آقا سید
مدیر بازنشسته
سلام ، شاید با دیدن این جمله (شهدای مظلوم) مطالب زیادی به ذهنتون بیاد ... ولی من می خوام در چند خط در رابطه با بچه هایی براتون مطلب بنویسم که در دوران دفاع مقدس بسیار مظلومانه کار می کردن و بسیار مظلومانه شهید می شدن .
خوب همه می دونیم از لحاظ شرایط جنگی هیچ کاری در جبهه بی خطر نبود یعنی تمامی کارها در گروه کارهای پر خطر دسته بندی می شدن .
ولی دو گروه بودن که شرایط کاری آنها با بقیه متفاوت بود ... این دو گروه عبارت بودند از 1- سنگر سازان و 2- گروه سیم بانان .
گروه سنگر سازان :
این گروه که به سنگر سازان بی سنگر معروف بودند بیشتر از بچه های جهاد بودند که کارشان با لودر و بیل مکانیکی و بولدوزر و دیگر ماشین آلات راه سازی بود .
شب عملیات که می شد این بچه ها زیر سنگین ترین آتیش که آدما تو اون شرایط سوراخ موش رو به هر قیمتی می خرن بدون اینکه سنگری داشته باشند از شب تا صبح مشغول خاکریز زدن و کانال کندن و جاده زدن برای رزمندگان بودند .
اگر نیمه های شب زیر اون آتیش صدای لودر قطع می شد به این معنی بود که رانندش تو ماشینش شهید شده این در حالی بود که ما تو سنگرمون آروم گرفته بودیم ....
گروه سیم بانان :
این گروه ، از گروه سنگر سازان مظلوم تر بودند ... اکثر این گروه رو بچه بسیجی هایی تشکیل می دادن که برای اولین بار بود جبهه می اومدن ، بقول بچه های باشگاه تازه وارد بودن و هنوز تخصص خاصی نداشتن و غالبا هم کم سن و سال بودن ... من خودم برای اولین بار که جبهه رفتم این سمت رو داشتم .
بگذریم ، اون موقع بین سنگر ها یک ارتباط با سیم بود که بچه ها با یک تلفن که معروف به تلفن قورباغه ای بود با هم ارتباط داشتن ... سیم ها رو هم زیر خاک می کردن که بر اثر ترکش خمپاره و یا موارد دیگه قطع نشه . این ارتباط هم خیلی حیاطی بود .
حالا حساب کن که اگه این سیم به هر دلیل قطع می شد باید چکار می کردیم ... درسته اینجا بود که این سیم بانان مظلوم ، ایفای نقش می کردن ... یعنی زیر اون آتیش باید از سنگر بیرون می آمدن ، سیم رو از زیر خاک بیرون می کشیدن و با کنترل چشم و دست محل آسیب دیدگی سیم رو پیدا می کردن و اون رو درست می کردن ...
برای انجام این کار شاید یه سیم بان مجبور می شد یک تا دو کیلومتر راهپیمایی می کرد تا محل آسیب رو پیدا کنه .
معمولا پیکر پاک این بچه ها ، مظلومانه در حالی که سیم در دست داشتن کنار جاده ها و یا خاکریزها پیدا می شد ...
یادشان گرامی و راه شان پر رهرو باد
خوب همه می دونیم از لحاظ شرایط جنگی هیچ کاری در جبهه بی خطر نبود یعنی تمامی کارها در گروه کارهای پر خطر دسته بندی می شدن .
ولی دو گروه بودن که شرایط کاری آنها با بقیه متفاوت بود ... این دو گروه عبارت بودند از 1- سنگر سازان و 2- گروه سیم بانان .
گروه سنگر سازان :
این گروه که به سنگر سازان بی سنگر معروف بودند بیشتر از بچه های جهاد بودند که کارشان با لودر و بیل مکانیکی و بولدوزر و دیگر ماشین آلات راه سازی بود .
شب عملیات که می شد این بچه ها زیر سنگین ترین آتیش که آدما تو اون شرایط سوراخ موش رو به هر قیمتی می خرن بدون اینکه سنگری داشته باشند از شب تا صبح مشغول خاکریز زدن و کانال کندن و جاده زدن برای رزمندگان بودند .
اگر نیمه های شب زیر اون آتیش صدای لودر قطع می شد به این معنی بود که رانندش تو ماشینش شهید شده این در حالی بود که ما تو سنگرمون آروم گرفته بودیم ....
گروه سیم بانان :
این گروه ، از گروه سنگر سازان مظلوم تر بودند ... اکثر این گروه رو بچه بسیجی هایی تشکیل می دادن که برای اولین بار بود جبهه می اومدن ، بقول بچه های باشگاه تازه وارد بودن و هنوز تخصص خاصی نداشتن و غالبا هم کم سن و سال بودن ... من خودم برای اولین بار که جبهه رفتم این سمت رو داشتم .
بگذریم ، اون موقع بین سنگر ها یک ارتباط با سیم بود که بچه ها با یک تلفن که معروف به تلفن قورباغه ای بود با هم ارتباط داشتن ... سیم ها رو هم زیر خاک می کردن که بر اثر ترکش خمپاره و یا موارد دیگه قطع نشه . این ارتباط هم خیلی حیاطی بود .
حالا حساب کن که اگه این سیم به هر دلیل قطع می شد باید چکار می کردیم ... درسته اینجا بود که این سیم بانان مظلوم ، ایفای نقش می کردن ... یعنی زیر اون آتیش باید از سنگر بیرون می آمدن ، سیم رو از زیر خاک بیرون می کشیدن و با کنترل چشم و دست محل آسیب دیدگی سیم رو پیدا می کردن و اون رو درست می کردن ...
برای انجام این کار شاید یه سیم بان مجبور می شد یک تا دو کیلومتر راهپیمایی می کرد تا محل آسیب رو پیدا کنه .
معمولا پیکر پاک این بچه ها ، مظلومانه در حالی که سیم در دست داشتن کنار جاده ها و یا خاکریزها پیدا می شد ...
یادشان گرامی و راه شان پر رهرو باد
