عشق

[محـسن ز]

مولانا

مولانا

هر کی در او نیست از این عشق رنگ
نزد خدا نیست بجز چوب و سنگ
عشق برآورد ز هر سنگ آب
عشق تراشید ز آیینه زنگ
کفر به جنگ آمد و ایمان به صلح
عشق بزد آتش در صلح و جنگ
عشق گشاید دهن از بحر دل
هر دو جهان را بخورد چون نهنگ
عشق چو شیرست نه مکر و نه ریو
نیست گهی روبه و گاهی پلنگ
چونک مدد بر مدد آید ز عشق
جان برهد از تن تاریک و تنگ
عشق ز آغاز همه حیرتست
عقل در او خیره و جان گشته دنگ
در تبریزست دلم ای صبا
خدمت ما را برسان بی‌درنگ

 

[naghmeirani]

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد
نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد

عالم از ناله عشاق مبادا خالی
که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد

پیر دردی کش ما گر چه ندارد زر و زور
خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد

محترم دار دلم کاین مگس قندپرست
تا هواخواه تو شد فر همایی دارد

از عدالت نبود دور گرش پرسد حال
پادشاهی که به همسایه گدایی دارد

اشک خونین بنمودم به طبیبان گفتند
درد عشق است و جگرسوز دوایی دارد

ستم از غمزه میاموز که در مذهب عشق
هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد

نغز گفت آن بت ترسابچه باده پرست
شادی روی کسی خور که صفایی دارد

خسروا حافظ درگاه نشین فاتحه خواند
و از زبان تو تمنای دعایی دارد

 

[maryam_22]

من و تـو
در دو پـرنـده کـوچـک پـنهـانـیم
که زیـر فـواره هـای عـشق
نـغـمه بـر می چـیـنند.


عمران صلاحي

 

[maryam_22]

عشق ما



صدایی شد



در دهان پرنده ای



و به دور دست ها رفت



و بین شاخ و برگ درختان



گم شد.


بيژن جلالي

 

[naghmeirani]

خواجوی کرمانی

خواجوی کرمانی

باز برافراختیم رایت سلطان عشق
بار دگر تاختیم بر سر میدان عشق

ملک جهان کرده‌ایم وقف سر کوی یار
گوی دل افکنده‌ایم در خم چوگان عشق

از سرمستی کشیم گرده رهبان دیر
بر درهستی زنیم نوبت سلطان عشق

جان چه بود تا کنیم در ره عشقش نثار
پای ملخ چون بریم نزد سلیمان عشق

عقل درین دیر کیست مست شراب الست
روح در این باغ چیست بلبل بستان عشق

جان که بود تشنه‌ئی برلب آب حیات
دل چه بود حلقه‌ئی بر در زندان عشق

سر نکشد از کمند بستهٔ زنجیر مهر
باز نگردد به تیر خستهٔ پیکان عشق

سیر نگردد به بحر تشنهٔ دریای وصل
روی نتابد ز سیل غرقهٔ طوفان عشق

چون بقیامت برم حسرت رخسار دوست
بر دمد از خاک من لالهٔ نعمان عشق

صد ره اگر دست مرگ چاک زند دامنم
بار دگر بر زنم سر ز گریبان عشق

کی بنهایت رسد راهروانرا سلوک
زانکه ندارد کنار راه بیابان عشق

مرغ سحرخوان دل نعره برآرد ز شوق
چون به مشامش رسد بوی گلستان عشق

گر چو قلم تیغ تیز بر سر خواجو نهند
سر نتواند کشید از خط فرمان عشق

 

[naghmeirani]

درد عشقی کشیده‌ام که مپرس
زهر هجری چشیده‌ام که مپرس

گشته‌ام در جهان و آخر کار
دلبری برگزیده‌ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک درش
می‌رود آب دیده‌ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش
سخنانی شنیده‌ام که مپرس

سوی من لب چه می‌گزی که مگوی
لب لعلی گزیده‌ام که مپرس

بی تو در کلبه گدایی خویش
رنج‌هایی کشیده‌ام که مپرس

همچو حافظ غریب در ره عشق
به مقامی رسیده‌ام که مپرس

 

[محـسن ز]

بابا طاهر

بابا طاهر

خوشا آنان که با ته همنشینند
همیشه با دل خرم نشینند

همین بی رسم عشق و عشقبازی
که گستاخانه آیند و ته بینند

 

[naghmeirani]

باباطاهر

باباطاهر

غم عشقت بیابان پرورم کرد

فراقت مرغ بی‌بال و پرم کرد

بمو واجی صبوری کن صبوری

صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد

 

[محـسن ز]

ز عشقت آتشی در بوته دیرم
در آن آتش دل و جان سوته دیرم
سگت ار پا نهد بر چشم ای دوست
بمژگان خاک راهش رو ته دیرم
بابا طاهر

 

[محـسن ز]

بابا طاهر

بابا طاهر

عزیزا ما گرفتار دو دردیم
یکی عشق و دگر در دهر فردیم
نصیب کس مباد این غم که ما راست
جمالت یک نظر نادیده مردیم

 

[naghmeirani]

وحشی بافقی- منظومه فرهاد و شیرین

وحشی بافقی- منظومه فرهاد و شیرین

خوشا عشق خوش آغاز خوش انجام
همه ناکامی اما اصل هر کام
خوشا عشق و خوشا عهد خوش عشق
خوشا آغاز سوز آتش عشق
اگر چه آتش است و آتش افروز
مبادا کم که خوش سوزیست این سوز...
هر آن شادی که بود اندر زمانه
نهادند از کرانه در میانه
چو یکجا جمع شد آن شادی عام
شدش آغاز عشق و عاشقی نام
بتان کاردان خوبان پرکار
در آغاز وفا یارند وخوش یار
ولیکن از دمی فریاد فریاد
که عشق تازه گردد دیر بنیاد
چو دید از دور شیرین عاشق نو
سبک در تاخت گلگون سبکرو...
از آن جانب اشارتها که پیش آی
وز این سو خاکساری ها که کو پای
از آنسو تیغ ناز اندر کف بیم
وز اینجانب سر اندر دست تسلیم
به هر گامی شدی نو آرزویی
نهان از لب گذشتی گفتگوی
به سرعت شوق چابک گام می‌رفت
صبوری لب پر از دشنام می‌رفت

 

[maryam_22]

عشق دردانه است و من غواص و دريا ميكده

سر فرو بردم در انجا تا كجا سر بر كنم

حافظ

 

[naghmeirani]

مولانا

مولانا

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا​

​

زهی عشق زهی عشق که ما راست خدایا **چه نغزست و چه خوبست و چه زیباست خدایا​

چه گرمیم چه گرمیم از این عشق چو خورشید**چه پنهان و چه پنهان و چه پیداست خدایا​

زهی ماه زهی ماه زهی باده همراه** که جان را و جهان را بیاراست خدایا​

زهی شور زهی شور که انگیخته عالم** زهی کار زهی بار که آن جاست خدایا​

فروریخت فروریخت شهنشاه سواران** زهی گرد زهی گرد که برخاست خدایا​

فتادیم فتادیم بدان سان که نخیزیم** ندانیم ندانیم چه غوغاست خدایا​

ز هر کوی ز هر کوی یکی دود دگرگون** دگربار دگربار چه سوداست خدایا​

نه دامیست نه زنجیر همه بسته چراییم** چه بندست چه زنجیر که برپاست خدایا​

چه نقشیست چه نقشیست در این تابه دل​ها** غریبست غریبست ز بالاست خدایا​

خموشید خموشید که تا فاش نگردید** که اغیار گرفتست چپ و راست خدایا


مریم جون ! شب خوش...​

 

[maryam_22]

بيا كه حادثه ي عشق را شروع كنيم
ز شرق زخمي دل ناگهان طلوع كنيم
براي تنگي دل حجم شب وسيع تر است
بيا شبانه به درگاه او خشوع كنيم
دو دست ابي از اين استين فرا ببريم
فروتنانه در ان استان خضوع كنيم
براي يافتن معني صريح حضور
به اصل نسخه ي قاموس خود رجوع كنيم

قيصر امين پور

 

[محـسن ز]

رودکی

رودکی

بر عشق توام، نه صبر پیداست، نه دل
بی روی توام، نه عقل بر جاست، نه دل
این غم، که مراست کوه قافست، نه غم
این دل، که تراست، سنگ خاراست، نه دل

 

[naghmeirani]

فیض کاشانی

فیض کاشانی

یا رب تهی مکن زمی عشق جام ما
از معرفت بریز شرابی به کام ما

از بهر بندگیت بدنیا فتاده ایم
از بندگیت دانه و دنیات دام ما

چون بندگی نباشد از زندگی چه سود
از باده چون تهیست چه حاصل زمام ما

با تو حلال و بی تو حرامست عیشها
یا رب حلال ساز به لطفت حرام ما

جام می عبادت تست این سفال تن
خون میشود ولیک در اینجا مدام ما

این جام دل که بهر شراب محبتست
بشکست نارسیده شرابی به کام ما

رفتیم ناچشیده شرابی زجام عشق
در حسرت شراب تو شد خاک جام ما

عیش منفّص دو سه روزه سرای دون
شد رهزن قوافل عیش دوام ما

از ما ببر خبر بر دوست ای صبا
آن دوست کو به کام خود است و نه کام ما

احوال ما بگویش و از ماش یاد دار
وزبهر ما بیان جواب پیام ما

از صدق بندگیت به دل دانه ای فکن
شاید که عشق و معرفت آید به دام ما

بی صدق بندگی نرسد معرفت به کام
بی ذوق معرفت نشود عشق رام ما

از بندگی بمعرفت و معرفت به عشق
دل مینواز تا که شود پخته جام ما

از تارو پود علم وعمل دامی از تنیم
فیض اوفتد همای سعادت به دام ما

ای آنکه نگذرد به زبان تو نام ما
گوش تو بشنود زپیمبر پیام ما

از ما دمی به یاد نیاری به سال و ماه
بی یاد تو نمی گذرد صبح و شام ما

گر سوی مابه عمد نیاری نظر فکند
یکره به سهو کن گذری بر مقام ما

در راه انتظار بسی چشم دوختیم
مرغی زگلشن تو نیامد به دام ما

پیکی کجاست کاورد از کوی تو پیام
یا سوی تو برد زبر ما پیام ما

ما را اگر نخواست دل از ما چرا گرفت
ورنه چه تلخ دارد از هجر کام ما

فیض آنانکه نام ماش بود ننگ بر زبان
کی گوش میکند به سروش پیام ما

 

[naghmeirani]

فیض کاشانی

فیض کاشانی

دل به وفای تو نهادن خوش است
جان به تمنای تو دادن خوش است
گر سرعاشق برود رفته باش
بر قدم عشق ستادن خوش است
پای کشیدن زهمه کارها
سربسر عشق نهادن خوش است
یکسره بر خواستن از هر دو کون
بر قدم دوست فتادن خوش است
دل زجهان کندن، جان کندنست
روز ازل دل ننهادن خوش است
پای برین توده غبرا زدن
روسوی فردوس نهادن خوش است
نیست خوشی فیض درین خاکدان
از عدم آباد نزادن خوش است

 

[محـسن ز]

رودکی

رودکی

از کعبه کلیسیا نشینم کردی
آخر در کفر بی‌قرینم کردی
بعد از دو هزار سجده بر درگه دوست
ای عشق، چه بیگانه ز دینم کردی!

 

[maryam_22]

عشق او باز اندر آوردم به بند
كوشش بسيار نامد سودمند
عشق دريايي كرانه ناپديد
كي توان كردن شنا اي هوشمند؟
عشق را خواهي كه تا پايان بري
بس كه بپسنديد بايد ناپسند
زشت بايد ديد و انگاريد خوب
زهر باد خورد و انگاريد قند
توسني كردم ندانستم همي
كز كشيدن تنگ تر گردد كمند


رابعه قزداري بلخي

 

[naghmeirani]

عاقل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند
غافل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند

در فکر اویم صبح و شام در ذکر خیر او مدام
کاهل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند

حقم سراپا حق‌پرست بر من ندارد دیو دست
باطل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند

میلم همیشه‌سوی اوست‌سوئی به غیر ازسوی‌ دوست
مایل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند

در کار آن خورشیدوش چشمم چو تیر غمزه‌اش
کاهل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند

برداشتم خود را ز پیش دیگر میان او و خویش
حایل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند

در عشق تا گشتم علم علمم فزاید دم بدم
جاهل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند

هر چه کند من راضیم هر چه دهد من قانعم
سایل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند

عشقش بود در جان چو تن جز عشق او را فیض من
قابل نمی‌باشم دمی عشق این تقاضا می‌کند


**فیض کاشانی**

 

[محـسن ز]

رودکی

رودکی

چمن عقل را خزانی اگر
گلشن عشق را بهار تویی
عشق را گر پیمبری، لیکن
حسن را آفریدگار تویی

 

[maryam_22]

گويند روي سرخ تو سعدي كه زرد كرد؟
اكسير عشق بر مسم افتاد و زر شدم

 

[naghmeirani]

فیض کاشانی

فیض کاشانی

هر که دارد درد عشقی یاد درمان کی کند
هیچ عاقل عیش خود را ماتمستان کی کند

هر کسی در عشق تازد عشق او را سر شود
وانکه عشقش شد بسامان، فکر سامان کی کند

دل نمیخواهد مرا با عاقلان هم صحبتی
مؤمنِ آئینِ عشق آهنگ کفران کی کند

هر که ذوق بادهٔ عشق پریروئی چشد
آرزوی جوی و خم و حور و غلمان کی کند

ناصح ارمنع از چنین روئی کند بیهوده است
هرکه دارد چشم با این، گوش با آن کی کند

حرف خوبان ترک کن چون زاهدی بینی تو فیض
مرد زیرک نزد آنان ذکر اینان کی کند

 

[محـسن ز]

عطار نیشابوری

عطار نیشابوری

دلی کز عشق جانان دردمند است
همو داند که قدر عشق چند است
دلا گر عاشقی از عشق بگذر
که تا مشغول عشقی عشق بند است
وگر در عشق از عشقت خبر نیست
تو را این عشق عشقی سودمند است
هر آن مستی که بشناسد سر از پای
ازو دعوی مستی ناپسند است
ز شاخ عشق برخوردار گردی
اگر عشق از بن و بیخت بکند است
سرافرازی مجوی و پست شو پست
که تاج پاک‌بازان تخته بند است
چو تو در غایت پستی فتادی
ز پستی در گذر کارت بلند است

 

[naghmeirani]

رودکی

رودکی

از کعبه کلیسیا نشینم کردی

آخر در کفر بی‌قرینم کردی

بعد از دو هزار سجده بر درگه دوست

ای عشق، چه بیگانه ز دینم کردی!

 

[amir ut]

كلبه اي خواهم ساخت

كه به اندازه ي عشق من و تو

جاي شود

كه درآن شمعي روشنگر ما

شبي در چشم سياه

شده زيبايي ماه

در رقصي از نور ...

اشكي ازديده فرو ريخت

وتو گفتي شوقي است

چهرت زيبا شد

وتو لبخند شدي ...

عشق بوده نگراني

عمر ما در شب وشمعي

شمع ما رو به خاموشي خود

ما در اشك شويم پروانه

بالي از عشق سوخته

وبه اميد سحردر خوابيم

در بيداري ما

جاي شمع خورشيدي است...



سعيد مطوري/شمع شبستان

از دفتر شور عشق

 

[amir ut]

شاملو

شاملو

و هر مرد در آزادگی خویش​

​

به زنجیر زرین عشقی‌ست پای بست​

​

 

[maryam_22]

...و عشق
صداي فاصله هاست
صداي فاصله هايي
كه غرق ابهامند.


سهراب سپهري

 

[naghmeirani]

دل شد فنای عشق و کسی چاره ساز نیست
این غم کجا برم که دلی اهل راز نیست
دارم نیاز صحبت یاران دلنواز
کز یار دلنواز کسی بی نیاز نیست
دانم که عشق ،مایه شعر است و زین قیاس
آنجا که عشق نیست، سخن دل نواز نیست
ای آشنای راز ، مرانم به قهر و ناز
کاین حربه قدیم ، دگر کار ساز نیست
ما نقد عمر خویش به ناز تو داده ایم
این جان خسته بیش خریدار ناز نیست
من مهر می نمایم و تو ناز می کنی؟
در کارگاه عشق بدین فن نیاز نیست
دیشب به یاد روی تو چشمم نخفت هیچ
هرگز شبی به عمر ، چو دیشب دراز نیست
“شیوا” نیاز جمع برآور که در جهان
جز در میان جمع، کسی سر فراز نیست

 

[محـسن ز]

صفای اصفهانی

صفای اصفهانی

دل بردي از من به يغما اي ترک غارتگر من
ديدي چه آوردي اي دوست از دست دل بر سر من
عشق تو در دل نهان شد دل زار و تن ناتوان شد
رفتي چو تير و کمان شد از بار غم پيکر من
مي سوزم از اشتياقت در آتشم از فراقت
کانون من هسته من ، سوداي من آذر من
من مست صهباي باقي زآن ساتگين رواقي
فکر تو در بزم ساقي ذکر تو رامشگر من
دل در تف عشق افروخت گردون لباس سيه دوخت
از آتش آه من سوخت در آسمان اختر من
گبر و مسلمان خجل شد دل فتنه آب و گل شد
صد رخنه بر ملک دل شد ز انديشه کافر من
شکرانه کز عشق مستم مي خوارم و مي پرستم
آموخت درس الستم استاد دانشور من
سلطان سير و سلوکم ، مالک رقاب ملوکم
در سودم و نيست سوگم بين نغمه مزمر من
در عشق سلطان بختم ، در باغ دولت درختم
خاکستر فقر تختم ، خاک فنا افسر من
با خار آن يار تازي چون گل کنم عشقبازي
ريحان عشق مجازي نيش من و نشتر من
دل را خريدار کيشم ، سرگرم بازار خويشم
اشک سپيد و رخ زرد سيم من است و زر من
اول دلم را صفا داد وآئينه ام را جلا داد
وآخر به باد فنا داد عشق تو خاکستر من
تا چند در هاي هويي اي کوس منصوري دل
ترسم که ريزند بر خاک خون تو در محضر من
بار غم عشق او را گردون نيارد تحمل
چون مي تواند کشيدن اين پيکر لاغر من
دل دم ز سرّ صفا زد کوس تو بر بام ما زد
سلطان دولت نوا زد از فقر در کشور من