مشاعرۀ سنّتی

[کافر خداپرست]

در بيابان گر به شوق کعبه خواهي زد قدم
سرزنش‌ها گر کند خار مغيلان، غم مخور!

 

[secret_f]

دل از درد جدایی می کشد آهی و می گوید​

که تنهایی عجب دردیست داد از دست تنهایی​

​

 

[کافر خداپرست]

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند
دیده‏ام خیره به ره ماند و نداد
نامه‏ای تا دل من شاد کند

خود ندانم چه خطایی کردم
که ز من رشته الفت بگسست
در دلش جایی اگر بود مرا
پس چرا دیده ز دیدارم بست؟!

هرکجا می‏نگرم باز هم اوست
که به چشمان ترم خیره شده
درد عشق است که با حسرت و سوز
بر دل پر شررم چیره شده!

 

[کالیگولا]

هوا آرام،شب خاموش، آسمان باز...
خيالم چون كبوتر هاي وحشي مي كند پرواز...

 

[zarnaz_a]

هستی ما سایه ی لرزان وهمی بیش نیست

تا نظر گردانی از ما از نظر خواهیم رفت

 

[کافر خداپرست]

ز سرگذشت چمن دل به درد مي‌آيد
ببند پنجره که باد سرد مي‌آيد

دريغ باغ گل سرخ من که در غم او
همه زمين و زمان زار و زرد مي‌آيد

"ه‍‌. الف. سايه"

 

[phalagh]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]در این شبهای تنهایی سرایم نغمه مرگم
و در کنجی نشسته یاد ایامی که می گفتی
تمام زندگی یک لحظه دیدار می باشد
و آن یک لحظه دیدار عشق است و تمنایی[/FONT]

 

[secret_f]

می روم از كویش اما تاب تنهاییم نیست
گر شكیبایی تو ای دل من شكیباییم نیست

 

[گلابتون]

تا شدم حلقه بگوش در ميخانه عشق
هر دم آيد غمي از نو به مبارك بادم
مي خورد خون دلم مردمك چشم و سزاست
كه چرا دل به جگر گوشه مردم دادم

 

[کافر خداپرست]

من مي‌شناسم اين دل مجنون خويش را
پندش دگر مگوي که بي‌حاصل است اين

جز بند نيست چاره‌ي ديوانه و حکيم
پندش دهد هنوز، عجب عاقل است اين

گفتم طبيب اين دل بيمار آمده‌ست
اي واي بر من و دلِ من، قاتل است اين!

"ه‍. الف. سايه"

 

[phalagh]

نمیدانم چرا اما ترا هرجا که میبینم
کسی انگار میخواهد ز من تا با تو بنشینم
تن یخ کرده آتش را که میبیند چه میخواهد
همانی را که می خواهم ترا وقتی که می بینم

 

[کافر خداپرست]

مرغ دريا خبر از يک شب توفاني داشت
گشت و فرياد‌کشان بال به دريا زد و رفت

چه هوايي به سرش بود که با دست تهي
پشتِ پا بر هوسِ دولت دنيا زد و رفت

بس که اوضاع جهان در هم و ناموزون ديد
قلم‌ِ نسخ برين خط چليپا زد و رفت

دلِ خورشيدي‌اش از ظلمت ما گشت ملول
چون شفق بال به بامِ شبِ يلدا زد و رفت

"ه‍. الف. سايه"

 

[phalagh]

تو نگفتي كه چرا عهد شكستي بامن
عاقبت خسته شدي از دل سرگردانم ​

نگذشتي دگر از كوچه تنگ دل من ​

نيست باز از تو خبر در عطش بارانم ​

 

[ARAMESH]

مرده بدم زنده شدم گريه بدم خنده شدم دولت عشق آمد و من دولت پاينده شدم
ديده ي سير است مرا جان دلير است مرا زهره شير است مرا زهره تابنده شدم

 

[phalagh]

من اگر مستم اگر هشیارم
بنده چشم خوش آن یارم
بی‌خیال رخ آن جان و جهان
از خود و جان و جهان بیزارم​

 

[ARAMESH]

من اگر زبانم آتش من اگر ترانه هايم همه شعله هاي سركش
چه كنم كه يك دل است و همه داغ هاي سوزان
غم خستگان عشق و و غم كشتگان نفرت
غم آب هاي هرز و غم باغهاي سوزان

 

[shabnam777]

ناله به دل شد گرو راه نیستان کجاست
سینه بهمن شد قفس طرف بیابان کجاست
خوب وبد زندگی بر سر هم ریختند
تا کنند از هم جدا بازوی دهقان کجاست

 

[neda_eng]

تا توانی رفع غم از چهرهی غمناک کن
در جهان گریاندن اسان است اشکی پاک کن

 

[بارانی]

ناز پرورد تنعم نبرد راه به دوست
عاشقی شیوه رندان بلاکش باشد

 

[shabnam777]

دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت
الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود

 

[بارانی]

دیدی ای دل که غم عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد

 

[shabnam777]

در کوی نیکنامان ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را

 

[neda_eng]

انان که خاک را به نظر کیمیا کنند
ایا بود که گو شه ی چشمی به ما کنند

 

[بارانی]

انان که خاک را به نظر کیمیا کنند
ایا بود که گو شه ی چشمی به ما کنند

دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد
به می بفروش دلق ما کز این بهتر نمی‌ارزد

 

[shabnam777]

در نمازم خم ابروی توبا یاد امد ..........حالتی رفت که محراب به فریاد امد
یارب این نوگل خندان که سپردی به منش ...........می سپارم به تو ازچشم حسود چمنش
به ادب نافه گشایی کن از ان زلف سیاه ........... جای دلها عزیز است به هم بر مزنش
شهر حافظ همه بیت الغزل معرفت است ........... افرین بر نفس دلکش و لطف سخنش

 

[sina1]

شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم

 

[neda_eng]

منم شمعی که تنها مانده از پروانه میسوزم
میان جمع می خندم ولی بیگانه میسوزم
خدا را ساقی رحمت لب خشکم کمی تر کن
که چون فانوس بی روغن دراین غمخانه میسوزم

 

[arsam313]

من دمی چند است کاینجا مانده ام
دیگران رفتند و تنها مانده ام

 

[sisah]

ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق
آن که او عالم سر است بدین حال گواست

فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم
وان چه گویند روا نیست نگوییم رواست

 

[محـسن ز]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه