رباعی و دو بیتی

[eksir]

به پیچ و تاب زلف و موی دلدار
هزاران دل شده زار و گرفتار
کشم دستی به تاب جعد مشکین
چو آن مطرب زنم با زخمه بر تار​

 

[maryam_22]

ای غم ، تو که هستی از کجا می آیی؟
هر دم به هوای دل ما می آیی
باز آی و قدم به روی چشمم بگذار
چون اشک به چشمم آشنا می آیی!


قيصر امين پور

 

[eksir]

گهــــــی گــــریم گهـــی خنــــدم بحـــــــــالم
نمیــــــده درد بــــــی میلـــــــی مجــــــــالــم
اگــــر پـــــرسد کســــی حـــــال دلــــــــم را
ز درد هجــــــر تــــــو بسیــــــار بنــــــالـــم
​

 

[*زهره*]

رودکی

رودکی

بر عشق توام، نه صبر پیداست، نه دل
بی روی توام، نه عقل بر جاست، نه دل

این غم، که مراست کوه قافست، نه غم
این دل، که تراست، سنگ خاراست، نه دل​

 

[eksir]

مردان نه بهشت و رنگ و بو می‌خواهند

یا موی خوش و روی نکو می‌خواهند

یاری دارند مثل و مانندش نیست

در دنیی و آخرت هم او می‌خواهند


​

 

[maryam_22]

دستی به کرم به شانه ی ما نزدی
بالی به هوای دانه ی ما نزدی
دیر است دلم چشم به راهت دارد
ای عشق ، سری به خانه ی ما نزدی

قيصر امين پور

 

[eksir]

شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست

وین جان به لب رسیده در بند تو نیست

گر تو دگری به جای من بگزینی

من عهد تو نشکنم که مانند تو نیست


​

 

[EVER GREEN]

شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست
وین جان به لب رسیده در بند تو نیست

گر تو دگری به جای من بگزینی
من عهد تو نشکنم که مانند تو نیست
​

​

خوش آن که ره عشق بتی پیماید
برخاک رهش روی ارادت ساید

یک سو نظرش که غیر پیدا نشود
دل در طرفی که یار کی می‌آید

 

[eksir]

آهو بره را که شیر در پی باشد

بیچاره چه اعتماد بر وی باشد؟

این ملح در آب چند بتواند بود

وین برف در آفتاب تا کی باشد؟


​

 

[meddler]

تو که دل برده از این شهر دلت
یک نفر گم شده از شهر دلت
من تنها که از این شهر شلوغ
میرود باز شود بخت دلت
​

 

[eksir]

عشاق به درگهت اسیرند بیا

بدخویی تو بر تو نگیرند بیا

هرجور و جفا که کرده‌ای معذوری

زان پیش که عذرت نپذیرند بیا


​

 

[eksir]

ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب

صاحبنظران تشنه و وصل تو سراب

مانند تو آدمی در آباد و خراب

باشد که در آیینه توان دید و در آب


​

 

[eksir]

روزی گفتی شبی کنم دلشادت

وز بند غمان خود کنم آزادت

دیدی که از آن روز چه شبها بگذشت

وز گفتهٔ خود هیچ نیامد یادت؟


​

 

[eksir]

آن یار که عهد دوستاری بشکست

می‌رفت و منش گرفته دامان در دست

می‌گفت دگرباره به خوابم بینی

پنداشت که بعد از آن مرا خوابی هست


​

 

[siyavash51]

گیرند همه روزه و من گیسویت

بینند همه هلال و من ابرویت

از بین همه دوازده ماه تمام

یک ماه مبارک است آن هم رویت

 

[primrose]

یارب تو مرا به نفس طناز مده
باهر چه به غیر توست مرا ساز مده
من در تو گریزان شدم از فتنه خویش
من آن تو ام مرا به من باز مده
​

 

[primrose]

شادی روزگار با غمم برنامد

جز از غم دوست مرهمم بر نامد

گفتم که ببینمش چه دمها دهمش

چون راست بدیدمش دمم بر نامد
​

 

[siyavash51]

من از پونه به سنبل گفته بودم

کمی هم از گلایل گفته بودم

خداوندا زبانم را بسوزان

اگر نازکتر از گل گفته بودم

 

[*setareh66*]

خوشا آنانکه الله یارشان بی
بحمدوقل هو الله کارشان بی
خوشا آنان که دایم در نمازند
بهشت جاودان بازارشان بی​

 

[*setareh66*]

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم
به دریا بنگرم دریا ته وینم
به هر جا بنگرم کوه و در و دشت
نشان روی زیبای ته وینم​

 

[*setareh66*]

قومی متفکرند، اندر ره دین
قومی به گمان فتاده در راه یقین
می ترسم از آنکه بانگ آید روزی
کای بیخبران راه نه آنست،نه این​

 

[siyavash51]

کویر سینه ام لبریز از خار

نمی باری چرا بر این نمک زار

برای غنچه ی سردرگریبان

خدا را التفاتی ابر آزار

 

[eksir]

گــر ز حال دل خبـــــــر داری بگو ​

ور نشــــانی مختصـــر داری بگو​

مرگ را دانم ولی تا کوی دوست ​

راه اگـــــر نزدیکـــــــــتر داری بگو ​

 

[island1991]

یا رب بر خلق تکیه گاهم نکنی

محتاج گدا و پادشاهم نکنی

موی سیهم سپید کردی به کرم

با موی سپید روسیاهم نکنی...

 

[island1991]

هر گل که به طرف گلستان میخندد

بر وضع جهان گذران میخندد

این غم کده چون درخور غم خوردن نیست

با تنگ دلی غنچه از آن میخندد...

 

[primrose]

مائیم که اصل شادی و کان غمییم

سرمایه دادیم و نهاد ستمیم

پستیم و بلندیم و کمالیم و کمیم

آینه زنگ خورده جام جمیم
​

 

[eksir]

هستی نفس ساعت سرگردانیست
در ثانیه ها دلهره ای پنهانیست



تسبیح قیامت است در دست زمان
هر دانه ی آن جمجمه ی انسانیست
​

 

[primrose]

عشق تو ز عالم هیولانی نیست
سودای تو حد عقل انسانی نیست
ما را به تو اتصال رو حانی هست
سهل است گر اتفاق جسمانی نیست​

 

[primrose]

آن درد ندارم که طبیان دانند

دردیست محبت که حبیبان دانند

ما را غم روی آشنایی کشته است

این حال نباید که غریبان دانند
​

 

[primrose]

صد مرحله زانسوی خرد خواهم شد

فارغ زوجود نیک و بد خواهم شد

از بس خوبی که در پس پرده منم

ای بی خبران بی خبر خواهم شد
​