سلام روشنفکر جان
چه دنیای کوچیکی ...جدا تجربیاتت رو به عینه حس کردم
اینکه 4و5 ماه ندیدمش و وقتی هم جور میشه جاش سکوت میاد! این رو خیلی خوب گفتی همش ازم می پرسه چرا پشت تلفن انقدر حرف داری اما وقتی همه می بینیم ساکتی...نمی دونم یه جور حس عجیبیه انگار مبهوتی که چه جور این 4و5 ماه رو تحمل کردی و تونستی بدون دیدنش بگذرونی
خداییش سخته کار هر کسی نیس...باور کن شبایی بوده که از شدت دلتنگی انقدر حساس میشدم که کسی یه کلمه بهم حرفی میزد عصبانی میشدم و دلم می شکس...الان دقیقا 6 ماهه ندیدمش و انگار دارن نمک رو زخمم میپاشن! خیلی سخته درسته آدم رو صبور می کنه ولی سخته خدا برای کسی که تحملشو نداره نصیب نکنه
طرف من اگه غیر از کسی که الان باهاشم بود شاید تاحالا هزار بار از دلتنگی کم آورده بود بی خیال شده بود ولی سختیشو میکشه تحملش می کنه اشکشم میریزه ولی مثل من عقب نمی کشه
تو این راه سختی هایه زیادی کشیدم از برای تنبه تو زیرزمین حبس شدن تا بی محبتی و توهین و تهمت
از نصبت های ناروا به خودم و اون...ولی نشکستم چون به مسیرم ایمان دارم
برای اینکه بتونم باهاش بیشتر باشم چسبیدم به درس و عاملی شد برای قبول شدن فوقم و خدا رو شکر مهر میرم و راحتر می تونم بهش سر بزنم هرچند اونم محدودیت هایی داره ولی یکی یکی پله هارو نزدیک میشه آدم...اون خیلی ازم دوره برای همین تمام زورمون رو داریم میزنیم بیایم کنار هم
قصد دارم اگه بشه برش دارم برم خارج با هم زندگی کنیم...قصدم اینه که پذیر ش بگیرم و برم و انگیزم مثل فوق قبول شدن به حدی هست که این کارو بکنم ایشالا....فقط دعا کنین موفق شم
روشنفکر جان منم مثل تو توی این مسیر همسفرم...می دونم چی می کشی...امیدوارم هرچه زودتر گره های راهت یکی کی باز شه ایشالاامیدوارم دیدارات نزدیک به هم بشه تا سختی نکشه
آفرین حرف دلمو زدی کارت درسته
و در آخر
به قول شاعر
گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق.
ساکن شود بدیدم و مشتاق تر شدم
هوم؟
