فراق یار
- شروع کننده موضوع محـسن ز
- تاریخ شروع
کجایی یار من ....
این عشق ......قلبمان را بهاری کرده است ....
در رویایی عاشقانه هستم .......چشمانم را میگشایم ........عشق را در چشمان همیشه بهاری تو میبینم ....
من ....تو را میخوانم ......به دنبال نجوای عاشقانه تو میگردم ....و نگاهت را میابم که مرا پر ازبوسه های عاشقانه میکند ...
کجایی یار من ؟؟؟ کجایی ترنم وجود من ؟؟ نفسهایم ازتوست .........تکیه گاهم از وجود پر از شعله های عشق توست ...
من را جانی دوباره ببخش ......زندگی من .....
این عشق ......قلبمان را بهاری کرده است ....
در رویایی عاشقانه هستم .......چشمانم را میگشایم ........عشق را در چشمان همیشه بهاری تو میبینم ....
من ....تو را میخوانم ......به دنبال نجوای عاشقانه تو میگردم ....و نگاهت را میابم که مرا پر ازبوسه های عاشقانه میکند ...
کجایی یار من ؟؟؟ کجایی ترنم وجود من ؟؟ نفسهایم ازتوست .........تکیه گاهم از وجود پر از شعله های عشق توست ...
من را جانی دوباره ببخش ......زندگی من .....
فریب سکوتم را نخور
تنها برای ثانیه ای دعوتت میکنم
مهمانچشم هایم باشی بیا و ببین
چه غوغایی به پا کرده ایدر دل من
تنها برای ثانیه ای دعوتت میکنم
مهمانچشم هایم باشی بیا و ببین
چه غوغایی به پا کرده ایدر دل من
خواهم كه از يادم روي ، راهي نمي يابم چرا؟
خواهم زمن پنهان شوي ، چاهي نمي يابم چرا؟
مي خواهمت اي ماه من ، به روشني بسپارمت
در اين شب روشن ولي، ماهي نمي يابم چرا؟
خواهم كه درد عشـق را تنها شبي درمان كنم
جز تو ولي درمان غم كاهي نمي يابم چرا؟
خواهم تو را كتمان كنم ، در گوشه اي بگذارمت
غير تو ديگر ، يار دل خواهي، نمي يابم چرا؟
خواهم زمن پنهان شوي ، چاهي نمي يابم چرا؟
مي خواهمت اي ماه من ، به روشني بسپارمت
در اين شب روشن ولي، ماهي نمي يابم چرا؟
خواهم كه درد عشـق را تنها شبي درمان كنم
جز تو ولي درمان غم كاهي نمي يابم چرا؟
خواهم تو را كتمان كنم ، در گوشه اي بگذارمت
غير تو ديگر ، يار دل خواهي، نمي يابم چرا؟
نمیدانم از فراق تو بنالم یا از غریبی خودم؟
نمیدانم تو را بخوانم که برگردی یا خودم را دعا کنم که بیایم؟
از این بسوزم که نیستی یا از آن بنالم که چرا هستم؟
هیچ میگویی اسیری داشتی حالش چه شد؟
خستهء من نیمه جانی داشت
احوالش چه شد؟
دلم تنگ است نمیدانم ز تنهایی پناه آرم کدامین سوی.
پریشان حالم و بی تاب میگریم و قلبم بی امان محتاج مهر توست.
نمیدانی چه غمگین رهسپار لحظه های بی قرارم
من به دنبال تو همچون کودکی هستم.
نمیدانم تو را بخوانم که برگردی یا خودم را دعا کنم که بیایم؟
از این بسوزم که نیستی یا از آن بنالم که چرا هستم؟
هیچ میگویی اسیری داشتی حالش چه شد؟
خستهء من نیمه جانی داشت
احوالش چه شد؟
دلم تنگ است نمیدانم ز تنهایی پناه آرم کدامین سوی.
پریشان حالم و بی تاب میگریم و قلبم بی امان محتاج مهر توست.
نمیدانی چه غمگین رهسپار لحظه های بی قرارم
من به دنبال تو همچون کودکی هستم.
به اسمان و ستاره ها مینگرم
و لحظات نبودنت
را یکی یکی میشمارم
اما
میدانم
هرگز دل تنگیهایم را نخواهی دید
اشکهایم را نخواهی دید
دلواپسیهایم را نخواهی دید
چشم انتظاریهایم را نخواهی دید
اما میدانی
گاهی که
دلتنگت میشوم
تنها
با خودت حرف میزنم
تا شاید قلب بی قرارم ارام گیرد
اما هرگز نمیشنوی
و لحظات نبودنت
را یکی یکی میشمارم
اما
میدانم
هرگز دل تنگیهایم را نخواهی دید
اشکهایم را نخواهی دید
دلواپسیهایم را نخواهی دید
چشم انتظاریهایم را نخواهی دید
اما میدانی
گاهی که
دلتنگت میشوم
تنها
با خودت حرف میزنم
تا شاید قلب بی قرارم ارام گیرد
اما هرگز نمیشنوی
darya25
عضو جدید
| شب فِراق که داند که تا سحر چندست؟ | مگر کسی که به زندانِ عشق دربندست | |
| گرفتم از غمِ دل راهِ بوستان گیرم | کدام سرو به بالای دوست مانندست؟ | |
| پیام من که رساند به یار مهرگسل؟ | که: «بَرشکستی و ما را هنوز پیوندست» | |
| قسم به جانِ تو گفتن طریق عزت نیست | به خاک پایِ تو، وآن هم عظیم سوگندست | |
| که با شکستنِ پیمان و برگرفتنِ دل | هنوز دیده به دیدارت آرزومندست | |
| بیا که بر سر کویت بَساطِ چهره‌ی ماست | به جایِ خاک، که در زیرِ پایت افکنده‌ست | |
| خیال روی تو، بیخِ امید بنشاندست | بلای عشق تو، بُنیاد صبر بَرکَندست | |
| عجب در آن که تو مجموع و گر قیاس کنی | به زیر هر خمِ مویت دلی پراکندست | |
| اگر بِرَهنه نباشی که شخص بنمایی | گمان برند که پیراهنت گُل آکندست! | |
| ز دست رفته، نه تنها منم در این سودا | چه دست‌ها که ز دست تو بر خداوندست | |
| فراق یار که پیش تو کاهِ برگی نیست | بیا و بر دل من بین، که کوه اَلوَندست» | |
| زِ ضعف، طاقتِ آهم نماند و ترسم خلق | گمان برند که سعدی ز دوست خُرسَندست |
عشقم
عشقم
عشق من
در ساحل رویا
چشمانم را برهم میگذارم ....
وتو را ...
از انسوی دریا ها نزد خود می اورم ...
دستانت را میگیرم ...
تنت را لمس میکنم ...
و در اغوشت عاشقانه هایم را زمزمه میکنم ....
این توئی که در وجود من نهفته ای ......
من تو را دارم .....
توئی که عشق منی ...
زندگی ام را ...
توئی که زندگی منی ...
عشقم
عشق من
در ساحل رویا
چشمانم را برهم میگذارم ....
وتو را ...
از انسوی دریا ها نزد خود می اورم ...
دستانت را میگیرم ...
تنت را لمس میکنم ...
و در اغوشت عاشقانه هایم را زمزمه میکنم ....
این توئی که در وجود من نهفته ای ......
من تو را دارم .....
توئی که عشق منی ...
زندگی ام را ...
توئی که زندگی منی ...
چه بی‌تابانه می‌خواهمت ای دوری‌ات آزمونِ تلخِ زنده‌به‌گوری!
چه بی‌تابانه تو را طلب میکنم!
بر پُشتِ سمندی
گویی
نوزین
که قرارش نیست.
و فاصله
تجربه‌یی بیهوده است.
بوی پیرهنت،
این‌جا
و اکنون.
کوه‌ها در فاصله
سردند.
دست
در کوچه و بستر
حضورِ مأنوسِ دستِ تو را می‌جوید،
و به راه اندیشیدن
یأس را
رَج میزند.
بی‌نجوای انگشتانت
فقط.
و جهان از هر سلامی خالی‌ست"
— احمد شاملو
چه بی‌تابانه تو را طلب میکنم!
بر پُشتِ سمندی
گویی
نوزین
که قرارش نیست.
و فاصله
تجربه‌یی بیهوده است.
بوی پیرهنت،
این‌جا
و اکنون.
کوه‌ها در فاصله
سردند.
دست
در کوچه و بستر
حضورِ مأنوسِ دستِ تو را می‌جوید،
و به راه اندیشیدن
یأس را
رَج میزند.
بی‌نجوای انگشتانت
فقط.
و جهان از هر سلامی خالی‌ست"
— احمد شاملو