اهورا25
کاربر فعال اینترنت و وبگردی
اينترنت پديدهاي است كه زندگي بدون آن براي بسياري از انسانها، ديگر غيرقابل تحمل و حتي غيرممكن است.همه ما بااينترنت سر و كار داريم. اما اينترنت چگونه كار ميكند؟ چه اجزايي دارد و مهمتر اين كه به چه كسي تعلق دارد؟ به سروري كه از طريق آن وارد دنياي مجازي وب ميشويم؟ به ما كه كاربران آن هستيم؟
در واقع هيچكدام. چون اينترنت نه به ما كه به هيچ كس ديگري تعلق ندارد.
اينترنت مجموعهاي جهاني از شبكههاي بزرگ و كوچك است كه به هم پيوستهاند و نام اينترنت (شبكههاي در هم تنيده) از همين مجموعه گرفته شده است.
اينترنت كارش را سال 1969 با چهار هسته يا سيستم كامپيوتري ميزبان شروع كرد اما امروز ميليونها مورد از آنها در سراسر جهان وجود دارند.
البته اين كه گفته ميشود اينترنت صاحب ندارد بدان معنا نيست كه هيچ كس بر آن نظارت ندارد. يك موسسه غيرانتفاعي به نام انجمن اينترنت (Internet Society) كه در سال 1992 تشكيل شده است مسئول نظارت بر آن است و مراقب است كه پروتكلها و قوانيني كه در مورد اينترنت تصويب شدهاند، در سراسر جهان اجرا شوند.
تسلسل شبكهها
هر كامپيوتري كه به اينترنت وصل است - از جمله كامپيوتري كه با آن اين گزارش را ميخوانيد- بخشي از يك شبكه است. شما كه در خانه با يك مودم به يك موسسه ارائه دهنده سرويسهاي اينترنتي (ISP) وصل ميشويد؛ در محل كار بخشي از يك شبكه محلي هستيد و بيشتر مواقع باز هم از طريق مودم به يك ISP و از آن به اينترنت وصل ميشويد و يا اينكه ...
به هر حال اين كه از چه طريق به اينترنت وصل شويد مهم نيست، مهم اين است كه با اتصال به اينترنت، بخشي از دنياي شبكهها ميشويد. بسياري از شركتهاي ارتباطاتي بزرگ بكبُنهاي (ستون فقرات) اختصاصي خودشان را دارند كه مناطق زيادي را به هم وصل ميكنند.
نمونه شبكهاي
براي درك اين پروسه به اين مثال توجه كنيد:
شركت A يك ISP بزرگ است. اين شركت در هر شهر بزرگي يك نقطه حضور (POP) دارد. اين POP ها قفسههاي پر از مودم هستند كه مشتريان ISP با تلفن به آنها متصل ميشوند. شركت A خطوطي از جنس فيبر نوري را از شركت مخابرات اجاره كرده است تا به وسيله آنها نقاط حضورش را به هم متصل كند.
حالاشركت B را در نظر بگيريد. اين شركت از چند ISP كوچكتر تشكيل شده است و در هر شهر بزرگ ساختمانهايي دارد كه ISPهاي آن ماشينهاي ارائه دهنده خود را در آنها مستقر كردهاند. اين شركت آن قدر بزرگ است كه خودش با استفاده از خطوط فيبر نوري خودش ساختمانهايش را به هم متصل كرده است و در واقع ISP هايي كه زير نظر اين شركت كار ميكنند از اين طريق به هم وصل شدهاند.
براي رفع اين مشكل دو شركت توافق ميكنند با NAPها در شهرهاي مختلف ارتباط قرار كنند و انتقال دادهها بين مشتريان دو شركت در شهر هاي مختلف از طريق نقاط دسترسي شبكه انجام ميگيرد. تحت اين شرايط تمام كامپيوترهايي كه به اينترنت وصل ميشوند با هم ارتباط خواهند داشت.
پلي براي انتقال اطلاعات
تمام اين شبكهها براي برقراري ارتباط با يكديگر به نقاط دسترسي شبكه، بكبُنها (ستون فقرات) و روترها (راهبان) نياز دارند. نكته جالب توجه در اين پروسه اين است كه يك پيغام ميتواند در كسري از ثانيه از كامپيوتري به كامپيوتر ديگر برود و با عبور از شبكههاي مختلف، نيمي از جهان را بپيمايد. اما اين پيغامها از كدام مسير بايد رفت و آمد كنند.
مشخص كردن اين مسيرها به عهده روترها است. روترها (راهبانها يا مسيريابها) مشخص ميكنند كه اطلاعات از كدام مسير از يك كامپيوتر به كامپيوتر ديگر بروند.
آنها در واقع كامپيوترهاي حرفهاي و قدرتمندي هستند كه پيغامهاي ما را ميفرستند و از طريق هزاران مسيري كه تعريف شده است انتقال پيغام را سرعت ميبخشند.
يك روتر (راهبان) دو وظيفه مجزا اما مرتبط با هم دارد:
- تضمين ميكند كه اطلاعات به جايي كه نبايد بروند، نروند.
- تضمين ميكند كه اطلاعات به مقصد مورد نظر برسد.
به دليل انجام اين كارها، روترها نقش بسيار موثري در نحوه ارتباط دو شبكه كامپيوتري ايفا ميكنند. روترها دو شبكه را به هم متصل ميكنند و اطلاعات ميان آن دو را رد و بدل ميكنند. آنها همچنين از شبكهها در برابر انتقال بيمورد اطلاعات محافظت ميكنند. بدون توجه به تعداد شبكهها، طرز كار روترها بدون تغيير باقي ميماند.
از آنجا كه اينترنت از دهها هزار شبكه مختلف تشكيل شده است، استفاده از روترهادر آن ضروري است.
بكبُنها
اولين بكبُن دنيا در سال 1987 توسط بنياد ملي علم آمريكا (NFS) درست شد. اين بكبُن كه NSFNET نام داشت يك خط T1 بودكه 170 شبكه كوچكتر را به هم متصل ميكرد و با سرعت انتقال 554/1 مگا بايت در ثانيه كار ميكرد. يك سال بعد NSF با همكاري IBM و MCI بكبُن T3 (45 مگا بايت بر ثانيه) ايجاد كرد.
بكبُنها معمولا شاهراههايي از جنس فيبر نوري هستند. اين شاهراهها از چندين فيبر نوري در هم تنيده تشكيل شدهاند تا ظرفيت انتقال دادههايشان بيشتر شود.
اين كابلها با علامت OC مشخص ميشوند مانند: OC-3 ،OC-12 يا OC-48 . يك OC-3 توانايي انتقال 155 ميليون بايت را در ثانيه دارد در حالي كه يك OC-48 ميتواند 2488 ميليون بايت(488/2 گيگا بايت) را درثانيه انتقال دهد.
براي اين كه به سرعت بالاي بكبُنهاي مدرن پي ببريم كافي است آنرا با مودمهاي معمولي 56K مقايسه كنيم كه 56000 هزار بايت را در ثانيه منتقل ميكنند.
امروزه شركتهاي بسياري وجود دارند كه بكبُنهاي با ظرفيت بالاي خود را دارند و به نقاط اتصال متفاوتي در سراسر جهان متصلاند. در اين حالت هر كاربر اينترنتي، بدون توجه به موقعيت جغرافيايياش و شركتي كه از آن براي اتصال به اينترنت استفاده ميكند ميتواند با هر كاربر ديگري در زمين به راحتي صحبت كند.
اينترنت موافقتنامهاي تو در تو و بسيار عظيم بين شركتها است تا به صورت مجاني با هم ارتباط برقرار كنند.
آخرین ویرایش: