شعر نو

[eksir]

سنگ آرایش کوهستان نیست
همچنانی که فلز زیوری نیست به اندام کلنگ
در کف دست زمین گوهر ناپیدایی است
که رسولان همه از تابش آن خیره شدند
پی گوهر باشید​

 

[گلابتون]

دیگر جا نیست
قلبت پر از اندوه است
آسمانهای تو آبی رنگی گرمایش را از دست داده
زیر آسمانی بی رنگ و بی جلا زندگی می کنی
بر زمین تو باران چهره ی عاشق هایت را آبله گون می کند
پرندگانت همه مرده اند
در صحرایی بی سایه و بی پرنده زندگی میکنی

 

[hafezane]

زندگی میگذرد و هر کس از پی آرزوئی در این کهنه سرا پوید راه ,
و چه خوشبخت آنکس که راه از سر عشق میپوید
و چنان مست و ظریف ,
دور از این جوش و خروش ,
میرود تا بر دوست ,
میرود تا بزند جامی از لب گلناری دوست ,
عشق چیزیست ,
مثل یک غنچه گل ( که در آن شوق شکفتن جاریست)
مثل یک کودک زیبا وظریف که در این کهنه سرا هر دم از آن نظریست
نظری باید کرد
بقول سهراب
چشمها را باید شست , جور دیگر باید دید

از : حافظانه

 

[نسیم-سحر]

بار خود را زین دیار تلخ

اینک بسته ام

ای دوست

در غبار راه

امشب با قطاری مست

خواهم رفت

هان بگو

با همدلان و بیدلان یاور و همراه

آن فلانی

در نسیم وحشی کهسار

با شقایق آمد

و

نک با سپرغم رفت

-------------------------------
نسیم

 

[maryam_22]

من پر از پاییز
پر از موجهای بی تابی
پر از شب
پر از آرزوهای مهتابی
پر از آسمان
پر از ستاره های رویایی
پر از امید
امید روزهایی که می آیی
من بدون تو
آه...
پر از پاییز
پر از تنهایی

 

[شبگرد23]

خطی کشید روی تمام سوالها
تعریف ها ،معادله ها ، احتمال ها
خطی کشید روی تساوی عقل و عشق
خطی دگر به قاعده و مثالها
خطی دگر کشید به قانون خویشتن
قانون لحظه ها و زمان ها و سال ها
از خود کشید دست و به خود نیز خط کشید
خطی به روی دفتر خط ها و خالها
خط ها به هم رسیدو به یک جمله ختم شد
با عشق ممکن است تمام محال ها . . ! ! ! !

 

[naghmeirani]

حتی اگر نباشی

دوباره می آفرینمت...

چونانکه التهاب بیابان سراب را​

 

[blue bee]

گربه ها خواب پرنده های قرمز را می بینند
و پرنده های قرمز خواب کرم ها را
و کرم ها بر روی
استخوان های عشقم
خواب می بینند
و من خوابم نمی برد.

« چارلز بوکوفسکی »

 

[دختر شرقی]

رنگی کنار شب
بی حرف مرده است
مرغی سیاه آمده از راه های دور
می خواند از بلندی بام شب شکست
سرمست فتح آمده از راه
این مرغ غم پرست
در این شکست رنگ
از هم گسسته رشته ی هر آهنگ
تنها صدای مرغک بی بک
گوش سکوت ساده می آراید
با گوشوار پژوک
مرغ سیاه آمده از راههای دور
بنشسته روی بام بلند شب شکست
چون سنگ ‚ بی تکان
لغزانده چشم را
بر شکل های در هم پندارش
خوابی شگفت می دهد آزارش
گلهای رنگ سرزده از خک های شب
در جاده ای عطر
پای نسیم مانده ز رفتار
هر دم پی فریبی این مرغ غم پرست
نقشی کشد به یاری منقار
بندی گسسته است
خوابی شکسته است
رویای سرزمین
افسانه شکفتن گلهای رنگ را
از یاد برده است
بی حرف باید از خم این ره عبور کرد
رنگی کنار این شب بی مرز مرده است

سهراب

 

[eksir]

گیرم که در باورتان به خاک نشسته ام
و ساقه های جوانم از ضربه های تبرهاتان زخمدار است
با ریشه چه می کنید ؟؟​

 

[blue bee]

تکرار و فراموشی

تکرار و فراموشی

...
راهی نيست.
ديگر نه عطرِ نانی که در سَبَد،
نه بارشِ ماهيانی که معجزه.
برای رسيدن به قُله‌ی ماه
بايد به نبضِ بی‌قرارِ همين شبتابِ مُرده
قناعت کنيم.
مهم نيست!


شبی، شبی شايد آسمانِ گرفته‌ی اين همه عَزا
آوازهای آفتابِ سفر کرده‌ی ما را
به ياد آوَرَد.

« سید علی صالحی »

 

[naghmeirani]

می خواستم بمانم
رفتم
می خواستم بروم
ماندم
نه رفتن مهم بود و نه ماندن
مهم
من بودم
که نبودم...



: .::گروس عبدالملکیان::.

 

[blue bee]

شبی

شبی

...
هی بادهایِ بی‌هرکجا وزيده!
کجای اين بازی بی‌آغاز پاييزی، عدالت است
که مرغانِ بی‌قرارِ بهاری
به باغاتِ بی‌پايانِ اردی‌بهشت رفته باشند
اما اين هُدهُدِ خسته هنوز، خسته هنوز ...!


چه بارانی گرفته است!
آيا تو هم اين‌جايی ...؟

« سید علی صالحی »

 

[naghmeirani]

آمد!
به اين اميد كه در گور سرد دل
شايد ز عشق رفته بيابد نشانه اي
او بود و آن نگاه پر از شور و اشتياق
من بودم و سكوت و غم جاودانه اي!
چشمان من به ديده ي او خيره مانده بود
جوشيد ياد عشق كهن در نگاه ما
آهي از آن صفاي خدايي زبان ما
اشكي از آن نگاه نخستين گواه ما!
ناگاه
عشق مرده سر از سينه بر كشيد
آويخت همچو طفل يتيمي به دامنم
آنگاه سر به دامن آن سنگ دل گذاشت
آهي كشيد از سر حسرت كه
" اين منم! "
باز آن لهيب شوق و همان شور و التهاب
باز آن سرود مهر و محبت
ولي چه سود؟
ما هر كدام رفته به دنبال سرنوشت
من ديگر "آن" نبودم و
او ديگر "او" نبود

 

[maryam_22]

نسیم
باز هم بیمار می بینم تو را ...
ای دل سرکش که درمانت مباد!
برق چشمی آتشی افروخت باز
کاین چنین آتش به جانت اوفتاد.
ای دل، ای دریای خون! آشفته ای:
موج غم ها در تو غوغا می کند،
بی وفایی های یارت با تو کرد
آنچه توفان ها به دریا می کند...
او اگر با دیگران پیوست و رفت،
غیر ازین هم انتظاری داشتی؟
بی وفایی کرد، اما - خود بگو -
با وفا، تا حال، یاری داشتی؟
او نسیم است... او نسیم دلکش است:
دامن شادی به گلشن می کشد.
خار وگل در دیده ی لطفش یکی ست:
بر سر این هر دو، دامن می کشد.
او نسیم است و چو بر گل بگذرد،
عطر گل با او به یغما می رود،
با تن گل گر چه پیوندد،ولی
عاقبت آزاد و تنها می رود...
تو گلی و او نسیم دلکش است
از پی ِ پیوندکوتاهش برو؛
پرفشان، یک شب ز دامانش بگیر،
چند گامی نیز همراهش برو...

 

[naghmeirani]

طنین نفس های زندگی

●​

مرا طنین نفسهای زندگی باقیست​

و در رگهایم جار یست هنوز​

سرخی عشق​

در سینه ام مانده است هنوز​

طپشهای بودن​

مرا هرگز از عشق ر هائی نخواهد بخشید​

و تا ابد بسته زنجیرهای پیوند خواهم بود​

زیرا که با او​

و تنها با او میتوانم زیست​

حتی اگر تا ابد​

دلخسته از جدائی ها​

بی او بمانم​

 

[mahyam68]

​

با تو ام ​

ای لنگر تسکین!​

ای تکان های دل!​

ای آرامش ساحل!​

با تو ام!​

ای نور!​

ای منشور!ای تمام طیفهای آفتابی!​

ای کبود ارغوانی!​

ای بنفشایی!​

با توام ای شور، ای دلشوره شیرین​

با توام​

ای شادی غمگین!​

با توام​

ای غم!​

غم مبهم!​

ای نمیدانم!​

هرچه هستی باش!​

اما کاش...​

نه ! جز اینم آرزویی نیست،​

هرچه هستی باش!​

اما باش!...

 

[kamal_n13]

خداوندا چه مي دانم چه خواهم
نمي دانم تو را يا خود بخواهم
تويي درمان گر درد درونم
منم آتش زنه قلب و وجودم
تو را خوهم تو را خواهم . خدايا
چه درمان باشي ،چه درد وجودم

 

[kamal_n13]

امواج نگاهت اعتیاد آور بود / زیبایی تو فراتر از باور بود​

در قاب نگاه چشم من لبخندت / لبخند ژوکوند ، بلکه زیباتر بود . . .​

 

[kamal_n13]

نمیدونم چرا عمر خوشی انقدر كوتاهه
حدیث آخر هر عشقی، اندوهه و آهـه
نمیـدونم چرا اسم دلُ با غم سرشتن
كنار اسـم من، اسم تو رو اونجا نوشتن
میخواستم ساحل خوشبخت دریای تو باشم
واست خواب و خیالُ، فكر فردای تو باشم
چرا اون كفـتر جلدُ تـو از لونـه پروندی؟
اونو از كنـج قفس دل، سوی غصه كشوندی ؟
مگـه میشه تو رو از یاد ببرم٬ ای جفت پرواز
كـه با تـو قصه عشق من اونجا گشته آغاز
من میرم تنها بسوی نقطـه گنگ جدایی
الهی نشكـنه قلـب تـو مثل من، الهی ...

 

[kamal_n13]

یه روزی رفتم که شاید نگی بی وفایی کردی
حالا که می دونم هستی چرا بی وفا بشم من
تاحالا هیچ کس و اینقدر توی دنیا دوست نداشتم
دوست دارم بمونی اینجا هر چند این فقط یه خوابه​

 

[maryam_22]

دیدمت باز در گذرگاهی
از پی سال ها جدایی ها.
کودکی باز زنده شددر من:
آن صفاها و بی ریایی ها...
زنده شد بوسه های پنهانی
که شب اندرخیال ما می ریخت
روز، اما کنار یکدیگر
همه از چشم ما حیا می ریخت
آه از آنگفته های عشق آمیز
که به دل بود و در نهان ما را
لیک جز درس و جز کتاب،سخت
خود نمی رفت بر زبان ما را
دیدمت، دیدمت، ولی افسوس
که تو دیگر نه آنچنان بودی
من خزان دیده باغ دردانگیز،
تو خزان دیده باغبان بودی!
پنجه یغول سرکش ایام
زده بر چهر تو شیاری چند؛
مخمل گیسوی سیاه مرا
دوخته باسپیدی تاری چند.
رفته ایام و، دیده ی من و تو
هم چنان سوی مقصدینگران...
وه، چه مقصد، که کس نجسته ورا
زین تکاپو- نه ما و نی دگران.
ماکه بودیم؟- رهنوردی کور
در گذرگاه، راه گم کرده،
یا به زندان عمر،محبوسی
گردش سال و ماه گم کرده.
ما که بودیم؟ - رود پرجوشی
پی دریا به جستو جو رفته،
لیک در کام ریگزاری خشک
نیمه ره ناگهان فرو رفته.
ما که بودیم؟ - شمع پرنوری
شعله افکن به جان خاموشی،
شب به پایان نرفته، سوخته پک
خفتهدر ظلمت فراموشی.
سال ها رفت و، سال های دگر
باز، چون از کنار همگذریم،
همچنان خسته از طلب، شاید
سوی مقصود خویش ره نبریم

 

[نسیم-سحر]

سرما بنشسته در نگاهم

امّا خوب می دانم من

تکرار نگاه آن دو چشمم

کو فصل بهار را ندیده ست

 

[kamal_n13]

[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]کاش آدما یه جور دیگه با همدیگه دوست میشدند وقـتی به هـم می رسیدند یـه جور دیگه می خـنـدیـدند [/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]کاش آدما یه جور دیگه با هـم دیگه حرف مـیزدند وقـتی که حرفشون می شد یه جور دیگه داد می زدند[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif] کاش آدما بــلـد بــودنــد مــوسـیـقـی زنـدگــی رو وقـتی با هم می رقصیدند یـه جور دیگه ساز می زدند[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif] کاش آدما بـا هـم دیـگـه صـادق و بـی ریـا بـودنـد وقـتی بـه هم می رسـیـدند مـثـل تـو قـصـه هـا بـودنـد [/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]کاش آدما بـلد بـودنـد کـه چـه جـوری شـنـا کـنـنـد تـو دریـای زنـدگـیـشـون دسـتـه مـاهـیـهـا بـودنـد ...... [/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif]کاش آدما قـصـه آسـمـونـو از بـر مـی شـدنـد ..... تـو شـبـهـای تـاریـکـشـون مـثـل سـتـاره هـا بـودنـد ...[/FONT]
[FONT=Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif] کاش آدما مـی فـهـمـیـدنـد زنـدگـی دو روز رو .... اون وقـت برای همدیگه بـی شـک یـه سـر پناه بودند[/FONT]

 

[سمیه نوروزی]

باید کتاب را بست.
باید بلند شد
در امتداد وقت قدم زد،
گل را نگاه کرد،
...........................ابهام را شنید.
باید دوید تا ته بودن.
باید به بوی خاک فنا رفت.
باید به ملتقای درخت و خدا رسید.
باید نشست
.................نزدیک انبساط
...........................................جایی میان بی خودی و کشف.

 

[blue bee]

من دردها کشيده‌ام از درازنایِ اين شبِ بلند
با اين همه
جهان و هرچه در اوست
به کامِ کلمه‌ْبازِ بی‌چراغی چون من است.

« سید علی صالحی »

 

[blue bee]

بدن چيست،
جز انسانی که زمانی کوتاه
در آن گرفتار آمده است؟
به آينه چشم می دوزد،
مرد سبزی فروشی را تشخيص مي دهد
يا که شايد نقش و نگار کاغذ ديواری را،
اين خودستايی نيست که عکس خود را در آينه می جويد
که شگفت زدگی گنگ يک بوزينه است،
ولی در هر حال عکسی است در آينه...
...

« چارلز بوکوفسکی »​

 

[شبگرد23]

تاریخ را
سر وته کنی،
چقدر خالی می شود
از آدم هایی که شنیده ای؟

از همین تاریخ
خاطره هایت را
بدون نام بنویس

 

[naghmeirani]

اگر مــیشد باغبان عشــق بودو​

پاســدارمهـربـانــی؛​

هـرگـز دلـی نمیشکســت.​

هــرگز محبتــی فراموش نمیشد​

هـرگز دلــی تنهــائی نمیکشیــد.​

و مهـربانــــی؛​

شکـوفـه های پر عــطر خویـش را​

درباغ روح انسـانــی​

شکفتنـی همیشگی داشــت​

در طــراوت روح.​

اگر مـــیشد​

پنـــجره ای گشــود​

به باغ محبــتها​

و دل را به عشـــق​

بخشیــد.

اگــرمیشــد...​

 

[maryam_22]

در میان برگ های زرد​

تاب مي خورم​

تاب مي خورم​

مي روم به سوي مهر​

مي روم به سوي ماه​

در كجا به دست كيست​

بند گاهواره ام ؟​

برگهاي زرد​

برگهاي زرد​

روي راهي از ازل كشيده تا ابد​

مثل چشم هاي منتظر نگاه ميكنند​

در نگاهشان چگونه بنگرم​

چگونه ننگرم ؟​

از ميانشان چگونه بگذرم​

چگونه نگذرم ؟​

بسته راه چاره ام​

از درون آينه​

چهرهاي شكسته خسته​

بانگ مي زند كه​

وقت​

رفتن است​

چهره اي شكسته خسته​

از برون جواب مي دهد​

نوبت من است؟​

من در انتظار يك شاياره ام​

حرفهاي خويش را​

از تمام مردم جهان نهفته ام​

با درخت و چاه و چشمه هم نگفته ام​

مثل قصه شنيده آه​

نشنود كسي دوباره ام​

اي كه بعد من درون گاهواره ات​

سالهاي سال​

مي روي به سوي مهر​

مي روي به سوي ماه​

يك درنگ​

يك نگاه​

روي راهي از ازل كشيده تا ابد​

در ميان برگهاي زرد​

مي تپد به ياد تو هنوز​

قلب پاره پاره ام

​

فریدون مشیری​