مشاعرۀ سنّتی
- شروع کننده موضوع Matrix
- تاریخ شروع
من از روییدن خار سر دیوار دانستم
که ناکس کس نمی‌گردد بدین بالا نشینی‌ها
تامل کنان در خطا و صواببیشترین عشق حهان را به سوی تو می اورم
از معبر فریادها و حماسه ها
چرا که هیچ چیز در کنار من از تو عظیم تر نبوده است
که قلبت چون پروانه ای ظریف و کوچک و عاشق است
به از ژاژخایان حاظر جواب
ای شاهد افلاکی در مستی و در پاکی
من چشم تو رو مانم تو اشک مرا مانی
mosleh.bargh
عضو جدید
بیا که دوست دارمت !!
بگذار که آسمان، آنگونه که هست در جذبه دو چشم تو، خود را بگسترد.
بگذار تا ماه، حتی به زیر ابر، در این سیاه شب، آرامشی به قلب سپید تو آورد...
شاید کمی که گذشت، شاید تبسم در چشم روزگار، شاید که مشق صبر، تکلیف روزگار، نچندان به کام ماست...
بگذار زیر و بم این زمین سخت، با پای خسته تو، گفت و گو کند.
شاید قبول جهان، آنچنان که هست، آغاز زندگی است.
آنجا که واژه ها به هیاهو نشسته اند.
شاید که شاخه گلی از سکوت ناب، آواز زندگی است.
بگذار اگر فاصله ای هست بین ما، تا روز ماندگاری دیوار سرد، یک پنجره برای دیدن هم هدیه آوریم.
بگذار تا پیکر بت دار روزگار، در برکه گذشت پاشویه ای کند.
آنجا که ناتوان کلام خسته، به فریاد می رسد.
دیگر سکوت، نقطه پایان گفتگوست.
گاهی تحمل خاری درون دست شیرین تر از لطافت گلهای زندگیست.
بگذار تا به دشت جدایی در این زمان، بارانی از طراوت و بخشش، سفر کند.
بذری به دشت مهربانی هدیه آوریم و آنگه بغل بغل تبسم تازه درو کنیم.
چشمان پرسش خود را، تو بسته دار.
لبخند مهربان تو در چشم شرمناک، یعنی بیا.
« بیا دوباره دوست دارمت »
شاید که یک سلام، آغاز گفتگوست.
بگذار که آسمان، آنگونه که هست در جذبه دو چشم تو، خود را بگسترد.
بگذار تا ماه، حتی به زیر ابر، در این سیاه شب، آرامشی به قلب سپید تو آورد...
شاید کمی که گذشت، شاید تبسم در چشم روزگار، شاید که مشق صبر، تکلیف روزگار، نچندان به کام ماست...
بگذار زیر و بم این زمین سخت، با پای خسته تو، گفت و گو کند.
شاید قبول جهان، آنچنان که هست، آغاز زندگی است.
آنجا که واژه ها به هیاهو نشسته اند.
شاید که شاخه گلی از سکوت ناب، آواز زندگی است.
بگذار اگر فاصله ای هست بین ما، تا روز ماندگاری دیوار سرد، یک پنجره برای دیدن هم هدیه آوریم.
بگذار تا پیکر بت دار روزگار، در برکه گذشت پاشویه ای کند.
آنجا که ناتوان کلام خسته، به فریاد می رسد.
دیگر سکوت، نقطه پایان گفتگوست.
گاهی تحمل خاری درون دست شیرین تر از لطافت گلهای زندگیست.
بگذار تا به دشت جدایی در این زمان، بارانی از طراوت و بخشش، سفر کند.
بذری به دشت مهربانی هدیه آوریم و آنگه بغل بغل تبسم تازه درو کنیم.
چشمان پرسش خود را، تو بسته دار.
لبخند مهربان تو در چشم شرمناک، یعنی بیا.
« بیا دوباره دوست دارمت »
شاید که یک سلام، آغاز گفتگوست.
mosleh.bargh
عضو جدید
نیمه شب آواره وبی حس وحال...درسرم سودای جامی بی زوال
پرسه ای آغاز کردیم در خیال...دل به یاد آورد ایام وصال
از جدایی یک دو سالی می گذشت...یک دو سال ازعمررفت وبرنگشت
دل به یاد آورد اول بار را...خاطرات اولین دیدار را
آن نظربازی و آن اسراررا...آن دو چشم مست آهووار را
همچو رازی مبهم و سر بسته بود...چون من از تکرار او هم خسته بود
آمد و هم آشیان شد با من او...هم نشین و هم زبان شد با من او
دامنش شد خوابگاه خستگی...اینچنین آغاز شد دلبستگی
وای از آن شب زنده داری تا سحر...وای از آن عمری که با او شد بسر
مست او بودم زدنیا بی خبر...دم به دم این عشق می شد بیشتر
آمد و در خلوتم دمساز شد...گفتگوها بین ما آغاز شد
پرسه ای آغاز کردیم در خیال...دل به یاد آورد ایام وصال
از جدایی یک دو سالی می گذشت...یک دو سال ازعمررفت وبرنگشت
دل به یاد آورد اول بار را...خاطرات اولین دیدار را
آن نظربازی و آن اسراررا...آن دو چشم مست آهووار را
همچو رازی مبهم و سر بسته بود...چون من از تکرار او هم خسته بود
آمد و هم آشیان شد با من او...هم نشین و هم زبان شد با من او
دامنش شد خوابگاه خستگی...اینچنین آغاز شد دلبستگی
وای از آن شب زنده داری تا سحر...وای از آن عمری که با او شد بسر
مست او بودم زدنیا بی خبر...دم به دم این عشق می شد بیشتر
آمد و در خلوتم دمساز شد...گفتگوها بین ما آغاز شد
mosleh.bargh
عضو جدید
بیا که دوست دارمت !!
بگذار که آسمان، آنگونه که هست در جذبه دو چشم تو، خود را بگسترد.
بگذار تا ماه، حتی به زیر ابر، در این سیاه شب، آرامشی به قلب سپید تو آورد...
شاید کمی که گذشت، شاید تبسم در چشم روزگار، شاید که مشق صبر، تکلیف روزگار، نچندان به کام ماست...
بگذار زیر و بم این زمین سخت، با پای خسته تو، گفت و گو کند.
شاید قبول جهان، آنچنان که هست، آغاز زندگی است.
آنجا که واژه ها به هیاهو نشسته اند.
شاید که شاخه گلی از سکوت ناب، آواز زندگی است.
بگذار اگر فاصله ای هست بین ما، تا روز ماندگاری دیوار سرد، یک پنجره برای دیدن هم هدیه آوریم.
بگذار تا پیکر بت دار روزگار، در برکه گذشت پاشویه ای کند.
آنجا که ناتوان کلام خسته، به فریاد می رسد.
دیگر سکوت، نقطه پایان گفتگوست.
گاهی تحمل خاری درون دست شیرین تر از لطافت گلهای زندگیست.
بگذار تا به دشت جدایی در این زمان، بارانی از طراوت و بخشش، سفر کند.
بذری به دشت مهربانی هدیه آوریم و آنگه بغل بغل تبسم تازه درو کنیم.
چشمان پرسش خود را، تو بسته دار.
لبخند مهربان تو در چشم شرمناک، یعنی بیا.
« بیا دوباره دوست دارمت »
شاید که یک سلام، آغاز گفتگوست.
شاید برای رسیدن به شهر عشق اولین قدم از خود گذشتن است
بگذار که آسمان، آنگونه که هست در جذبه دو چشم تو، خود را بگسترد.
بگذار تا ماه، حتی به زیر ابر، در این سیاه شب، آرامشی به قلب سپید تو آورد...
شاید کمی که گذشت، شاید تبسم در چشم روزگار، شاید که مشق صبر، تکلیف روزگار، نچندان به کام ماست...
بگذار زیر و بم این زمین سخت، با پای خسته تو، گفت و گو کند.
شاید قبول جهان، آنچنان که هست، آغاز زندگی است.
آنجا که واژه ها به هیاهو نشسته اند.
شاید که شاخه گلی از سکوت ناب، آواز زندگی است.
بگذار اگر فاصله ای هست بین ما، تا روز ماندگاری دیوار سرد، یک پنجره برای دیدن هم هدیه آوریم.
بگذار تا پیکر بت دار روزگار، در برکه گذشت پاشویه ای کند.
آنجا که ناتوان کلام خسته، به فریاد می رسد.
دیگر سکوت، نقطه پایان گفتگوست.
گاهی تحمل خاری درون دست شیرین تر از لطافت گلهای زندگیست.
بگذار تا به دشت جدایی در این زمان، بارانی از طراوت و بخشش، سفر کند.
بذری به دشت مهربانی هدیه آوریم و آنگه بغل بغل تبسم تازه درو کنیم.
چشمان پرسش خود را، تو بسته دار.
لبخند مهربان تو در چشم شرمناک، یعنی بیا.
« بیا دوباره دوست دارمت »
شاید که یک سلام، آغاز گفتگوست.
شاید برای رسیدن به شهر عشق اولین قدم از خود گذشتن است
یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس
سر آن ندارد امشب که بر آید آفتابی
چه خیال ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی
مرسی بابات همراهی
فعلا...
دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدایا با که این بازی توان کرد ؟
خدایا با که این بازی توان کرد ؟
hasan_y
عضو جدید
داشته ها
چشم های خسته ام را می بندم
باز هم زنده ام مهم نیست
من به تعداد لبخندهایت مرده ام
این که اینجاست این راه می رود اینکه می گریزد من نیستم
من آنم که لحظه هایم را به خدا قرض می دهم
و من رانده شدم...
و اگر رانده شدن اینقدر شیرین است دیوانه وار می پذیرم
فریاد می زنم : من عاشقم وارث این خاک وارث این باران وارث این کوچه
این روزها رفتنی است
اما یادگارم بر این زمین بر این خاک و بر دیوار این کوچه بن بست تا ابد خواهد ماند
بوی چوب خیس دستی می شود تا مرا از خواب بیدار کند
من هستم تو هستی!
چند بار مردم نمی دانم...
به تعداد حباب های قهوه ات حرف برای زدن دارم اما تنها یک سخن می ماند:
عشق پرنده نیست که هر که خواست در قفس بگذاردش یا بر شاخه
عشق باید پرواز کند تا آنجا که چشم کار می کند تا آنجا که قاصدک می رود و تا پشت یک فنجان که از شوری اشک شیرین می شود
نمی خواهم مانند یک دروغ در حجم سرد فردا غرق شوم
نمی خواهم لحظه هایم را با حسرت بیامیزم
عشق می رود چون ماسه ای از میان انگشتانم
عشق می رود با تمام التهاب کودکانه اش
من می مانم و یک لبخند
تو می مانی و قهوه ای که تلخ نوشیدی...
چشم های خسته ام را می بندم
باز هم زنده ام مهم نیست
من به تعداد لبخندهایت مرده ام
این که اینجاست این راه می رود اینکه می گریزد من نیستم
من آنم که لحظه هایم را به خدا قرض می دهم
و من رانده شدم...
و اگر رانده شدن اینقدر شیرین است دیوانه وار می پذیرم
فریاد می زنم : من عاشقم وارث این خاک وارث این باران وارث این کوچه
این روزها رفتنی است
اما یادگارم بر این زمین بر این خاک و بر دیوار این کوچه بن بست تا ابد خواهد ماند
بوی چوب خیس دستی می شود تا مرا از خواب بیدار کند
من هستم تو هستی!
چند بار مردم نمی دانم...
به تعداد حباب های قهوه ات حرف برای زدن دارم اما تنها یک سخن می ماند:
عشق پرنده نیست که هر که خواست در قفس بگذاردش یا بر شاخه
عشق باید پرواز کند تا آنجا که چشم کار می کند تا آنجا که قاصدک می رود و تا پشت یک فنجان که از شوری اشک شیرین می شود
نمی خواهم مانند یک دروغ در حجم سرد فردا غرق شوم
نمی خواهم لحظه هایم را با حسرت بیامیزم
عشق می رود چون ماسه ای از میان انگشتانم
عشق می رود با تمام التهاب کودکانه اش
من می مانم و یک لبخند
تو می مانی و قهوه ای که تلخ نوشیدی...
دگر رغبت کجا ماند کسی را سوی هوشیاری
چو بیند دست در آغوش مستان سحرخیزت
دمادم درکش ای سعدی شراب صرف و دم درکش
که با مستان مجلس درنگیرد زهد و پرهیزت
چو بیند دست در آغوش مستان سحرخیزت
دمادم درکش ای سعدی شراب صرف و دم درکش
که با مستان مجلس درنگیرد زهد و پرهیزت
در شب هجران مرا پروانه ی وصلی فرست
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع ...
ور نه از دردت جهانی را بسوزانم چو شمع ...
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
اولین مسابقۀ "مشاعرۀ سنتی دور همی" با جایزه | مشاعره | 109 | |
|
مشاعرۀ شاعران | مشاعره | 11 |