مشاعرۀ سنّتی

[MOΣIN]

رقصان سوی گردون شوم زان جا سوی بی چون شوم صبر و قرارم برده ای ای میزبان زودتر بیا

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست....هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

 

[mehrdad2012]

جلو خودم را نگاه کردم
در جمعیت تورا دیدم
میان گند م ها تو را دیدم
زیر درختی تو را دیدم
در انتهای همه سفر هایم
در عمق همه ی عذاب هایم
در خم همهی خنده ها
سر بر کرده ار آب واز آتش
تابستان وزمستان تورا دیدم .

 

[*نيروانا*]

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست....هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

شمشیرم و خون ریز من هم نرمم و هم تیز من همچون جهان فانیم ظاهر خوش و باطن بلا

 

[khourshid]

رقصان سوی گردون شوم زان جا سوی بی چون شوم صبر و قرارم برده ای ای میزبان زودتر بیا

آه مگذار ، که دستان من آن
اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشی ها بسپارد
آه مگذار که مرغان سپید دستت
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد
من چه می گویم ، آه
با تو اکنون چه فراموشی هاست
با من اکنون چه نشستن ها ، خاموشیها ست
تو مپندار که خاموشی من
هست برهان فراموشی من

 

[*نيروانا*]

جلو خودم را نگاه کردم
در جمعیت تورا دیدم
میان گند م ها تو را دیدم
زیر درختی تو را دیدم
در انتهای همه سفر هایم
در عمق همه ی عذاب هایم
در خم همهی خنده ها
سر بر کرده ار آب واز آتش
تابستان وزمستان تورا دیدم .

مهمان شاهم هر شبی بر خوان احسان و وفا مهمان صاحب دولتم که دولتش پاینده با

 

[MOΣIN]

جلو خودم را نگاه کردم
در جمعیت تورا دیدم
میان گند م ها تو را دیدم
زیر درختی تو را دیدم
در انتهای همه سفر هایم
در عمق همه ی عذاب هایم
در خم همهی خنده ها
سر بر کرده ار آب واز آتش
تابستان وزمستان تورا دیدم .

ما ومي وزاهدان وتقوا...تا يار سر كدام دارد

 

[MOΣIN]

شمشیرم و خون ریز من هم نرمم و هم تیز من همچون جهان فانیم ظاهر خوش و باطن بلا

از بس که دست می گزم و آه میکشم............آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش

 

[*نيروانا*]

آه مگذار ، که دستان من آن
اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشی ها بسپارد
آه مگذار که مرغان سپید دستت
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد
من چه می گویم ، آه
با تو اکنون چه فراموشی هاست
با من اکنون چه نشستن ها ، خاموشیها ست
تو مپندار که خاموشی من
هست برهان فراموشی من

نوح ار چه مردم وار بد طوفان مردم خوار بد گر هست آتش ذره ای آن ذره دارد شعله ها

 

[khourshid]

ما ومي وزاهدان وتقوا...تا يار سر كدام دارد

دل من در دل شب
خواب پروانه شدن می بیند
مهر صبحدمان داس به دست
خرمن خواب مرا می چیند

 

[*نيروانا*]

از بس که دست می گزم و آه میکشم............آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می جستم
رخت می دیدم و جامی هلالین باز می خوردم

 

[khourshid]

نوح ار چه مردم وار بد طوفان مردم خوار بد گر هست آتش ذره ای آن ذره دارد شعله ها

ایا چه کس تو را
از مهربان شدن با من
مایوس میکند

• 
  

 

[MOΣIN]

دل من در دل شب
خواب پروانه شدن می بیند
مهر صبحدمان داس به دست
خرمن خواب مرا می چیند

در لب تشنه ما بین و مدار آب دریغ................بر سر کشته خویش آی و ز خاکش برگیر

 

[*نيروانا*]

دل من در دل شب
خواب پروانه شدن می بیند
مهر صبحدمان داس به دست
خرمن خواب مرا می چیند

در "لا احب الافلین"، پاکی ز صورت ها یقین در دیده های غیب بین، هر دم ز تو تمثال ها

 

[khourshid]

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می جستم
رخت می دیدم و جامی هلالین باز می خوردم

من اما دیگر از هر خواب بیزارم


حرامم باد خواب و راحت و شادی

حرامم باد آسایش

من امشب باز بیدارم

 

[MOΣIN]

شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می جستم
رخت می دیدم و جامی هلالین باز می خوردم

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم..................تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

 

[khourshid]

در "لا احب الافلین"، پاکی ز صورت ها یقین در دیده های غیب بین، هر دم ز تو تمثال ها

آن سان ستودمت که بدانند مردمان
محبوب من به سان خدایان ستودنی است

 

[khourshid]

مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم..................تو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دم

می توان
از میان فاصله ها را برداشت
دل من با دل تو
هر دو بیزار از این فاصله هاست

 

[*نيروانا*]

آن سان ستودمت که بدانند مردمان
محبوب من به سان خدایان ستودنی است

تا کار جان چون زر شود با دلبران هم بر شود پا بود اکنون سر شود که بود اکنون کهربا

 

[MOΣIN]

آن سان ستودمت که بدانند مردمان
محبوب من به سان خدایان ستودنی است

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده.................چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

 

[khourshid]

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده.................چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفه اند
​

 

[*نيروانا*]

می توان
از میان فاصله ها را برداشت
دل من با دل تو
هر دو بیزار از این فاصله هاست

تشكرام تموم شدن ببخشيد
تو گر خواهي كه جاويدان جهان يكسر بيارايي

صبا را گو كه بردارد زماني برقع از رويت

 

[*نيروانا*]

تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان می‌ده.................چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا

 

[khourshid]

تشكرام تموم شدن ببخشيد
تو گر خواهي كه جاويدان جهان يكسر بيارايي

صبا را گو كه بردارد زماني برقع از رويت

تو چه داری ؟
همه چیز
تو چه کم داری ؟ هیچ

 

[MOΣIN]

می توان
از میان فاصله ها را برداشت
دل من با دل تو
هر دو بیزار از این فاصله هاست

تا غم به سوی غم رود خرم سوی خرم رود ...............تا گل به سوی گل رود تا دل برآید بر سما

 

[khourshid]

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا

آشنایی با شور ؟
و جدایی با درد ؟
و نشستن در بهت فراموشی
یا غرق غرور ؟

 

[*نيروانا*]

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفه اند
​

دارم دلی همچون جهان تا می کشد کوه گران من که کشم که کی کشم زین کاهدان واخر مرا

 

[MOΣIN]

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا

ای طوطی عیسی نفس وی بلبل شیرین نوا ...............هین زهره را کالیوه کن زان نغمه های جان فزا

 

[khourshid]

تا غم به سوی غم رود خرم سوی خرم رود ...............تا گل به سوی گل رود تا دل برآید بر سما

آغاز دیوانگی است

این گونه که من می خواهم هر نفس بوسیدن چشم هایت را

زاده شدنم مگر برای همین رسالت نبوده است ؟!

 

[*نيروانا*]

آشنایی با شور ؟
و جدایی با درد ؟
و نشستن در بهت فراموشی
یا غرق غرور ؟

رونق عهد شباب است دگر بستان را می‌رسد مژدۀ گل، بلبل خوش الحان را

 

[MOΣIN]

آغاز دیوانگی است

این گونه که من می خواهم هر نفس بوسیدن چشم هایت را

زاده شدنم مگر برای همین رسالت نبوده است ؟!

تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر..........کز غمت دیده مردم همه دریا باشد