ساخت اولين اتومبيل هواسوز
سليمان فرهاديان
در شماره نخست اين مجموعه يادداشت به لزوم دقت در خبررساني علمي اشاره کرديم. از اين شماره به بررسي چند خبر اشتباه و در صورت امکان به عرضه دقيق تر همان خبر مي پردازيم. به نظر مي رسد اشکال علمي بسياري از خبرهاي خارجي از آنجا ناشي مي شود که تنظيم کننده خبر با مباني آن علم آشنا نيست و هنگام ترجمه نيز شرط دقت را رعايت نمي کند. توليد خبر به اين روش احتمال بروز خطا و اشتباه را به شدت افزايش مي دهد. با هم يکي از اين خبرها را مي خوانيم.
آزمايش اولين اتومبيل هواسوز در جهان
«يکي از شرکت هاي اتومبيل سازي اروپايي موفق به توليد و آزمايش اولين اتومبيل هواسوز در جهان شد.
به گزارش خبرگزاري (...)، شرکت MDI براي اولين بار موفق به توليد اتومبيل هاي هواسوزي شد که توانايي حمل چندين مسافر را داشته و ساخت انبوه آن به زودي در نيس فرانسه آغاز خواهد شد. اين در حالي است که طي سال هاي اخير شرکت هاي متفاوت در سراسر جهان با انجام تحقيقات گسترده سعي در ارائه چنين محصولي داشته اند. اين اتومبيل AirPod نام داشته و بدنه آن از ترکيبات فشرده پلاستيکي است. همچنين ابعاد اين اتومبيل دو متر طول در 6/1 متر عرض در دو متر ارتفاع اعلام شده و وزن آن 200 کيلوگرم است. اين اتومبيل داراي حداکثر سرعتي برابر 70 کيلومتر در ساعت بوده و ميزان انرژي موتور آن که به موتورهاي درون سوز عادي شباهت دارد، 45/5 اسب بخار اعلام شده است. AirPod در صورت حرکت در سرعت 32 کيلومتر بر ثانيه و با داشتن حداکثر ميزان سوخت توانايي طي مسافتي بالغ بر 210 کيلومتر را خواهد داشت. AirPod ها که به زودي قرار است در مدل هاي مسافربر و باربر توليد شوند، به منظور حمل مسافران در فرودگاه هاي فرانسه و آمستردام مورد استفاده قرار خواهند گرفت، اما در حال حاضر اين دستگاه به صورت آزمايشي و براي نشان دادن کارايي خود در فرودگاه هاي فرانسه مورد استفاده قرار گرفته است. بر اساس گزارش پاپ ساينس، شرکت امريکايي Zero Pollution نيز قصد دارد تا سال 2011 بالغ بر هشت هزار دستگاه اتومبيل هواسوز را ارائه کند که به نسبت AirPodها از قدرت و سرعت بيشتري برخوردار بوده و قيمت فروش آنها 20 هزار دلار اعلام شده است.»
در اين خبر به ابداع نوع جديدي از خودروها اشاره شده است و در ادامه به برخي از ويژگي هاي فني خودرو از جمله؛ توانايي حمل چندين مسافر، آغاز ساخت انبوه آن در نيس فرانسه، سعي شرکت هاي متفاوت در سراسر جهان براي ارائه محصولي مشابه اين، نام اتومبيل، توليد بدنه خودرو از ترکيبات فشرده پلاستيکي، همچنين ذکر ابعاد و وزن اتومبيل، ذکر حداکثر سرعت برحسب کيلومتر بر ساعت و توان برحسب اسب بخار و حداکثر مسافتي که مي تواند طي کند، پرداخته شده که هيچ يک از اين ويژگي ها براي يک خودرو عجيب يا تازه نيست و اهميتي هم ندارد تا اين خودرو را از بقيه خودروها متمايز سازد و خبر ابداع آن را به خبري برجسته و قابل تامل تبديل کند. اما در متن خبر به يک نکته بسيار مهم اشاره شده است؛ هواسوز بودن خودرو. اين بخش از خبر به شدت عجيب، دور از ذهن و بسيار جالب توجه است، اما خبرنگار به آساني از کنار آن مي گذرد و در ادامه نيز آن را فراموش مي کند و بدون ارائه هرگونه توضيحي از کنار آن مي گذرد و خواننده را با بهت و شگفتي تنها مي گذارد. بدون شک اين خبر مشکلي اساسي دارد؛ يا اين خودرو در اصل هواسوز نيست و خبر اشتباه تنظيم شده است، يا خبر صحيح است که در اين صورت خبرنگار بايد طرز کار خودروهاي جديد هواسوز را مفصل شرح دهد و به پرسش هاي پيش آمده براي خوانندگان توضيحي ارئه دهد. پرسش هايي از اين قبيل؛ آيا هوا مي سوزد؟ (تجربه روزمره ما مي گويد هوا نمي سوزد، اما به سوختن مواد سوختني کمک مي کند. اگر هوا سوختني بود تاکنون همه اش مي سوخت و تمام مي شد.) ديگر آنکه طرز کار خودروي جديد چيست و چگونه از انرژي انباشته در هوا (که بقيه مبتکران از آن غفلت کرده اند) مي توان استفاده کرد؟ اينک براي روشن شدن بيشتر بحث همين خبر را با تنظيم خبرنگار يک رسانه ديگر (که اصول خبرنويسي علمي در آن رعايت شده است)، مي خوانيم؛ «يک شرکت خودروساز هندي تصميم دارد خودروهاي ارزان قيمت و سازگار با محيط زيست بسازد که نيروي محرکه آن از هواي فشرده درون مخزن تامين مي شود. کارشناسان مي گويند هرچند اين خودرو نمي تواند در بزرگراه ها با ماشين هاي مسابقه رقابت کند، اما سازندگان اميد دارند با ارائه خودرويي که انرژي آن از هوايي فشرده يا ديگر سوخت هاي سازگار با محيط زيست (همانند روغن مايع و الکل) تامين مي شود، رضايت خريداران را فراهم سازند. در اين خودرو (که هنوز تاريخ دقيق عرضه آن مشخص نشده است) به جاي انفجار سوخت درون سيلندرهاي موتورهاي احتراق داخلي (مثل خودروهاي معمولي)، از يک مخزن پر از هواي فشرده استفاده مي شود تا فشار هوا باعث حرکت پيستون و توليد نيروي محرکه خودرو شود. طراحان مي گويند اين خودرو مي تواند به سرعت 60 کيلومتر در ساعت برسد و با هر بار شارژ شدن، مسافت 100 کيلومتر را طي کند. به گفته کارشناسان خودرويي با اين مشخصات مي تواند نياز 80 درصد از کاربران خودروهاي شخصي را برآورده سازد، زيرا اين مسافت براي رفتن به سر کار و برگشتن و همچنين انجام امور روزمره زندگي کافي است. البته اين خودرو با سوخت ها نيز بيگانه نيست و در صورت نياز مي تواند سوخت هاي متداول از جمله گازوئيل، سوخت هاي زيستي، اتانول و روغن گياهي نيز مصرف کند. لازم به ذکر است هرچند اين خودروها با هواي فشرده کار مي کنند، اما اين به معني بي نيازي از انرژي براي حرکت نيست. براي شارژ دوباره اين خودرو بايد آن را به پريز برق زد تا موتور بتواند با استفاده از الکتريسيته، دوباره هوا را فشرده کرده و در مخزن ذخيره کند. به گفته کارشناسان زمان عرضه اين محصول به بازار سال 2011 به بعد خواهد بود و سالانه هشت هزار دستگاه از اين خودرو عرضه مي شود. از زماني که قانون هاي سختگيرانه يي ضد خودروهاي آلاينده محيط زيست وضع شده است و از خودروهايي با آلايندگي کم و همچنين ميزان مصرف کم حمايت مي شود، خودروسازان به فکر تغيير نوع تامين انرژي يا سوخت مصرفي افتاده اند. ساخت خودروهاي الکتريکي و خودروهايي با سلول هاي سوختي (که با تبديل اکسيژن و هيدروژن به آب انرژي توليد مي کنند) از جمله اين راهکارها محسوب مي شود.»
سليمان فرهاديان
در شماره نخست اين مجموعه يادداشت به لزوم دقت در خبررساني علمي اشاره کرديم. از اين شماره به بررسي چند خبر اشتباه و در صورت امکان به عرضه دقيق تر همان خبر مي پردازيم. به نظر مي رسد اشکال علمي بسياري از خبرهاي خارجي از آنجا ناشي مي شود که تنظيم کننده خبر با مباني آن علم آشنا نيست و هنگام ترجمه نيز شرط دقت را رعايت نمي کند. توليد خبر به اين روش احتمال بروز خطا و اشتباه را به شدت افزايش مي دهد. با هم يکي از اين خبرها را مي خوانيم.
آزمايش اولين اتومبيل هواسوز در جهان
«يکي از شرکت هاي اتومبيل سازي اروپايي موفق به توليد و آزمايش اولين اتومبيل هواسوز در جهان شد.
به گزارش خبرگزاري (...)، شرکت MDI براي اولين بار موفق به توليد اتومبيل هاي هواسوزي شد که توانايي حمل چندين مسافر را داشته و ساخت انبوه آن به زودي در نيس فرانسه آغاز خواهد شد. اين در حالي است که طي سال هاي اخير شرکت هاي متفاوت در سراسر جهان با انجام تحقيقات گسترده سعي در ارائه چنين محصولي داشته اند. اين اتومبيل AirPod نام داشته و بدنه آن از ترکيبات فشرده پلاستيکي است. همچنين ابعاد اين اتومبيل دو متر طول در 6/1 متر عرض در دو متر ارتفاع اعلام شده و وزن آن 200 کيلوگرم است. اين اتومبيل داراي حداکثر سرعتي برابر 70 کيلومتر در ساعت بوده و ميزان انرژي موتور آن که به موتورهاي درون سوز عادي شباهت دارد، 45/5 اسب بخار اعلام شده است. AirPod در صورت حرکت در سرعت 32 کيلومتر بر ثانيه و با داشتن حداکثر ميزان سوخت توانايي طي مسافتي بالغ بر 210 کيلومتر را خواهد داشت. AirPod ها که به زودي قرار است در مدل هاي مسافربر و باربر توليد شوند، به منظور حمل مسافران در فرودگاه هاي فرانسه و آمستردام مورد استفاده قرار خواهند گرفت، اما در حال حاضر اين دستگاه به صورت آزمايشي و براي نشان دادن کارايي خود در فرودگاه هاي فرانسه مورد استفاده قرار گرفته است. بر اساس گزارش پاپ ساينس، شرکت امريکايي Zero Pollution نيز قصد دارد تا سال 2011 بالغ بر هشت هزار دستگاه اتومبيل هواسوز را ارائه کند که به نسبت AirPodها از قدرت و سرعت بيشتري برخوردار بوده و قيمت فروش آنها 20 هزار دلار اعلام شده است.»
در اين خبر به ابداع نوع جديدي از خودروها اشاره شده است و در ادامه به برخي از ويژگي هاي فني خودرو از جمله؛ توانايي حمل چندين مسافر، آغاز ساخت انبوه آن در نيس فرانسه، سعي شرکت هاي متفاوت در سراسر جهان براي ارائه محصولي مشابه اين، نام اتومبيل، توليد بدنه خودرو از ترکيبات فشرده پلاستيکي، همچنين ذکر ابعاد و وزن اتومبيل، ذکر حداکثر سرعت برحسب کيلومتر بر ساعت و توان برحسب اسب بخار و حداکثر مسافتي که مي تواند طي کند، پرداخته شده که هيچ يک از اين ويژگي ها براي يک خودرو عجيب يا تازه نيست و اهميتي هم ندارد تا اين خودرو را از بقيه خودروها متمايز سازد و خبر ابداع آن را به خبري برجسته و قابل تامل تبديل کند. اما در متن خبر به يک نکته بسيار مهم اشاره شده است؛ هواسوز بودن خودرو. اين بخش از خبر به شدت عجيب، دور از ذهن و بسيار جالب توجه است، اما خبرنگار به آساني از کنار آن مي گذرد و در ادامه نيز آن را فراموش مي کند و بدون ارائه هرگونه توضيحي از کنار آن مي گذرد و خواننده را با بهت و شگفتي تنها مي گذارد. بدون شک اين خبر مشکلي اساسي دارد؛ يا اين خودرو در اصل هواسوز نيست و خبر اشتباه تنظيم شده است، يا خبر صحيح است که در اين صورت خبرنگار بايد طرز کار خودروهاي جديد هواسوز را مفصل شرح دهد و به پرسش هاي پيش آمده براي خوانندگان توضيحي ارئه دهد. پرسش هايي از اين قبيل؛ آيا هوا مي سوزد؟ (تجربه روزمره ما مي گويد هوا نمي سوزد، اما به سوختن مواد سوختني کمک مي کند. اگر هوا سوختني بود تاکنون همه اش مي سوخت و تمام مي شد.) ديگر آنکه طرز کار خودروي جديد چيست و چگونه از انرژي انباشته در هوا (که بقيه مبتکران از آن غفلت کرده اند) مي توان استفاده کرد؟ اينک براي روشن شدن بيشتر بحث همين خبر را با تنظيم خبرنگار يک رسانه ديگر (که اصول خبرنويسي علمي در آن رعايت شده است)، مي خوانيم؛ «يک شرکت خودروساز هندي تصميم دارد خودروهاي ارزان قيمت و سازگار با محيط زيست بسازد که نيروي محرکه آن از هواي فشرده درون مخزن تامين مي شود. کارشناسان مي گويند هرچند اين خودرو نمي تواند در بزرگراه ها با ماشين هاي مسابقه رقابت کند، اما سازندگان اميد دارند با ارائه خودرويي که انرژي آن از هوايي فشرده يا ديگر سوخت هاي سازگار با محيط زيست (همانند روغن مايع و الکل) تامين مي شود، رضايت خريداران را فراهم سازند. در اين خودرو (که هنوز تاريخ دقيق عرضه آن مشخص نشده است) به جاي انفجار سوخت درون سيلندرهاي موتورهاي احتراق داخلي (مثل خودروهاي معمولي)، از يک مخزن پر از هواي فشرده استفاده مي شود تا فشار هوا باعث حرکت پيستون و توليد نيروي محرکه خودرو شود. طراحان مي گويند اين خودرو مي تواند به سرعت 60 کيلومتر در ساعت برسد و با هر بار شارژ شدن، مسافت 100 کيلومتر را طي کند. به گفته کارشناسان خودرويي با اين مشخصات مي تواند نياز 80 درصد از کاربران خودروهاي شخصي را برآورده سازد، زيرا اين مسافت براي رفتن به سر کار و برگشتن و همچنين انجام امور روزمره زندگي کافي است. البته اين خودرو با سوخت ها نيز بيگانه نيست و در صورت نياز مي تواند سوخت هاي متداول از جمله گازوئيل، سوخت هاي زيستي، اتانول و روغن گياهي نيز مصرف کند. لازم به ذکر است هرچند اين خودروها با هواي فشرده کار مي کنند، اما اين به معني بي نيازي از انرژي براي حرکت نيست. براي شارژ دوباره اين خودرو بايد آن را به پريز برق زد تا موتور بتواند با استفاده از الکتريسيته، دوباره هوا را فشرده کرده و در مخزن ذخيره کند. به گفته کارشناسان زمان عرضه اين محصول به بازار سال 2011 به بعد خواهد بود و سالانه هشت هزار دستگاه از اين خودرو عرضه مي شود. از زماني که قانون هاي سختگيرانه يي ضد خودروهاي آلاينده محيط زيست وضع شده است و از خودروهايي با آلايندگي کم و همچنين ميزان مصرف کم حمايت مي شود، خودروسازان به فکر تغيير نوع تامين انرژي يا سوخت مصرفي افتاده اند. ساخت خودروهاي الکتريکي و خودروهايي با سلول هاي سوختي (که با تبديل اکسيژن و هيدروژن به آب انرژي توليد مي کنند) از جمله اين راهکارها محسوب مي شود.»
