حافظ

[R a h a a M]

جز نقش تو در نظر نیامد ما را
​

جز کوی تو رهگذر نیامد ما را
​

خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت​

حقا که به چشم در نیامد ما را​

​

"حافظ"
​

 

[$marziyeh67$]

​

سر ارادتِ ما، و آستان حضرتِ دوست		که هر چه بر سر ما می‌رود ارادت اوست
نظیر دوست ندیدم؛ اگر چه از مَه و مهر		نهادم آینه‌ها در مقابل رخ دوست
صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد؟		که چون شکنج ورق‌های غنچه توبرتوست
نه من سبوکش این دیر رندسوزم و بس		بسا سرا که در این کارخانه‌، سنگ و سبوست
مگر تو شانه زدی زلف عَنبرافشان را		که باد غالیه‌سا گشت و خاک عنبربوست
نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است		فدای قد تو هر سَروبُن که بر لب جوست
زبان ناطقه در وصفِ شوق، نالان است		چه جای کِلکِ بریده‌زبانِ بیهُده‌گوست؟
رخ تو در دلم آمد... مراد خواهم یافت		چرا که حال نکو در قفای فال نکوست
نه این زمان دل حافظ در آتش هوس است		که داغ‌دار ازل، هم‌چو لاله‌ی خودروست

​

 

[naghmeirani]

روز بزرگ مرد ادب و شعر پارسی، حافظ شیرازی گرامی باد!

روز بزرگ مرد ادب و شعر پارسی، حافظ شیرازی گرامی باد!

روز بزرگ مرد ادب و شعر پارسی، حافظ شیرازی گرامی باد!

صبحدم از عرش می آمد خروشی، عشق گفت

قدسیان گویی که شعر حافظ از بر می کنند





​

 

[naghmeirani]

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد
بنده طلعت آن باش که آنی دارد

شیوه حور و پری گر چه لطیف است ولی
خوبی آن است و لطافت که فلانی دارد

چشمه چشم مرا ای گل خندان دریاب
که به امید تو خوش آب روانی دارد

گوی خوبی که برد از تو که خورشید آن جا
نه سواریست که در دست عنانی دارد

دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی
آری آری سخن عشق نشانی دارد

خم ابروی تو در صنعت تیراندازی
برده از دست هر آن کس که کمانی دارد

در ره عشق نشد کس به یقین محرم راز
هر کسی بر حسب فکر گمانی دارد

با خرابات نشینان ز کرامات ملاف
هر سخن وقتی و هر نکته مکانی دارد

مرغ زیرک نزند در چمنش پرده سرای
هر بهاری که به دنباله خزانی دارد

مدعی گو لغز و نکته به حافظ مفروش
کلک ما نیز زبانی و بیانی دارد

 

[naghmeirani]

یاری اندر کس نمی‌بینیم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد

آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست
خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد

کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی
حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

لعلی از کان مروت برنیامد سال‌هاست
تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد

شهر یاران بود و خاک مهربانان این دیار
مهربانی کی سر آمد شهریاران را چه شد

گوی توفیق و کرامت در میان افکنده‌اند
کس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شد

صدهزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد

زهره سازی خوش نمی‌سازد مگر عودش بسوخت
کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد

حافظ اسرار الهی کس نمی‌داند خموش
از که می‌پرسی که دور روزگاران را چه شد

 

[naghmeirani]

روز وصل دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد

کامم از تلخی غم چون زهر گشت
بانگ نوش شادخواران یاد باد

گر چه یاران فارغند از یاد من
از من ایشان را هزاران یاد باد

مبتلا گشتم در این بند و بلا
کوشش آن حق گزاران یاد باد

گر چه صد رود است در چشمم مدام
زنده رود باغ کاران یاد باد

راز حافظ بعد از این ناگفته ماند
ای دریغا رازداران یاد باد

 

[حميدرن]

بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم
اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد
من و ساقی به هم تازیم و بنیادش بر اندازیم
شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم
نسیم عطر گردانرا شکر در مجمر اندازیم
...
یکی از عقل می لافد یکی طامات می بافد
بیا کاین داوری ها را به پیش داور اندازیم

 

[حميدرن]

 

[*محیا*]

از دست رفته بود وجود ضعیف من

صبحم به بوی وصل تو جان بازداد باد


حافظ نهاد نیک تو کامت برآورد

جان‌ها فدای مردم نیکونهاد باد

 

[lilium.y]

بر زبان بود مرا...

آنچه تو را در دل بود...

 

[yas87]

غبار غم برود
حال خوش شود

 

[mani24]

آن که رخسارِ تو را رنگِ گل و نسرین داد
صبر و آرام توانَد به منِ مسکین داد

وان که گیسویِ تو را رسمِ تَطاول آموخت
هم تواند کَرَمَش دادِ منِ غمگین داد

من همان روز ز فرهاد طمع بُبریدم
که عنانِ دلِ شیدا به لبِ شیرین داد

گنجِ زر گر نَبُوَد، کُنجِ قناعت باقیست
آن که آن داد به شاهان، به گدایان این داد

خوش عروسیست جهان از رهِ صورت لیکن
هر که پیوست بدو، عمرِ خودش کاوین داد

بعد از این دستِ من و دامنِ سرو و لبِ جوی
خاصه اکنون که صبا مژده فروردین داد

در کفِ غصه دوران، دلِ حافظ خون شد
از فراقِ رُخَت ای خواجه قوامُ الدین، داد

 

[yas87]

گفتم غمِ تو دارم گفتا غمت سرآید

گفتم که ماهِ من شو گفتا اگر برآید