی بعد از سال ها دوری از وطن بنا بود به ایران بازگردند، نه تنها از شكل گیری كمیته استقبال ممانعت نكردند، بلكه توصیه ها و هماهنگی هایی را هم با آن كمیته داشتند.
وی اضافه كرد: امامی كه راضی نبودند سر درسشان كسی به احترام ایشان بلند شود و صلوات بفرستد، از برنامه ریزی برای استقبال میلیونی در تهران ممانعت نكردند. چون این استقبال، استقبال از شخص نبود؛ استقبال از شخصیت و جایگاه مقدس ولایت بود. بعد از انقلاب هم همین روش ادامه داشت. حضرت امام(ره) به ابراز ارادت مردم میدان می داد. چون این ابراز ارادت به شخص ایشان نبود.
این خطیب مشهور سپس الگوی رفتاری پیامبر اكرم در این زمینه را یادآور شد و گفت: وقتی مردم آب وضوی پیامبر را به عنوان تبرك می بردند، ایشان مانع نمی شدند. چرا به آنها نمی فرمودند: «این چه كاری است كه می كنید؟ خودتان را ذلیل نكنید!» چون می دانستند مردم این كار را به خاطر خدا و با معرفت انجام می دهند. اگر مردم می گفتند: «هر كسی رئیس ما باشد وقتی دست و صورتش را می شوید ما آب وضویش را جمع می كنیم»، قطعا حضرت مانع می شدند.
http://www.saniyeno.com/Pages/Search.aspx?q=%20%D8%B1%D9%87%D8%A8%D8%B1%D9%8A
