معماری با مصالحی از جنس دل

[mani24]

حرفهـــــــایی هستــــــــ،

بدجوردل میشکننـــــد!

بدجور دل می سوزاننـــد!

بدجور خرابــــــ میکنند!

حرفهایی از نزدیکترین کسانـــــت!!

از عزیزترین کسانتـــــــ!

گاهی دلت میخواهــــــد ،نزدیک ترین کست ،آنقدر عزیز نبود!

یا اگر بود ،کمی بیشـــتر ...حواسش ،به تاثیرِش بود.

 

[hanane1]

او رفت`همین ...


قصه ام کوتاه بود... به سر رسید

کلاغ جان`تو هم برو

شاید جایی دیگر

قصه ای زیبا منتظرت باشد ...

 

[nazanin jamshidi]

اعتراف


زبانم می گوید "خدانگهدار"


اما دلم حاضر نیست جز تو, عشق دیگري را در میان پیکر خونین خود پنهان کند...



چشمانم نمی خواهند جز تو, به چشمان دیگري مستانه نظر افکنند...



دستانم نمی گذراند دستان دیگري را به تصرف اندام ظریف و شکننده ام در آروم...



من نمی توانم به هرترفندي که آموخته ام آغوشم را به کس دیگري هدیه دهم...


پس بی توجه به زبانم!


روحم را... جسمم را ...تمام هستی ام را به تو می بخشم...


تورا نگار خود می پندارم... و منتظرت می مانم!



نازنین فاطمه جمشیدی

 

[hanane1]

ایـن جـا هـاے خـالـے کـه نـبـودنـت را

به رُخـم مـے کـشـنـد

چـه مـے دانـنـد . .
...
فـرهـادتـــ شـده اَم ، بـا تـمـام زنـانـگـے اَم

و چـه شـب هـا کـه

خـواب ِ شـیـریـنـَت را نـمـے بـیـنـَم . . .

 

[hanane1]

کنـــج اتــــاق آرام نشستـــــه ام
جوانـــــی ام چنگـــــی به دل نمیزنـــــــــــد
مـــــــــادر برخیـــــــر کفـــش هایــــــــــم را پـــاک کـــــــــــــن
کیـــــــف و کتابــــــــــــم را بـــــــــــــــردار
میخواهـــــــــم به کــــودکــــی ام بازگــــــــــردم ...

​

 

[Elmira2010]

کنـــج اتــــاق آرام نشستـــــه ام
جوانـــــی ام چنگـــــی به دل نمیزنـــــــــــد
مـــــــــادر برخیـــــــر کفـــش هایــــــــــم را پـــاک کـــــــــــــن
کیـــــــف و کتابــــــــــــم را بـــــــــــــــردار
میخواهـــــــــم به کــــودکــــی ام بازگــــــــــردم ...

​

کاش برمیگشت

 

[hanane1]

گالیله اینقدر به فرض ‌ات نناز ...
دیگر زمین گرد نیست ،
از بس آدم‌ها برای هم چاه کندند ...​

 

[hanane1]

..

..

مادرم دست به بالشم می کشید...​

​

نگاه معنی دارش...​

​

جواب میدهم لیوان آب...​

​

لبخند تلخی میزند و می گوید...​

​

لیوان پر از آب را باورکنم یا چشمان قرمزت را...؟

​

 

[hanane1]

ایـــــטּ روزــــهــــآ​

وقتــے نـــــ ﮧ בستــــے براےگرفتـטּ استَ
نــــ ﮧ آغوشـــےبرای گریــــ ﮧ
نــــ ﮧ شانـــ ﮧای براے تکیــــ ﮧ
انـتـظــار نـבاشتـــ ﮧ باشَ خنـבه‌ام واقعـــے باشـב
ایــטּ روز‌ها فقط زنـבه‌ام تـــا בیگراטּ زنـבگـــــے کننـב !.!.!.​

​

​

​

 

[hanane1]

بعد از او جای خالی دلم مثل کفش های سیندرلا
اندازه هیچ یک از مردمان شهر نمیشود …
حتی به زور …...

​

 

[hanane1]

دودی که از دهانم بیرون میا
د دود سیگار نیست !!
قلبم سوخته ...
دود میکنه !!..

 

[hanane1]

گاهی باید شکـســت!!!

تیشه ات را بردار!

سالهاست که این قلب ، بین دیواری از واژه ها زندانی است...

واژه هایی از جنس ترس ، غرور ، خشم و ...

تیشه ات را بردار و بشکن این حصار را...

و بشکن این دیوار به جا مانده از سکوت را...


اما قلبم را نشکن ...

که هنوز زنده است!

 

[hanane1]

کلمه ی "عاشق" رو بر عکس کنید میشه "قشاع"


دهخدا را میشناسی ؟


لغت نامه اش را باز کردم


نوشته بود قشاع : دردی که آدم را از درمان مایوس میکند​

 

[hanane1]

موهــ ــاي بلنــ ــدم را


هيــــچ دوســــت نــــدارم


وقتــــي طنــ ــاب دارم مي شـــوند


بــ ـي نــ ــوازش دســــت هاي تـ ــــ ــو . .

​

 

[hanane1]

نقــاش خــــوبی نــــبودم...
اما ایــن روزها...
به لطـف تــــــــــو...
انـــتظار را دیـــدنی میكــشـم​

 

[hanane1]

من زخم های بی نظیری به تن دارم

اما تو مهربان ترینشان بودی

عمیق ترینشان

عزیز ترینشان

بعد از تو آدم ها…تنها خراشی بودندبر من که هیچ کدامشان به پای تو نرسیدند

عشق من…خنجرت کولاک کرد…

 

[hanane1]

همانند یک ابرآنقدر بغضهایم را در خودم میریزم
تا روزی لبریز شوند و ببارند
ولی من مثل ابر داد نمیزنم ،
غرش نمیکنمدر خفقان میبارم و میمیرم
و باز هم بخار میشوم
و باز هم بغض و باز هم اشک و باز هم مرگ
و بـاز هــم ...

 

[mohammad azizi]

بی تو خالی، بی تو کم! من بی تو تنها می شوم

سرد و تنها گوشه ای درگیر غم ها می شوم

با حسابی ساده از من، این نتیجه سخت نیست:

بی تو من از زندگی هر لحظه مِنها می شوم!

 

[mohammad azizi]

به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد ... که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد ... ​

 

[mohammad azizi]

آرزوهایم
کوتاه آمده اند !
می خواهم
از فاصله ها پیاده شوم ،
قطره اشکی روی گونه ام افتاده
اما هنوز
به چشمانم زل می زند
و دلش برای
بهانه ای تنگ شده !

چشمانت
چقدر از نگاه خالی اند !

 

[mohammad azizi]

​

چقدر دوست داشتم یک نفر از من می پرسید:​

چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟​

چرا لبخندهایت آنقدر تلخ و بیرنگ است؟​

اما افسوس که هیچ کس نبود ...​

همیشه من بودم و تنهایی پر از خاطره ...​

آری با تو هستم ...!
​

با تویی که از کنارم گذشتی...​

و حتی یک بار هم نپرسیدی،
​

چرا چشمهایم همیشه بارانی است...!​

​

​

 

[mohammad azizi]

خداحافظ رفیق نارفیق من!

تو هم رفتی!

تو هم از کوی من چون دیگران بی اعتنا رفتی!
تو هم
با اولین بوران پاییزی چو انبوه درختان برگ و بر کندی
تو هم رفتی!
تو رفتی و نفهمیدی
که من دیوانه ات بودم
چه شوری در من افکندی
چه سان دلداده ات بودم!
تو رفتی و دل من مرد
رفاقت سوخت
صداقت را نخستین باد پاییزی ز پیش ما به یغما برد!
دل من بر یتیمان تو می سوزد
همه کوچه ز کوچ تو یتیم و بینوا گشته ست
تمام بیدلان اینک ز سوگت اشک می بارند
تمام بلبلان اکنون ز هجر خانمان سوزت ، سکوتی تلخ می رانند.
زمان در شیونت گویی چو قلبت منجمد ماندست
هوای دل ز بهت دوریت امشب چو احساس تو یخ بسته ست
درختان در نبود تو عجب بی تاب و لرزانند
تمام عاشقان امشب سرود گریه می خوانند!
خداحافظ رفیق نارفیق من!
تو رفتی و ندانستی
از این بیداد بیگاهت چه سان چون بید می لرزم!
چه سان برسوگ احساسم شبی صد شمع می بندم!
دلم هرگز نمی پنداشت تو هم چون دیگران باشی
تو هم چون بیوفا مردم
رفیق نیمه راه عمر من باشی!
تو رفتی و مرا بر لب نوای کاش و حسرت هاست
که ای کاش آن حبیب من محبت را به سر می برد،
که کاش آن نا رفیق من رفاقت را به سر می برد!
تو رفتی و من آخر هم نفهمیدم
چرا از عشق ترسیدیم؟!
چرا از بیم شور و مهر و شیدایی
مثال موج لرزیدیم؟!
خداحافظ رفیق نارفیق من!
خداحافظ نمی گویم تو را ای مهربان همراه!
که می خواهم تو را تا لحظه بدرود عالم یار خود دانم
که می خواهم
وجودم را فدای لحظه دیدار تو سازم
خداحافظ نمی گویم
نرو ! ای مهربان یارم
خداحافظ
.
.
نمی گویم!​

​

 

[nasim_shsh]

شکستن دل به شکستن استخوان دنده می ماند.
از بیرون همه چیز رو به راه است،
اما...
هر نفس درد است که می کشی...

 

[nasim_shsh]

زندگی رقص واژگان است...
یکی به جرم متفاوت بودن تنهاست
و دیگری به جرم تنهایی متفاوت!
اما من تنهایم به جرم سادگی...
​

 

[mohammad azizi]

خسته ام انگار یک عمرست تنها مانده ام
غرق تابوتی از آجر بوده ام جا مانده ام
پیش چشم کور این آئینه ها آخر شکست
خرده هائی از وجودم آنچه بر جا مانده ام
بوی غربت از صدای خنده ی لب می چکد
طعمی از سردی نموری باز اما مانده ام
یک نفر من را از این سردرگمی بیرون کند
خوب دنبالم بگردد رفته ام یا مانده ام
سردی این کاغذ برفی چه کشدارست و گس
کوله بارم را نبستم لنگ امضا مانده ام
عاقبت آخر شد اما این معما حل نشد
من جسد بودم چرا دور از کفن ها مانده ام؟
​

 

[mohammad azizi]

​

فرو نمی ریزم ...
فقط
گاهی وقت ها
لرزه ای بر من می افتد ​

​

 

[mohammad azizi]

گذشت . . .

ساله هاي كه چشمانم به راهت ماند . . .

نياميدي و پير شد

تمام آرزو هايم

هر آنچه كه در تو مي جستم

و به خاك سپاردمش . . .

دلم را ، در تابوتي از جنس فراموشي

در سرزمين مردگان عاشق . . .

و گذشت

هر چه بود و هر چه گذشت بود

و مي گذرد . . . اين تلخي لحظه ها شوم تنهايي

در زماني كه كسي مرا به انتظار نشسته است

و تنها اين مرگ است

كه انتظار مرا مي كشد . . .

 

[mohammad azizi]

حیف که حوصله می خواهد
حرف زدن از چیزهایی که حوصله می خواهد
وگرنه می گفتم
خورشیدی که در کهکشان من می سوخت
سوخت... ​

 

[mohammad azizi]

مي داني
وقتي تنها آرزويت
کلبه ايست در مزرعه ي برفي
جايي دورتر از گندمزار
جايي در کنار جاده اي تا نا کجا آباد
آنجاست
که مي فهمي
تا ابد هم اگر منتظر بماني
هيچ اتفاقي نمي افتد
مي فهمي اگر تو با همه ي آرزوهاي رنگينت
خاموش بماني
هيچکس نمي پرسد چرا ...
​

 

[mohammad azizi]

به تنهايي رسيدم !

به آن اوجي كه در يك فرد تنهاست

- به آن هم من رسيدم !

حقايق آمد و رفت

گذشت و قصه شد در دفتر من

تمام قصه هايي

كه روزي روزگاري

چه پنهان بود و تنها

- ميان قلب و مغزم !

نوشتن هم دگر بر روي زخمم

نمانده مرهمي بر دردِ اين تن

چه تنها و چه تنهايي ِ سختي !

غمِ دل عاشقانه رويِ دل ماند !

چه عشقي روزگاري در دلم بود !

چه عشقي

- آتشي

در قلب من بود !

نمي دانم چه شد كز من جدا شد


- چنان شوري كه من را ذوب مي كرد

كنون من بي تفاوت در كنارش

- ولي نه !

رو به روي حرفهايش

نشستم تا ببينم

كدامين لحظه را پايان عشق است ؟

ولي او

هنوزم عاشق است و بيقرار است

نمي خواهد بگويد ليك چشمش

به من مي گويد اين ديرينه دردش

دلش تنهاست !

دلش بي من چه تنهاست !

ولي آخر دگر راهي نمانده !

تمام لحظه ها با هم ، به هر راهي كه گويي

به هر سمتي ، به هر سويي كه گويي

به قصد امتحان هم پا نهاديم

ولي در انتها اينگونه ديديم:

دو ديوانه ، دو عاشق

هر دو مستيم

ولي بيهوده دل بر عشق بستيم

وجود هر دو مان يكرنگ و پاك است

دل در بندِمان در يك مسير است

هدف عشق است و عاشق ماندن ِ ما

ولي آخر ، نگاهِ چشممان از هم جدا است

نگاه من به سوي دور دست است

و من در هر دو چشمش خوانده ام كه:

نگاه ِ او به سوي آن حقايق باز مانده است

حقايق رفته

حتي روزگاران

به دستان فراموشي سپرده

تمام رفته ها را !

ولي در ذهن او هرگز نميرد

همان آن حرفهايي كه مرا كُشت . . .

و اكنون هر دو در تنهايي خود غرق هستيم

كنار ِ هم

ولي نه !

روبه روي هم

ولي تنها نشستيم !