فراق یار

[hamedinia_m51]

نرم نرمک قطره های باران صورتم را نوازش می کنند
احساس می کنم آن لطافتی را که سهراب گفت (زیر باران باید رفت)
می گردم دنبال مردمان شهر و هیچ کس را نمی یابم
می گردم از پی دستی که محرم خستگی هایم شود
آرام آرام کوچه گردی می کنم برای یافتن صدای پای تو
خسته رفتی و خسته ام کردی به نیامدنت
فدایت شدم و نیامدی . فدایی که شدی آخر؟
چه اشکها که ریختم و تو نیامدی
باز باران بر پهنه بی عابر کوچه ترانه خوان شده است
و دوباره پرستو های مهاجر خانه ام را لانه کرده اند
و هر سال صدای گامهای تو دور تر می شود
وقت عاشقی پرستو هاست
و اینبار هم تو نیامدی

 

[tools]

پرسیدم از سرشک ، که سرچشمه ات کجاست ؟
نالید و گفت : سر ز کجا "چشمه" از کجاست ؟
لبخند لب ندیده ی قلبم که پیش عشق
هر وقت دم زخنده زدم ، گفت : نابجاست

 

[hamedinia_m51]

همه رفتن کسی دورو برم نیست

چنین بی کس شدن در باورم نیست

اگر این آخرو تنها عاقبت بود

بجز افسوس هوای در سرم نیست

همه رفتن کسی با ما نموندش

کسی خط دل مارو نخوندش

همه رفتن ولی این دل مارو

همون که فکر نمی کردیم سوزوندش

چه حاشا کرده این اندر نخورده

چه آیا زنده ایم یا جان سپرده

چه حاشا صحبتی حرفی کلامی

چه جزء رفته هاییم ما نمرده

عجب بالاو پایین داره دنیا

عجب این روزگار دل سرد با ما

یه روز دورو برم صد تا رفیق بود

اما ببین امروز تنهای تنهام تنهای تنها تنهای تنها

خیال کردم که این گوشه کنارا یکی داره هوای کار ما را

یکی غمگین میومد دلسوز ما هست نداره آرزو آذار ما را

​

 

[محـسن ز]

جانا شعاع رویت در جسم و جان نگنجد
آوازه‌ی جمالت اندر جهان نگنجد
وصلت چگونه جویم کاندر طلب نیاید
وصفت چگونه گویم کاندر زبان نگنجد
هرگز نشان ندادند از کوی تو کسی را
زیرا که راه کویت اندر نشان نگنجد
آهی که عاشقانت از حلق جان برآرند
هم در زمان نیاید هم در مکان نگنجد
آنجا که عاشقانت یک دم حضور یابند
دل در حساب ناید جان در میان نگنجد
اندر ضمیر دلها گنجی نهان نهادی
از دل اگر برآید در آسمان نگنجد
عطار وصف عشقت چون در عبارت آرد
زیرا که وصف عشقت اندر بیان نگنجد

 

[*زهره*]

دل ساده
برگرد و در ازاي يک حبه کشک سياه شور
گنجشک ها را
از دور و بر شلتوک ها کيش کن
که قند شهر
دروغي بيش نبوده است

 

[*زهره*]

مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
که اعتراض بر اسرار علم غیب کند

کمال سر محبت ببین نه نقص گناه
که هر که بی‌هنر افتد نظر به عیب کند

ز عطر حور بهشت آن نفس برآید بوی
که خاک میکده ما عبیر جیب کند

چنان زند ره اسلام غمزه ساقی
که اجتناب ز صهبا مگر صهیب کند

کلید گنج سعادت قبول اهل دل است
مباد آن که در این نکته شک و ریب کند

شبان وادی ایمن گهی رسد به مراد
که چند سال به جان خدمت شعیب کند

ز دیده خون بچکاند فسانه حافظ
چو یاد وقت زمان شباب و شیب کند​

 

[محـسن ز]

ای گمشده دل کجات جویم
در دام که مبتلات جویم

دیروز چو آفتاب بودی
امروز چو کیمیات جویم

ای مرغ ز آشیان رمیده
در دامگه بلات جویم

ای کشته‌ی غمزه‌ی نکویان
از چشم که خونبهات جویم

ای بیمار ز جان گذشته
کز هر که رسم دوات جویم

گاهی به دوات چاره خواهم
گاهی به دعا شفات جویم

کس چاره‌ی درد تو نداند
درمان مگر از خدات جویم

هاتف پی دل فتاده رفتی
ای هر کجایی کجات جویم

 

[*زهره*]

پس اين ها همه اسمش زندگي است
دلتنگي ها دل خموشي ها ثانيه ها دقيقه ها
حتي اگر تعدادشان به دو برابر آن رقمي که برايت نوشته ام برسد
ما زنده ايم چون بيداريم
ما زنده ايم چون مي خوابيم
و رستگار و سعادتمنديم
زيرا هنوز بر گستره ويرانه هاي وجودمان پانشيني
براي گنجشک عشق باقي گذاشته ايم
خوشبختيم زيرا هنوز صبح هامان آذين ملکوتي بانگ خروس هاست
سرو ها مبلغين بي منت سر سبزي اند
و شقايق ها پيام آوران آيه هاي سرخ عطر و آتش
برگچه هاي پياز ترانه هاي طراوتند
و فکر من
واقعا فکر کن که چه هولناک مي شد اگر از ميان آواها
بانگ خروس رابر مي داشتند
و همين طور ريگ ها
و ماه
و منظومه ها
ما نيز بايد دوست بداريم ... آري بايد
زيرا دوست داشتن خال با روح ماست

 

[گلابتون]

مسافر هميشه خسته ​

نبوده اي كه بشنوي سكوت ساده ي مرا ​

نيامده اي كه طي كني مسير جاده ي مرا ​

مني كه در نبودنت هميشه پيرو خسته ام​

هزار بار مرده ام كوير دل شكسته ام​

كنار جاي خاليت چه غصه ها نخورده ام ​

چه گريه ها نكرده ام چه رنجها نبرده ام​

من مسافر هميشه خسته ام

​

من كه تا رسيدنت مسافر هميشه ام ​

شبي كنار ساحلم شبي ميان بيشه ام ​

بيا بيا بدون تو هميشه غرق هق هقم ​

بيا ترانه اي بخوان براي قلب عاشقم ​

هميشه دوست دارمت بهانه ي بهاري ام​

تو هم بيا مرا بخوان بگو كه دوست دارمي ام .​

 

[*زهره*]

آن سیه چهره که خلقی نگرانند او را
خوبرویان جهان بنده به جانند او را

دلبرانی که به خوبی بنشانند امروز
جای آنست که بر دیده نشانند او را

دامنش پاک ز عارست و دلش پاک ز عیب
پاکبازان جهان بنده از آنند او را

گر در افتد به کفم دامن وصلش روزی
از کف من به جهانی نجهانند او را

نیست بی‌مصلحتی از بر او دوری من
برمیدم ز برش، تا نرمانند او را

قیمت قامت او را من بیدل دانم
ورنه این یک دوسه افسرده چه دانند او را؟

ای که گشت اوحدی از بهر تو بدنام جهان
بنده‌ی تست، نام که خوانند او را​

 

[MEMOL...]

به احترام میز خالی ات!

به احترام چشمهای مبهم خیالی ات ...

به احترام های و هوی رفته در نبودنت ...

به احترام لحظه های ناب بی هوا سرودنت ...

به احترام لحظه ای که عشق می رود به باد ...

تو را نمی برم ... نمی برم ... نمی برم ز یاد !!!
​

 

[floe]

ای ز غم فراق تو جان مرا شکایتی
بر در تو نشسته‌ام منتظر عنایتی
گر چه بمیرم از غمت هم نکنی به من نظر
ور همه خون کنی دلم، هم نکنم شکایتی
ورچه نثار تو کنم جان، نرهم ز درد تو
نیست از آنکه تا ابد عشق تو را نهایتی
دل ز فراق گشت خون، جان به لب آمد از غمت
زحمتم آید، ار کنم از غم تو حکایتی
برد ز من هوای تو جان عزیز، ای دریغ
کشت مرا جفای تو بی‌سبب جنایتی
گرچه برانی از برم باز نگردم از درت
چون ز در عنایتت یافته‌ام هدایتی
خسته عراقی آن توست، دور مکن ز درگهش
تا نرود فغان کنان از تو به هر ولایتی

 

[*زهره*]

درد من از عشق تو درمان نبرد
زانکه دلم خون شد و فرمان نبرد

دل که به جان آمده‌ی درد توست
درد بسی برد که درمان نبرد

جان نبرم از تو من خسته‌دل
کانکه به تو داد دل او جان نبرد

هر که پریشان نشد از زلف تو
بویی از آن زلف پریشان نبرد

تا به ابد گمره جاوید ماند
هر که به تو راه ز پیشان نبرد

پاک‌بری تا دو جهان در نباخت
آنچه که می‌جست ز تو آن نبرد

پاک توان باخت درین ره که کس
دست درین راه به دستان نبرد

گرچه به سر گشت فلک قرن‌ها
یک نفس این راه به پایان نبرد

چرخ چو از خویش نیامد به سر
واقعه‌ی عشق تو پی زان نبرد

کی ببرم وصل تو دست تهی
هیچ ملخ ملک سلیمان نبرد

آه که اندر ظلمات جهان
مرده‌دلی چشمه‌ی حیوان نبرد

تا که نشد مات فرید از دو کون
نرد غم عشق تو آسان نبرد​

 

[محـسن ز]

نگارا، کی بود کامیدواری
بیابد بر در وصل تا باری؟
چه خوش باشد که بعد از ناامیدی
به کام دل رسد امیدواری؟
بده کام دلم، مگذار، جانا
که دشمن کام گردد دوستداری
دلی دارم گرفتار غم تو
ندارد جز غم تو غمگساری
چنان خو کرد با دل غم، که گویی
بجز غم خوردن او را نیست کاری
بیا، ای یار و دل را یاریی کن
که بیچاره ندارد جز تو یاری
به غم شادم ازان، کاندر فراقت
ندارم از تو جز غم یادگاری
چه خوش باشد که جان من برآید
ز محنت وارهم یک باره، باری!
عراقی را ز غم جان بر لب آمد
چه می‌خواهد غمت از دل فگاری؟​

 

[hamedinia_m51]

فاصله ها

جلوه مهر زمین
گشته وطن
همچو دریای خزر
آبی مهر عمیق
سفر سبز مراد
با غم فاصله ها
می کند با دل من
صحبت از این بی خبری
نفس باور عشق
همدم این دل شیدای امید
با غم فاصله ها
کم کم از عمق دلم
زمزمه ای می اید
نغمه خوان خبر
مستی فردای دگر
مژده ی دور شدن
از تب این بی رنگی
با غم فاصله ها

 

[*زهره*]

يک کهکشان شکوفه گيلاس
نقشي کشيده بود بر آن نيلگون پرند
شعري نوشته بود بر آن آبي بلند
موسيقي بهار
چون موجي از لطافت شادي نشاط نور
در صحنه فضا مترنم بود
تالار دره راه
تا انتهاي دامنه مي پيمود
هر ذره وجود من از شور و حال مست
بر روي اين ترنم رنگين
آغوش مي گشود
ارديبهشت و دره دربند
تا هر کجا بود مسير نگاه گل
بام و هوا درخت زمين سبزه راه گل
تا بي کران طراوت
تا دلبخواه گل
با اين که دست مهر طبيعت ز شاخسار
گل مي کند نثار
در پهنه خزان زده روح اين ديار
يک لب خنده بازنبينم درين بهار
يک ديده بي سرشک نيابي به رهگذر
آيا من اين بهشت گل و نور و نغمه را
ناديده بگذرم
يک کهکشان شکوفه گيلاس را دريغ
بايد ز پشت پرده اي از اشک بنگرم

 

[Data_art]

اي زندگي تن و توانم همه تو

جاني و دلي اي دل و جانم همه تو

تو هستي من شدي ازآني همه من

من نيست شدم در تو ازآنم همه تو

​

 

[*زهره*]

ستاره گم شد و خورشيد سر زد
پرستويي به بام خانه پر زد
در آن صبحم ثفاي آرزويي
شب انديشه را رنگ سحر زد
پرستو باشيم و از دام اين خاک
گشايم پر به سوي بام افلاک
ز چشم انداز بي پايان گردون
در آويزم به دنيايي طربناک
پرستو باشم و از بام هستي
بخوانم نغمه هاي شوق و مستي
سرودي سر کنم با خاطري شاد
سرود عشق و ‌آزادي پرستي
پرستو باشم از بامي به بامي
صفاي صبح را گويم سلامي
بهاران را برم هر جا نويدي
جوانان را دهم هر سو پيامي
تو هم روزي اگر پرسي ز حالم
لب بامت ز حال دل بنالم
وگر پروا کنم بر من نگيري
که مي ترسم زني سنگي به بالم

 

[tools]

گفتم : بگو به من ، ای فاحشه ! که داد به باد
شرافت و غرور تو را ؟ ناله از دلش سر داد
کای احتیاج زاده ی زر ، مادر فساد
لعنت به روح مادر معروفه ی تو باد

 

[*زهره*]

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان ز او شده‌ام بی سر و سامان که مپرس

کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد
که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس

به یکی جرعه که آزار کسش در پی نیست
زحمتی می‌کشم از مردم نادان که مپرس

زاهد از ما به سلامت بگذر کاین می لعل
دل و دین می‌برد از دست بدان سان که مپرس

گفت‌وگوهاست در این راه که جان بگدازد
هر کسی عربده‌ای این که مبین آن که مپرس

پارسایی و سلامت هوسم بود ولی
شیوه‌ای می‌کند آن نرگس فتان که مپرس

گفتم از گوی فلک صورت حالی پرسم
گفت آن می‌کشم اندر خم چوگان که مپرس

گفتمش زلف به خون که شکستی گفتا
حافظ این قصه دراز است به قرآن که مپرس​

 

[hamedinia_m51]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ازاین به بعد من ازدوست شرنخواهم دید [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]سفربه خیر تورا من دگرنخواهم دید[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif][/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]دگربرای کسی دردودل نخواهم کرد [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]دگرزدست خودم درد سرنخواهم دید[/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif][/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]به ریگ همسفر رودخانه میگفتم [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]ازاین به بعدتوراهمسفرنخواهم دید [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif][/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]قبول کن که نفاق ازفراق تلخ تراست [/FONT]
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]قبول کن که ازاین تلخ ترنخواهم دید[/FONT]​

 

[محـسن ز]

درد عشق و انتظار
دارم زان شب یادگار
در آن شب سرد پاییز
آهنگ سفر می کردی
از رهگذری محنت بین
دیدم که گذر می کردی
درد عشق و انتظار
دارم زان شب یادگار

تو رفتی و دلم غمین شد
قرین آه اتشین شد
از آن شبی که بر نگشتی
جهان که شادی آفرین بود
به چشم من غم آفرین شد
از آن شبی که بر نگشتی
در آن شب سرد پاییز
آهنگ سفر می کردی

از آن شب سرد خزان شبها گذشته
داستان باده و مینا گذشته
روزگاری بر من تنها گذشته
از آن شب سرد خزان شبها گذشته
داستان باده و مینا گذشته
روزگاری بر من تنها گذشته
تو رفتی و دلم غمین شد
قرین آه اتشین شد
جهان که شادی آفرین بود
به چشم من غم آفرین شد
از آن شبی که بر نگشتی
تو رفتی و دلم غمین شد
قرین آه اتشین شد
از آن شبی که بر نگشتی
جهان که شادی آفرین بود
به چشم من غم آفرین شد
از آن شبی که بر نگشتی
از آن شبی که بر نگشتی
​

 

[محـسن ز]

بار فراق بستم و ، جز پای خویش را

کردم وداع جمله‌ی اعضای خویش را


گویی هزار بند گران پاره می‌کنم

هر گام پای بادیه پیمای خویش را


در زیر پای رفتنم الماس پاره ساخت

هجر تو سنگریزه‌ی صحرای خویش را


هر جا روم ز کوی تو سر بر زمین زنم

نفرین کنم اراده‌ی بیجای خویش را


عمر ابد ز عهده نمی‌آیدش برون

نازم عقوبت شب یلدای خویش را


وحشی مجال نطق تو در بزم وصل نیست

طی کن بساط عرض تمنای خویش را

 

[naghmeirani]

هيچ وقت دل به کسي نبند… چون اين دنيا اين قدر کوچيکه که توش دو تا دل کنار هم جا نميشه ... ولي اگه دل بستي… هيچ وقت ازش جدا نشو... چون اين دنيا اينقدر بزرگه که ديگه پيداش نميکني

 

[Mitra_Galaxy]

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]ای شب جدایی که چون روزم سیاهی ، ای شب[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]کن شتابی آخر زجان من چه خواهی ، ای شب[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]مثال زلف دلبری ، ز بخت من سیه تری ، بلا بود سراسری ، تیره همچون آهی ، ای شب[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]کنی به هجر یار من ، حدیث روزگار من ، بری زکف قرار من ، جانم از غم کاهی ، ای شب[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]تا که از آن گل دور افتادم[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]خنده و شادی رفت از یادم[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]سیه شد روزم ، بی مه رویت دمی نیاسودم [/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]به سیل اشکم ، گواهی ای شب[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]او شب چون گل نهد به مستی بر بالین سر[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]من دور از او کنم ز اشک خود بالين را تر[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]خون دل از بس خوردم بی او [/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]محنت و خاری بردم بی او[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]مردم بی او[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]بی رخ آن گل دلم به جان آمد[/FONT]​

[FONT=Georgia, Times New Roman, Times, Serif]دگر از جانم چه خواهی ای شب...[/FONT]​

 

[محـسن ز]

مگر نسیم سحر بوی یار من دارد
که راحت دل امیدوار من دارد
به پای سرو درافتاده‌اند لاله و گل
مگر شمایل قد نگار من دارد
نشان راه سلامت ز من مپرس که عشق
زمام خاطر بی‌اختیار من دارد
گلا و تازه بهارا تویی که عارض تو
طراوت گل و بوی بهار من دارد
دگر سر من و بالین عافیت هیهات
بدین هوس که سر خاکسار من دارد
به هرزه در سر او روزگار کردم و او
فراغت از من و از روزگار من دارد
مگر به درد دلی بازمانده‌ام یا رب
کدام دامن همت غبار من دارد
به زیر بار تو سعدی چو خر به گل درماند
دلت نسوزد که بیچاره بار من دارد

 

[Mitra_Galaxy]

ای ز غم فراق تو جان مرا شکایتی
بر در تو نشسته‌ام منتظر عنایتی
گر چه بمیرم از غمت هم نکنی به من نظر
ور همه خون کنی دلم، هم نکنم شکایتی...​

 

[محـسن ز]

بس که جفا زخار و گل دید دل رمیده ام
همچو نسیم از این چمن پای برون کشیده ام
شمع طرب زبخت ما آتش خانه سوز شد
گشت بلای جان من عشق به جان خریده ام
حاصل دور زندگی صحبت آشنا بود
تا تو زمن بریده ای من زجهان بریده ام
تا به کنار من بودی ، بود به جا قرار دل
رفتی و رفت راحت از خاطر آرمیده ام
چون به بهار سر كند لاله زخاك من برون
ای گل تازه یاد کن از دل داغ دیده ام
تا تو مراد من دهی ، کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی ، من به خدا رسیده ام
​

 

[hamedinia_m51]

دلم گرفته ، اى دوست ! هواى گريه با من . . .‏

گر از قفس گريزم كجا روم ،كجا، من؟

نه بسته‏ام به كس دل، نه بسته دل به من كس . . .‏

چو تخته پاره بر موج رها ، رها ، رها ، من‏. . .

زمن هر آن كه او دور ، چو دلبه سينه نزديك !!!

به من هر آنكه نزديك ، از او جدا ، جدا ، من . . .

نه چشم دل به سويى ، نه باده در سبويى !‏

كه تر كنم گلويى به ياد آشنا ، من . . .‏

ستاره‏ها نهفتم در آسمانابرى . . !

دلم گرفته، اى دوست! هواى گريه با من . . .

 

[tools]

بی تو
نه بوی خاک نجاتم داد
نه شمارش ستاره ها تسکینم
چرا صدایم کردی
چرا ؟
سراسیمه و مشتاق
سی سال بیهوده در انتظار تو ماندم و نیامدی
نشان به آن نشان
که دو هزار سال از میلاد مسیح می گذشت
و عصر
عصر والیوم بود
و فلسفه بود
و ساندویچ دل وجگر