معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
می شود باران ببارد؟ همین امشب!
قول می دهم فقط
قطره های پاکش را بغل کنم!
و بی هیچ اشکی
دستهایش را بگیرم
قول می دهم
فقط بویش را حس کنم!
اصلا اگر ببارد
فقط از پشت پنجره نگاهش می کنم
قول می دهم برایش شعر نگویم
فقط... می شود؟
امشب.... ؟
خدایا
دلم به اندازه تمام روزهای بارانی تنگ است...
قول می دهم فقط
قطره های پاکش را بغل کنم!
و بی هیچ اشکی
دستهایش را بگیرم
قول می دهم
فقط بویش را حس کنم!
اصلا اگر ببارد
فقط از پشت پنجره نگاهش می کنم
قول می دهم برایش شعر نگویم
فقط... می شود؟
امشب.... ؟
خدایا
دلم به اندازه تمام روزهای بارانی تنگ است...
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]بیخودی پرسه زدیم، صبحمان شب بشود[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] بیخودی حرص زدیم،سهممان کم نشود [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]ما خدا را با خود، سر دعوا بردیم، [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]و قسم ها خوردیم، ما به هم بد کردیم[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] ما به هم بد گفتیم،[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]ما حقیقتها را،زیر پا له کردیم [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]و چقدر حظ بردیم،که زرنگی کردیم،[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] روی هر حادثه ای ،حرفی از عشق زدیم، از شما میپرسم،ما که را گول زدیم؟؟ .[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] بیخودی حرص زدیم،سهممان کم نشود [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]ما خدا را با خود، سر دعوا بردیم، [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]و قسم ها خوردیم، ما به هم بد کردیم[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] ما به هم بد گفتیم،[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]ما حقیقتها را،زیر پا له کردیم [/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]و چقدر حظ بردیم،که زرنگی کردیم،[/FONT]
[FONT=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif] روی هر حادثه ای ،حرفی از عشق زدیم، از شما میپرسم،ما که را گول زدیم؟؟ .[/FONT]
کاش میشد بودنت را به آغوش کشید
برای روزهای مبادا
مباداهای نبودنت!
برای روزهای مبادا
مباداهای نبودنت!
تو بارون که رفتی
شبم زیر و رو شد
یه بغض شکسته
رفیق گلوم شد
تو بارون که رفتی
دل باغچه پژمرد
تمام وجودم
توی آینه خط خورد
هنوز وقتی بارون
تو کوچه می باره
دلم غصه داره
دلم بی قراره
نه شب عاشقانه است
نه رویا قشنگه
دلم بی تو خونه
دلم بی تو تنگه
یه شب زیر بارون
که چشمم به راهه
می بینم که کوچه
پر نور ماهه
تو ماه منی که
تو بارون رسیدی
امید منی تو
شب نا امیدی
شبم زیر و رو شد
یه بغض شکسته
رفیق گلوم شد
تو بارون که رفتی
دل باغچه پژمرد
تمام وجودم
توی آینه خط خورد
هنوز وقتی بارون
تو کوچه می باره
دلم غصه داره
دلم بی قراره
نه شب عاشقانه است
نه رویا قشنگه
دلم بی تو خونه
دلم بی تو تنگه
یه شب زیر بارون
که چشمم به راهه
می بینم که کوچه
پر نور ماهه
تو ماه منی که
تو بارون رسیدی
امید منی تو
شب نا امیدی
شب را در آغوش میگیرم
تا باور کنم با منی
وحشتم از روز هاست
که با خیالت در کوچه ها پرسه میزنم
نکند در عطر بهار نارنج پنهان شوی؟!!
من با سایه تو زندگی میکنم
میترسم....
نکند هوا ابری شود...!
تا باور کنم با منی
وحشتم از روز هاست
که با خیالت در کوچه ها پرسه میزنم
نکند در عطر بهار نارنج پنهان شوی؟!!
من با سایه تو زندگی میکنم
میترسم....
نکند هوا ابری شود...!
عاقبت باید رفت
عاقبت باید گفت
با لبی شاد و دلی غرقه به خون
كه خداحافظ تو . . .
گر چه تلخ است ولی باید این جام محبت بشكست
گرچه تلخ است ولی باید این رشته الفت بگسست
باید از كوی تو رفت
دانم از داغ دلم بی خبری
و ندانی كه كدام جام شكست
كه كدام رشته گسست
گرچه تلخ است پس از رفتن تو خو نمودن به غم و تنهایی
عاقبت باید رفت
عاقبت باید گفت
با لبی شاد و دلی غرقه به خون
كه خداحافظ تو . .
يكي بوديكي نبودزير
گنبدكبود
توشدي قصه عشق وقتي عاشقي نبود
توسراغازمني ازهميشه تاهنوز
توسراغازمني مثل خورشيدواسه روز
گنبدكبود
توشدي قصه عشق وقتي عاشقي نبود
توسراغازمني ازهميشه تاهنوز
توسراغازمني مثل خورشيدواسه روز
شجاعت می خواهد
وفادار احساسی باشی
که می دانی شکست می دهد
روزی
نفسهای دلت را ...
وفادار احساسی باشی
که می دانی شکست می دهد
روزی
نفسهای دلت را ...
دنیا را میدهم برای لبخندت ....
هراسی نیست
شاد که باشی دنیا دوباره از ان من است.
هراسی نیست
شاد که باشی دنیا دوباره از ان من است.
" بند بند وجودمــــ ـــ ـ ..
بـه بند بند وجود تــو بستــه استـــــ ــــ ـ
با این همه بنــد
چه قـــــ ـــ ـدر از هم دوریـــــــ ــــ ـم" ..
بـه بند بند وجود تــو بستــه استـــــ ــــ ـ
با این همه بنــد
چه قـــــ ـــ ـدر از هم دوریـــــــ ــــ ـم" ..
[h=2]http://www.www.www.iran-eng.ir/images/icons/heart.gif[/h]
ميسوخت در پيراهنت خورشيدی انگاری
از سالهای دور میتابيدی انگاری
از بين لبهای تو بوی اطلسی می ريخت
از شيره‌‌ء گلها می آشاميدی انگاری
وقت غزل خواندن شبيه مولوی بودی
می چرخ ... چرخی ... چرخ ... می چرخيدی انگاری
من گيج٬ ساعت گيج٬ اجسام اتاقم گيج
در بعد بعد خانه می گرديدی انگاری
در قالب هر باد پنهان ميشدی آنوقت
در پرده٬ بی آواز می رقصيدی انگاری
ميريختی در کوچه جاری ميشدی در جوی
از هيچ آغازی نمی ترسيدی انگاری
حل می شدی در ريشه های هر درخت پير
از شاخه های کهنه می روييدی انگاری
چشمت حساب تک تک گنجشکها را داشت
تنها و تنها آسمان می ديدی انگاری
شهرم عروس برفپوشی بود٬ روی او
مثل بهاری تازه گل پاشيدی انگاری
از سالهای دور میتابيدی انگاری
از بين لبهای تو بوی اطلسی می ريخت
از شيره‌‌ء گلها می آشاميدی انگاری
وقت غزل خواندن شبيه مولوی بودی
می چرخ ... چرخی ... چرخ ... می چرخيدی انگاری
من گيج٬ ساعت گيج٬ اجسام اتاقم گيج
در بعد بعد خانه می گرديدی انگاری
در قالب هر باد پنهان ميشدی آنوقت
در پرده٬ بی آواز می رقصيدی انگاری
ميريختی در کوچه جاری ميشدی در جوی
از هيچ آغازی نمی ترسيدی انگاری
حل می شدی در ريشه های هر درخت پير
از شاخه های کهنه می روييدی انگاری
چشمت حساب تک تک گنجشکها را داشت
تنها و تنها آسمان می ديدی انگاری
شهرم عروس برفپوشی بود٬ روی او
مثل بهاری تازه گل پاشيدی انگاری
شب را دوست دارم
چرا که در تاریکی
چهره ها مشخص نیست
و هر لحظه
این امید
در درونم ریشه می زند
که آمده ای
ولی من ندیده ام ...!
چرا که در تاریکی
چهره ها مشخص نیست
و هر لحظه
این امید
در درونم ریشه می زند
که آمده ای
ولی من ندیده ام ...!
به جون تو دیگه نفس نمونده واسه ی من
نرو تو هم دیگه دلم رو نشکن
دلم جلو چشات داره میمیره
نگام نکن بذار دلم بمونه روی پاهاش
فقط یه ذره آخه مهربون باش
خدا ببین چه جوری داره میره...
نرو تو هم دیگه دلم رو نشکن
دلم جلو چشات داره میمیره
نگام نکن بذار دلم بمونه روی پاهاش
فقط یه ذره آخه مهربون باش
خدا ببین چه جوری داره میره...
خـدا را چه ديـدي ؟!
شايد يك روز در كافه اي دنـج و خـلوت ، اين كلمه ها و نوشته ها صـوت شـدند ؛
بـراي ِ گوش هـاي ِ تـو
كه روي ِ صنـدلي ِ رو به روي ِ مـن نشسته اي ... و بـراي ِ يك بـار هم كه شـده
، چـاي ِ تـو سـرد شـد
بس كه خيـره مانـدي به مـن ... !
شايد يك روز در كافه اي دنـج و خـلوت ، اين كلمه ها و نوشته ها صـوت شـدند ؛
بـراي ِ گوش هـاي ِ تـو
كه روي ِ صنـدلي ِ رو به روي ِ مـن نشسته اي ... و بـراي ِ يك بـار هم كه شـده
، چـاي ِ تـو سـرد شـد
بس كه خيـره مانـدي به مـن ... !
خیال دلکش پرواز در طراوت ابر
به خواب می ماند.
پرنده در قفس خویش
خواب می بیند.
پرنده در قفس خویش
به رنگ و روغن تصویر باغ می نگرد .
پرنده می داند
که باد بی نفس است
و باغ تصویری است .
پرنده در قفس خویش
خواب می بیند .
به خواب می ماند.
پرنده در قفس خویش
خواب می بیند.
پرنده در قفس خویش
به رنگ و روغن تصویر باغ می نگرد .
پرنده می داند
که باد بی نفس است
و باغ تصویری است .
پرنده در قفس خویش
خواب می بیند .
اي سراپا همه خوبي،
تك وتنها به تو مي انديشم.
همه وقت
همه جا
من به هر حال كه باشم به تو مي انديشم.
تو بدان اين را، تنها تو بدان!
تو بيا
تو بمان با من ، تنها تو بمان!
جاي مهتاب به تاريكي شب ها تو بتاب
من فداي تو، به جاي همه ي گل ها تو بخند...
در دل ساغر هستي تو بجوش،
من همين يك نفس از جرعه ي جانم باقي ست،
باران كه مي بارد تو مي آيي
باران گل باران نيلوفر
باران مهرو ماه و آيينه
باران شعرو شبنم و شبدر
باران كه ميبارد تو در راهي
از دشت شب تا باغ بيداري
از عطر عشق و آشتي لبريز
باابروآب و آسمان جاری
غم ميگريزد غصه ميسوزد
شب ميگدازد سايه ميميرد
تا عطرآهنگ تو ميرقصد
تا شعر باران تو ميگيرد
باران گل باران نيلوفر
باران مهرو ماه و آيينه
باران شعرو شبنم و شبدر
باران كه ميبارد تو در راهي
از دشت شب تا باغ بيداري
از عطر عشق و آشتي لبريز
باابروآب و آسمان جاری
غم ميگريزد غصه ميسوزد
شب ميگدازد سايه ميميرد
تا عطرآهنگ تو ميرقصد
تا شعر باران تو ميگيرد
قاصدک هان چه خبر آوردی ؟
از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی اما اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری، نه ز دیّار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
دست بر دار از این در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو، دروغ
که فریبی تو، فریب !
قاصدک
هان … ولی … آخر … ای وای
راستی آیا رفتی با باد ؟
با توام آی کجا رفتی ؟ آی !
راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
مانده خاکستر گرمی جایی؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم
خردک شرری هست هنوز؟
قاصدک
ابر های همه عالم شب و روز
در دلم می گریند
از کجا وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی اما اما
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی
انتظار خبری نیست مرا
نه ز یاری، نه ز دیّار و دیاری باری
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس
برو آنجا که تو را منتظرند
قاصدک
در دل من همه کورند و کرند
دست بر دار از این در وطن خویش غریب
قاصد تجربه های همه تلخ
با دلم می گوید
که دروغی تو، دروغ
که فریبی تو، فریب !
قاصدک
هان … ولی … آخر … ای وای
راستی آیا رفتی با باد ؟
با توام آی کجا رفتی ؟ آی !
راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
مانده خاکستر گرمی جایی؟
در اجاقی طمع شعله نمی بندم
خردک شرری هست هنوز؟
قاصدک
ابر های همه عالم شب و روز
در دلم می گریند
به اعتماد شکوفای عشق ، شک کردی
به مومنانه ترین های عشق ، شک کردی
مسیر رفته ی خود را دوباره پیمودی
به بی نهایت زیبای عشق ، شک کردی
صداقت ِ سخن ِ ساده را نفهمیدی
و کودکانه ، به معنای عشق ، شک کردی
تویی که ابری ابری شدی و باریدی
چرا دوباره به معنای عشق ، شک کردی ؟
همیشگی شدی ، ای انتظار بی هنگام
و در رسیدن فردای عشق ، شک کردی
دوباره رد تو در کوچه باغ گم شده است
چرا که در « من ِ» پیدای عشق شک کردی
به مومنانه ترین های عشق ، شک کردی
مسیر رفته ی خود را دوباره پیمودی
به بی نهایت زیبای عشق ، شک کردی
صداقت ِ سخن ِ ساده را نفهمیدی
و کودکانه ، به معنای عشق ، شک کردی
تویی که ابری ابری شدی و باریدی
چرا دوباره به معنای عشق ، شک کردی ؟
همیشگی شدی ، ای انتظار بی هنگام
و در رسیدن فردای عشق ، شک کردی
دوباره رد تو در کوچه باغ گم شده است
چرا که در « من ِ» پیدای عشق شک کردی
[h=2][/h]
ای دل شکایت‌ها مکن تا نشنود دلدار من
ای دل نمی‌ترسی مگر از یار بی‌زنهار من
ای دل نمی‌ترسی مگر از یار بی‌زنهار من
ای دل مرو در خون من در اشک چون جیحون من
نشنیده‌ای شب تا سحر آن ناله‌های زار من
نشنیده‌ای شب تا سحر آن ناله‌های زار من
آن شب ...
که مـــاه عاشـــقــانه هـــایمـان را ...
تماشا می کرد ...
آن شب که شب پره ها ..
عاشــقـــانه تر ..
نــــور را می جســـتند ...!
و اتاقم ..
سرشار از عطر بوسه و ترانه بود... !
دانستم..
تـــــو پـــژواک تمــــام عـــاشــقـانه های تاریخی...!
بارونو دوست دارم هنوز ... چون تو رو یادم میاره
حس میکنم پیش منی ... وقتی که بارون می باره
بارونو دوست دارم هنوز ... بدون چتر و سرپناه
وقتی که حرفای دلم ... جا میگیرن توی یه آه
شونه به شونه می رفتیم ... من و تو تو جشن بارون
حالا تو نیستی و خیسه ... چشمای من و خیابون
***
بارونو دوست داشتی یه روز ... تو خلوت پیاده رو
پرسه ی پاییزی ما ... مرداد داغ دست تو
بارونو دوست داشتی یه روز ... عزیز هم پرسه ي من
بیا دوباره پا به پام ... تو کوچه ها قدم بزن
حس میکنم پیش منی ... وقتی که بارون می باره
بارونو دوست دارم هنوز ... بدون چتر و سرپناه
وقتی که حرفای دلم ... جا میگیرن توی یه آه
شونه به شونه می رفتیم ... من و تو تو جشن بارون
حالا تو نیستی و خیسه ... چشمای من و خیابون
***
بارونو دوست داشتی یه روز ... تو خلوت پیاده رو
پرسه ی پاییزی ما ... مرداد داغ دست تو
بارونو دوست داشتی یه روز ... عزیز هم پرسه ي من
بیا دوباره پا به پام ... تو کوچه ها قدم بزن
هنوز هم عقربه های ساعتم
راه خودشان را می روند ...
عجب اراده ای دارند !
هر روز همین راه ...
در این فکرم که
می دانند دور خودشان می چرخند یا نه ؟!...
راه خودشان را می روند ...
عجب اراده ای دارند !
هر روز همین راه ...
در این فکرم که
می دانند دور خودشان می چرخند یا نه ؟!...
و چشمان‌ات راز ِ آتش است.
و عشق‌ات پيروزي‌ي ِ آدمي‌ست
هنگامي که به جنگ ِ تقدير مي‌شتابد.
و آغوش‌ات
اندک جائي براي ِ زيستن
اندک جائي براي ِ مردن
و گريز ِ از شهر
که با هزار انگشت
به‌وقاحت
پاکي‌ي ِ آسمان را متهم مي‌کند.
و عشق‌ات پيروزي‌ي ِ آدمي‌ست
هنگامي که به جنگ ِ تقدير مي‌شتابد.
و آغوش‌ات
اندک جائي براي ِ زيستن
اندک جائي براي ِ مردن
و گريز ِ از شهر
که با هزار انگشت
به‌وقاحت
پاکي‌ي ِ آسمان را متهم مي‌کند.
کوه با نخستين سنگ‌ها آغاز مي‌شود
و انسان با نخستين درد.
در من زنداني‌ي ِ ستم‌گري بود
که به آواز ِ زنجيرش خو نمي‌کرد ــ
من با نخستين نگاه ِ تو آغاز شدم.
□
توفان‌ها
در رقص ِ عظيم ِ تو
به‌شکوه‌مندي
ني‌لبکي مي‌نوازند،
و ترانه‌ي ِ رگ‌هاي‌ات
آفتاب ِ هميشه را طالع مي‌کند.
بگذار چنان از خواب برآيم
که کوچه‌هاي ِ شهر
حضور ِ مرا دريابند.
دستان‌ات آشتي است
و دوستاني که ياري مي‌دهند
تا دشمني
از ياد
برده شود.
پيشاني‌ات آينه‌ئي بلند است
تاب‌ناک و بلند،
که خواهران ِ هفت‌گانه در آن مي‌نگرند
تا به زيبائي‌ي ِ خويش دست يابند.
دو پرنده‌ي ِ بي‌طاقت در سينه‌ات آواز مي‌خوانند.
تابستان از کدامين راه فرا خواهد رسيد
تا عطش
آب‌ها را گواراتر کند؟
تا در آئينه پديدار آئي
عمري دراز در آن نگريستم
من برکه‌ها و درياها را گريستم
اي پري‌وار ِ در قالب ِ آدمي
که پيکرت جز در خُلواره‌ي ِ ناراستي نمي‌سوزد! ــ
حضورت بهشتي‌ست
که گريز ِ از جهنم را توجيه مي‌کند،
دريائي که مرا در خود غرق مي‌کند
تا از همه گناهان و دروغ
شسته شوم.
و سپيده‌دم با دست‌هاي‌ات بيدار مي‌شود