تهران، پایتخت ایران از ۱۰ تا ۲۵ شهریور میزبان هفتمین دوره بازی های آسیایی بود. بزرگ ترین رویداد تاریخ ورزش ایران که بیشتر از ۳ هزار ورزشکار از ۲۵ کشور آسیایی را به مدت ۲ هفته در تهران دور هم جمع کرد تا برای صید ۶۰۱ مدال در ۱۶ رشته با هم رقابت کنند.
بازی های آسیایی برای اولین بار در حالی در خاورمیانه برگزار شد که این منطقه، شدیدا ملتهب بود. کمتر از یک سال قبل، اعراب و رژیم صهیونیستی در جنگی ۶ روزه با هم درگیر شده بودند. در جهان هم آمریکا درگیر جنگ ویتنام بود. چین و تایوان باهم درگیر بودند و رقابت بلوک شرق(شوروی) و بلوک غرب(آمریکا) در قالب جنگ سرد در اوج قرار داشت.
تایپوگرافی نام تهران، لوگوی متفاوتی بود که بر روی مدال ها و تی شرت ها نقش بست. تهران برای کسب میزبانی رقیبان سرسختی نداشت. کویت و رژیم صهیونیستی که البته هیچ کدام هم از نظر ساختاری و موقعیت به پای ایران نمی رسیدند. برگزاری موفقیت آمیز بازی های آسیایی باعث شد تا ایران، تهران را برای میزبانی المپیک ۱۹۸۴ میلادی (۱۳۶۳ شمسی) معرفی کند. اما مدتی بعد در اواخر اکتبر ۱۹۷۷ میلادی (۱۳۵۶شمسی)، این نامزدی را به دلایل مالی و امنیتی پس گرفت.
10 شهریور، بازی های آسیایی با این مراسم افتتاحیه به کارگردانی «رابرت دو وران»، برگزار شد. حدود ۳ هزار نفر تحت دستور این کارگردان انگلیسی اروگوئه ای الاصل این مراسم را اجرا کردند. در مراسم افتتاحیه، «اسکندر فیلابی»، قهرمان فوق سنگین کشتی، پرچمدار کاروان ایران بود که به عنوان آخرین تیم و میزبان وارد پیست ورزشگاه آزادی شد. مراسم اختتامیه هم ۲ هفته بعد در حالی در همین ورزشگاه برگزار شد که ۴۰۰ ورزشکار ایرانی با کسب ۳۶ مدال طلا (۲۳ مدال طلا در کشتی و وزنه برداری)، ۲۸ نقره و ۱۷ برنز بر سکوی دوم تکیه بزنند تا بهترین نتیجه تاریخ ورزش ایران را در آسیا کسب کرده باشند. نکته جالب‌تر این که «منصور برزگر» که یکی از کشتی‌گیران تیم ملی بود، سوگندنامه ورزشکاران در این رقابت‌ها را خواند.
تصویر بالا عکسی از ماکت مجموعه ورزشی آزادی است که با هزینه ۱۷۴ میلیون دلار در زمینی ۴۶۰ هکتاری در خرگوش دره در غرب تهران قد علم کرد. پروژه در ۲ فاز اجرا شد. فاز اول، ساخت استادیوم صد هزار نفری بود که طبق ایده کوه آتشفشانی، طراحی و ساخته شد تا نشانه ای از فوران احساسات آتشین تماشاگران باشد. تماشاگرانی که در ۲ طبقه و در ۳۶ جایگاه می نشستند.
استادیومی که هنوز بزرگترین استادیوم ایران و خاورمیانه و چهارمین استادیوم بزرگ دنیاست و به « جهنم آزادی » شهره است. در فاز اول که مهر ۱۳۵۰، افتتاح شد علاوه بر استادیوم، دریاچه قایقرانی ۶۰۰ هزار مترمکعبی و پارکینگی به ظرفیت ۱۳ هزار ماشین هم ساخته شد. اما فاز دوم که ۳ سال بعد افتتاح شد، شامل ورزشگاه های دیگر مثل سالن ۱۲ هزار نفری چند منظوره بود که قابلیت برگزاری همه جور مسابقه از پاتیناژ و هاکی روی یخ تا کشتی و… را داشت.
