بهترین شعری رو که دوست داری چیه؟

[تاریک وتنها]

باز در خلوت من دست خیال

صورت شاد تورا نقش نمود

بر لبانت هوس مستی ریخت

در نگاهت عطش توفان بود

یاد آن شب که تورا دیدم وگفت

دل من با دلت افسانه ی عشق

چشم من دید در آن چشم سیاه

نگهی تشنه و دیوانه ی عشق

رفتی و دردل من ماند بجای

عشقی آلوده به نومیدی و درد

نگهی گمشده در پرده ی اشک

حسرتی یخ زده در خنده ی سرد

فروغ فرخزاد

 

[تاریک وتنها]

بی تو طوفان زده ی دشت جنونم
صید افتاده به خونم
تو چه سان میگذری؟
غافل از اندام درونم
بی من از کوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر سفر کردی و رفتی
قطره ای اشک درخشید به چشمان سیاهم
تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
تو ندیدی
نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی
چو در خانه ببستم، دگر از پای نشستم
گوئیا زلزله آمد، گوئیا خانه فروریخت سر من
بی تو من در همه شهر غریبم
بی تو کس نشنود از این دل بشکسته صدایی
برنخیزد دگر از مرغک پربسته نوایی
تو همه بود و نبودی
تو همه شعر و سرودی
چه گریزی ز بر من؟
که ز کویت نگریزم
گر بمیرم ز غم دل
با تو هرگز نستیزم
من و یک لحظه جدایی؟
نتوانم! نتوانم
بی تو من زنده نمانم

 

[eksir]

من از زمانی که قلب خود را گم کرده است می ترسم
من از تصویر بیهودگی این همه دست
و از تجسم بیگانگی این همه صورت می ترسم
من مثل دانش آموزی
که درس هندسه اش را
دیوانه وار دوست می دارد تنها هستم
و فکر می کنم...
و فکر می کنم...
و فکر می کنم...
و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
و ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود​

 

[naghmeirani]

ديري است كه دل آن دل دلتنگ شدن ها
بي دغدغه تن داده به اين سنگ شدن ها

آه اي نفس از نفس افتاده، كجا رفت
در ناي ني افتادن و آهنگ شدن ها

كو ذوق چكيدن ز سر انگشت جنون كو؟
جاري به رگ سوخته چنگ شدن ها

زين رفتن كاهل چه تمناي فتوحي
تيمور نخواهي شد از اين لنگ شدن ها

پاي طلبم بود و به منزل نرسيدم
من ماندم و فرسوده فرسنگ شدن ها

 

[rezvane]

در سکوت دلنشین نیمه شب
میگذشتیم از میان کوچه ها
راز گویان هردو غمگین هردو شاد
هردو بودیم از همه عالم جدا
تکیه بر بازوی من میداد گرم
شعله ور از سوز خواهش ها تنش
لرزشی بر جان من میریخت نرم
ناز آن بازو به بازو رفتنش
در هش با همه پرهیز و شرم
برق میزد آرزویی دلنشین
در دل من با همه افسردگی
موج میزد اشتیاقی آتشین
زیر نور ماه_دور از چشم غیر_
چشمها بر یکدیگر میدوختیم.
هر نفس صد راز میگفتیم و باز
در تب نا گفته ها میسوختیم
نسترن ها از سر دیوارها
سر کشیدند از صدای پای ما
ماه میپاییدمان از روی بام
عشق میجوشید در رگ های ما
سایه هامان مهربان تر بی دریغ
یکدیگر را تنگ در بر داشتند
تا در میان کوچه ای با صد ملال
دست از آغوش هم برداشتند
باز هنگام جدایی دررسید
سینه ها لرزان شد و دلها شکست
خنده ها در لرزش لب ها گریخت
اشک ها بر روی رویا ها نشست
چشم جان من به ناکامی گریست
برق اشکی در نگاه او دوید
نسترن ها سر به زیر انداختند
ماه را ابری به کام خود کشید
تشنه تنها خسته جان آشفته حال
در دل شب میسپردم راه خویش
تا بگریم در غمش دیوانه وار
خلوتی میخواستم دلخواه خویش!​

 

[katie fa]

حرمت نگه دار ، دلم،گلم
که این اشک خون بهای عمر رفته من است
میراث من!
نه به قید قرعه
نه به حکم عرف
یک جا سند زده ام همه را به حرمت چشمانت
به نام تو
مهر و موم شده با آتش سیگار متبرک ملعون!
کتیبه خوان قبایل دور
این,این سرگذشت کودکی است
که به سرانگشت پا
هرگز دستش به شاخه هیچ آرزوئی نرسیده است
هرشب گرسنه می خوابید
چند و چرا نمیشناخت دلش
گرسنگی شرط بقا بود به آئین قبیله مهربانش
پس گریه کن مرا به طراوت
به دلی که میگریست بر اسب باژگون کتاب دروغ تاریخش
و آوار میخواند ریاضیات را
در سمفونی باشکوه جدول ضرب با همکلاسیها
دودوتا جارتا چارچارتا...
در یازده سالگی پا به دنیای شگفت کفش نهاد
با سرتراشیده و کت بلندی که از زانوانش میگذشت
با بوی کنده بدسوز و نفت و عرقهای کهنه
آری دلم
گلم
این اشکها خون بهای عمر رفته من است
دلم گلم
این اشکها خون بهای عمر رفته من است
میراث من
حکایت آدمی که جادوی کتاب مسخ و مسحورش کرده است
تا بدانم و بدانم و بدانم
به وار
وانهادم مهر مادریم را
گهواره ام را به تمامی
و سیاه شد در فراموشی , سگ سفید امنیتم
و کبوترانم را از یاد بردم
و می رفتم و می رفتم و میرفتم
تا بدانم و بدانم و بدانم
از صفحه ای به صفحه ای
از چهره ای به چهره ای
از روزی به روزی
از شهری به شهری
زیر آسمان وطنی که در آن فقط
مرگ را به مساوات تقسیم میکردند
سند زده ام یک جا
همه را به حرمت چشمان تو
مهر و موم شده با آتش سیگار متبرک ملعون
که میترکاند یکی یکی حفره های ریه هایم را
تا شمارش معکوس آغاز شده باشد
بر این مقصود بی مقصد
از کلامی به کلامی
و یکی یکی مردم
بر این مقصود بی مقصد
کفایت میکرد مرا حرمت آویشن
مرا مهتاب
مرا لبخند
و آویشن حرمت چشمان تو بود , نبود؟
پس دل گره زدم به ضریح هر اندیشه ای
که آویشن را میسرود
مسیح به جاجتا بر صلیب نمی شد!
و تیر باران نمی شد لورکا
در گرانادا
در شب های سبز کاجها و مهتاب
آری یکی یکی مردم به بیداری
از صفحه ای به صفحه ای
تا دل گره بزنم به ضریح هر اندیشه ای که آویشن را میسرود
پس رسوب کردم با جیب های پر از سنگ
به ته رودخانه <اووز> همراه با ویرجینیا وولف
تا بار دیگر مرده باشم بر این مقصود بی مقصد
حرمت نگه دار دلم گلم
دلم
اشکهایی را که خونبهای عمر رفته ام بود.
داد خود را به بیدادگاه خود آورده ام!همین
نه , نه
به کفر من نترس
نترس کافر نمی شوم هرگز
زیرا به نمی دانم های خود ایمان دارم
انسان و بی تضاد؟!
خمره های منقوش در حجره های میراث
عرفان لایت با طعم نعنا
شک دارم به ترانه ای که
زندانی و زندانبان همزمان زمزمه میکنند!!
پس ادامه میدهم
سرگذشت مردی را که هیچ کس نبود
با این همه
تو گوئی اگر نمی بود
جهان قادر به حفظ تعادل نبود
چون آن درخت که زیر باران ایستاده است..
نگاهش کن
چون آن کلاغ
چون آن خانه
چون آن سایه
ما گلچین تقدیر و تصادفیم
استوای بو و نبود
به روزگار طوفان موج و نور و رنگ
در اشکال گرفتار آمدم
مستطیل های جادو
مربع های جادو
من در همین پنجره معصومیت آدم را گریه کرده ام
دیوانگیهای دیگران را دیوانه شده ام
عرفات در استادیوم فوتبال
در کابینه شارون از جنون گاوی گفتم
در همین پنجره گله به چرا بردم
پادشاهی کردم با سر تراشیده و قدرت اداره دو زن
سر شانه نکردم که عیالوار بودم و فقیر
زلف به چپ و راست خواباندم
تا دل ببرم از دختر عمویم
از دیوار راست بالا رفتم
به معجزه کودکی
با قورباغه ای در جیبم

حراج کردم همه رازهایم را یک جا
دلقک شدم با دماغ پینوکیو
و بوته گونی به جای موهایم
آری گلم
دلم
حرمت نگه دار
که این اشکها خون بهای عمر رفته من است
سرگذشت کسی که هیچ کس نبود
و همیشه گری می کرد
بی مجال اندیشه به بغض های خود
تا کی مرا گریه کند؟ و تا کی ؟!
و به کدام مرام بمیرد
آری گلم
دلم
ورق بزن مرا
و به آفتاب فردا بیندیش که برای تو طلوع میکند
با سلام
و عطر آویشن..

 

[Comet1986]

حراج عشق - شهریار

حراج عشق - شهریار

چو بستی در بروی من به کوی صبر رو کردم
چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم

چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو
به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم

خیالت ساده دل تر بود و با ما از تو یک رو تر
من اینها هر دو با آئینه دل روبرو کردم

فشردم باهمه مستی به دل سنگ صبوری را
زحال گریهٔ پنهان حکایت با سبو کردم

فرود آ ای عزیز دل که من از نقش غیر تو
سرای دیده با اشک ندامت شست و شو کردم

صفائی بود دیشب با خیالت خلوت ما را
ولی من باز پنهانی ترا هم آرزو کردم

ملول از ناله بلبل مباش ای باغبان رفتم
حلالم کن اگر وقتی گلی در غنچه بو کردم

تو با اغیار پیش چشم من می در سبو کردی
من از بیم شماتت گریه پنهان در گلو کردم

حراج عشق وتاراج جوانی وحشت پیری
در این هنگامه من کاری که کردم یاد او کردم

ازین پس شهریارا ما و از مردم رمیدنها
که من پیوند خاطر با غزالی مشک مو کردم

​

 

[Mitra_Galaxy]

فروغ

فروغ

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ويرانه خويش
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]به خدا می برم از شهر شما [/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]دل شوريده و ديوانه خويش[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]می برم،تا که در آن نقطه دور[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]شستشويش دهم از رنگ گناه[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]شستشويش دهم از لکه عشق[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]زين همه خواهش بيجا و تباه[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]می برم تا زتو دورش سازم[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]زتو، ای جلوه اميد محال[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]می برم زنده بگورش سازم[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]تا از اين پس نکند ياد وصال[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]ناله می لرزد، می رقصد اشک[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]آه، بگذار که بگريزم من[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]از تو، ای چشمه جوشان گناه[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]شايد آن به که بپرهيزم من[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]بخدا غنچه شادی بودم[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]دست عشق آمد و از شاخم چيد[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]شعله آه شدم، صد افسوس[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]که لبم باز بر آن لب نرسيد[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]عاقبت بند سفر پايم بست[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]می روم، خنده به لب، خونين دل[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]مي روم از دل من دست بردار[/FONT]
[FONT=arial, helvetica, sans-serif]ای اميد عبث بی حاصل...[/FONT]​

 

[eksir]

غزلی در نتوانستن
از دستهای گرم تو
کودکان توامان آغوش خویش
سخن ها می توانم گفت
غم نان اگر بگذارد
نغمه در نغمه افکنده
ای مسیح مادر ای خورشید!
از مهربانی دریغ چشمانت
با چنگ تمامی ناپذیر تو سرود ها می توانم کرد
غم نان اگر بگذارد
رنگ ها در رنگ ها دویده
از رنگین کمان بهاری تو
که سراپرده در این باغ خزان رسیده برافراشته است
نقشها می توانم زد
غم نان اگر بگذارد
چشمه ساری در دل
آبشاری در کف
آفتابی در نگاه و
فرشته ای در پیراهن
از انسانی که تویی
قصه ها می توانم کرد
غم نان اگر بگذارد
​

 

[گلابتون]

نگه کن دلم را چه زیبا گرفته
غروبي که در قلب صحرا گرفته
نگه کن چه زیبا چه وحشی چه تنها
نگاهت درون دلم جا گرفته
سکوتم چو ساحل ،سراسر هیاهو
غروبي ز امواج دریا گرفته
میان هجوم غزلهای وحشی
دل تو دلم را به یغما گرفته
وجودم ،سراسر، غزل از غم تو
غزل هم ز بود تو معنا گرفته
غروب دلم را ندیدی که بی تو
چه زیبا،چه زیبا،چه زیبا،گرفته!... ...

 

[eksir]

کسی به فکر گل ها نیست
کسی به فکر ماهی ها نیست
کسی نمی خواهد
باورکند که باغچه دارد می میرد
که قلب باغچه در
زیر آفتاب ورم کرده است
که ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده ست

 

[دختر شرقی]

دخترک خندید و
پسرک ماتش برد !
که به چه دلهره از باغچه همسایه ، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست ،
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد !
غضب آلود به او غیظی کرد !
این وسط من بودم ،
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم ،
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان ِ
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام !
هر دو را بغض ربود ...
دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت :
"او یقینا ً پی معشوق خودش می آید ! "
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود :
"مطمئناً که پشیمان شده بر میگردد !"
سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم ،
همه اندیشه کنان غرق در این پندارند :
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت !
​

 

[naghmeirani]

اي كه از کلک هنر نقش دل انگیز خدایی ... حیف باشد مه من کاین همه از مهر جدایی
گفته بودی جگرم خون نکنی باز کجایی ... من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی
مدعی طعنه زند در غم عشق تو زیادم ... وین نداند که من از بهر غم عشق تو زادم
نغمه ی بلبل شیراز نرفته ست ز یادم ... دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
تیر را قوت پرهیز نباشد ز نشانه ... مرغ مسکین چه کند گر نرود در پی دانه
پای عاشق نتوان بست به افسون و فسانه ... ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه
ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی
تا فکندم به سر کوی وفا رخت اقامت ... عمر بی دوست ندامت شد و با دوست غرامت
سر و جان و زر و جاهم همه گو رو به سلامت ... عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت
همه سهل است تحمل نکنم بار جدایی
درد بیمار نپرسند به شهر تو طبیبان ... کس در این شهر ندارد سر تیمار غریبان
نتوان گفت غم از بیم رقیبان به حبیبان ... حلقه بر در نتوانم زدن از بیم رقیبان
این توانم که بیایم سر کویت به گدایی
گرد گلزار رخ توست غبار خط ریحان ... چون نگارین خط تذهیب به دیباچه ی قرآن
ای لبت آیه ی رحمت دهنت نقطه ی ایمان ... آن نه خال است و زنخدان و سر زلف پریشان
که دل اهل نظر برد که سری ست خدایی
هر شب هجر برآنم که اگر وصل بجویم ... همه چون نی به فغان آیم و چون چنگ بمویم
لیک مدهوش شوم چون سر زلف تو ببویم ... گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی
چرخ امشب که به کام دل ما خواسته گشتن ... دامن وصل تو نتوان به رقیبان تو هشتن
نتوان از تو برای دل همسایه گذشتن ... شمع را باید از این خانه برون بردن و کشتن
تا که همسایه نداند که تو در خانه ی مایی
سعدی این گفت و شد از گفته ی خود باز پشیمان ...که مریض تب عشق تو هدر گوید و هذیان
به شب تیره نهفتن نتوان ماه درخشان ... کشتن شمع چه حاجت بود از بیم رقیبان
پرتو روی تو گوید که تو در خانه ی مایی
نرگس مست تو مستوری مردم نگزیند... دست گلچین نرسد تا گلی از شاخ تو چیند
جلوه کن جلوه که خورشید به خلوت ننشیند ... پرده بردار که بیگانه خود آن روی نبیند
تو بزرگی و در آیینه ی کوچک ننمایی
نازم آن سر که چو گیسوی تو در پای تو ریزد ... نازم آن پای که از کوی وفای تو نخیزد
شهریار آن نه که با لشکر عشق تو ستیزد ... سعدی آن نیست که هرگز ز کمند تو گریزد
که بدانست که در بند تو خوشتر ز رهایی ​

تضمین شعر استاد سخن- سعدی- از شهریار ​

 

[eksir]

گریه کن ای دل که دوست از بر ما می رود
وای که از باغ عشق عطر وفا می رود
زانکه دل تنگ ما جای دو شادی نبود
تا ز در آمد سهیل و سها میرود

گر چه ز چشمم رود همراه اشک وداع
مهرعزیزان کجا از دل ما می رود
خانه ی دلتنگ ما تشنه ی آوای اوست
آه که از این سرا نغمه سرا می رود
باغ دل ما از او لطف و صفا می گرفت
حیف کزین بوستان لطف و صفا می رود
گر چه به ما هر نفس لطف خدا می رسد
از سرمان سایه ی لطف خدا می رود

​

 

[naghmeirani]

[FONT=times new roman, times, serif]خاك عاشقي مي داند.[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]گريه مي كند،[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]رنج مي كشد،[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]و صبر ميكند.[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]سر به آستان مرگ مي گذارد.[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]بر شانه هايش مي گريد، اما نمي ميرد.[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]خاك عاشقي صبور است.[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]بر برگهاي پائيز بوسه مي زند.[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]تقدير جهان را عوض مي كند.[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]جوانه ها را بيدار و درختها را خواب مي كند[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]اما خود هرگز نمي خوابد.[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif]خاك عاشقي صبور است[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif] كه سالها و سالها براي آسمان صبر مي كند[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif] و من همانم كه از خاك آمده ام[/FONT]
[FONT=times new roman, times, serif] چون خاك روزي صبوري را خواهم آموخت ....[/FONT]

 

[salvador]

با غروب این دل گرفته مرا

می رساند به دامن دریا


می روم گوش می دهم به سكوت

چه شگفت است این همیشه صدا


لحظه هایی كه در فلق گم شدم

با شفق باز می شود پیدا


چه غروری چه سرشكن سنگی

موجكوب است یا خیال شما


دل خورشید هم به حالم سوخت

سرخ تر از همیشه گفت بیا


می شد اینجا نباشم اینك آه

بی تو موجم نمی برد زینجا


راستی گر شبی نباشم من

چه غریب است ساحل تنها


من و این مرغهای سرگردان

پرسه ها می زنیم تا فردا


تازه شعری سروده ام از تو

غزلی چون خود شما زیبا


تو كه گوشت بر این دقایق نیست

باز هم ذوق گوش ماهی ها


- محمد علی بهمنی

 

[mahboobeyeshab]

کم کم یاد خواهی گرفت
تفاوت ظریف میان نگهداشتن یک دست و زنجیر کردن یک روح را
اینکه عشق تکیه کردن نیست و رفاقت، اطمینان خاطر
و یاد می‌گیری که بوسه‌ها قرارداد نیستند
و هدیه‌ها، معنی عهد و پیمان نمی‌دهند.
کم کم یاد میگیری
که حتی نور خورشید هم می‌سوزاند اگر زیاد آفتاب بگیری
باید باغ ِ خودت را پرورش دهی به جای اینکه
منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.
یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی
که محکم باشی پای هر خداحافظی
یاد می‌گیری که خیلی می‌ارزی.​

خورخه لوییس بورخس

 

[rezvane]

دوستان، شرح پریشانی من گوش کنید


داستان غم پنهانی من گوش کنید


قصه ی بی سر و سامانی من گوش کنید


گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید


شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی


سوختم، سوختم، این راز نهفتن تا کی؟


روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم


ساکن کوی بت عربده جویی بودیم


عقل و دین باخته دیوانه ی رویی بودیم


بسته ی سلسله ی سلسله مویی بودیم


کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود


یک گرفتار از این جمله که هستند نبود


نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت


سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت


اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت


یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت


اول آن کس که خریدار شدش من بودم


باعث گرمی بازار شدش من بودم


عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او


داد رسوایی من شهرت زیبایی او


بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او


شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او


این زمان عاشق سر گشته فراوان دارد


کی سر برگ من بی سر و سامان دارد؟


چاره اینست و ندارم به از این رای دگر


که دهم جای دگر دل به دلارای دگر


چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر


بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر


بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود


من بر این هستم و البته چنین خواهد بود


پیش او یار نو و یار کهن هر دو یکی است


حرمت مدعی و حرمت من هر دو یکی است


قول زاغ و غزل مرغ چمن هر دو یکیست


نغمه ی بلبل و غوغای زغن هر دو یکیست


این ندانسته که قدر همه یکسان نبود


زاغ را مرتبه ی مرغ خوش الحان نبود


چون چنین است پی کار دگر باشم به


چند روزی پی دلدار دگر باشم به


عندلیب گل رخسار دگر باشم به


مرغ خوش نغمه ی گلزار دگر باشم به


نو گلی کو که شوم بلبل دستان سازش


سازم از تازه جوانان چمن ممتازش


آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست


میتوان یافت که بر دل زمنش باری هست


از من و بندگی من اگرش عاری هست


بفروشد که به هرگوشه خریداری هست


به وفاداری من نیست در این شهر کسی


بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی


مدتی در ره عشق تو دویدیم، بس است


راه صد بادیه ی درد بریدیم، بس است


قدم از راه طلب باز کشیدیدم، بس است


اول و آخر این مرحله دیدیم، بس است


بعد از این ما و سر کوی دلارای دگر


با غزالی به غزل خوانی و غوغای دگر


تو مپندار که مهر از دل محزون نرود


آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود


وین محبت به صد افسانه و افسون نرود


چه گمان غلط است این برود، چون نرود


چند کس از تو و یاران تو آزرده شود


دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود


ای پسر چند به کام دگرانت بینم


سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم


مایه ی عیش مدام دگرانت بینم


ساقی مجلس عام دگرانت بینم


تو چه دانی که شدی یار چه بیباکی چند


چه هوسها که ندارند هوسناکی چند


یار این طایفه ی خانه بر انداز مباش


از تو حیف است، به این طایفه دمساز مباش


میشوی شهره، به این فرقه هم آواز مباش


غافل از لعب حریفان دغا باز مباش


به که مشغول به این شغل نسازی خود را


این نه کاری است، مبادا که ببازی خود را


در کمین تو بسی عیب شماران هستند


سینه پر درد زتو کینه گذاران هستند


داغ بر سینه زتو سینه فکاران هستند


غرض اینست که در قصد تو یاران هستند


باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری


واقف کشتی خود باش که پایی نخوری


گرچه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت


وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت


شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت


با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت


حاش لله که وفای تو فراموش کند


سخن مصلحت آمیز کسان گوش کند


وحشی بافقی ​

 

[rezvane]

من و تو آن روزها یادش بخیر
روزهای خوب ما یادش بخیر
ناز لبخند تو و آغاز عشق
گریه های بی صدا یادش بخیر
با امید یک سلام روز بعد
رفتن از پیش شما یادش بخیر
های های عاشقی، مجنون ترین
لیلی شیرین ادا یادش بخیر
شور گریه در دل شب های راز
با دلی غرق دعا یادش بخیر
یک د پر درد و فریاد سکوت
راز گفتن با خدا یادش بخیر
همدلی با حافظ و یک فال عشق
مژده ی باد صبا یادش بخیر
آن که می پرسیدم از چشمان تو
دوستم داری تو یا... یادش بخیر
خواستم عاشق نباشم ماه من
دل نشد اما رها یادش بخیر
بی تو هر شب ناله سر میدادنی:
رفت یار آشنا یادش بخیر
نیستی تا که ببینی عاشقی
مینویسد بی وفا یادش بخیر​

 

[naghmeirani]

اما
با اين همه
تقصير من نبود
که با اين همه...
با اين همه اميد قبولي
در امتحان ساده تو رد شدم

اصلا نه تو ، نه من!
تقصير هيچ کس نيست



از خوبي تو بود
که من
بد شدم! ​

 

[MaC_MaC]

كاش شعرهايا را نخوانده بودم
اكنون نه اين همه پنجره چشم در راهم بود
و نه دسته اي من انقدر تنها
حالا تو رفته اي
واز شعرهايت ورق پاره هايي در خانه مانده
كه هر وقت باز ميكنم
يا من ميگريم..يا باران مي آيد..
يا من ميگريم
يا باران مي آيد...

 

[fafa.69]

شعرهای حمید مصدق مخصوصا قصیده ی آبی خاکستری
فروغ
سهراب
مولانا

 

[shamimbahari]

به شانه ام میزنی که تنهاییم را تکانده باشی!!!
در چه فکری؟؟؟
تکاندن برف از آدم برفی!؟!؟!؟
تا تو مرا زنده کنی هزار بار مرده ام.

 

[ranalean]

دو چشم
حیران خاطرات سبز

یک زبان
پر از حرف های ناگفته

دو گوش
آکنده از ناشنیده ها

و یک مغز
سرشار از وحشت سلاخ

بفرمایید... صبحانه حاضر است

 

[kajal4]

ده ساێ دار و ده پای سانت گه په و بۊ
ده خوه روه یشت و ده وارانت گه په و بۊ
سه رت به رزوو کِوِر تا وه قیامه ت
ک ئه و سه وزه ده دامانت گه په و بۊ



......


فرهاد شاهمرادیان

 

[kajal4]

بێ ده نگ هاتمه وه ماڵ دووسم
ته کانه م عشق تو بی خاک تووسم
دلم قرچێ بخوه م سیو ێ ژه باخت
خوه زه و شه یتان بچوو ئمشه و ده پووسم
......
فرهاد شاهمرادیان

 

[maryam_22]

نگرانی

در راه رسیدن به تو گیرم ،که بمیرم
اصلاً به تو افتاده مسیرم که بمیرم

یک قطره ی آبم که در اندیشه ی دریا
افتادم و باید بپذیرم که بمیرم

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم
یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی است
من ساخته از خاک کویرم که بمیرم

خاموش مکن آتش افروخته ام را
بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم .....................


فاضل نظري

 

[ملیسا]

گلعذاری زگلستان جهان ما را بس
زین چمن سایه آن سرو روان ما را بس
من و همصحبتی اهل ریا دورم باد
از گرانان جهان رطل گران ما را بس
باغ فردوس به پاداش عمل می بخشند
ما که رندیم و گدا، دیر مغان مارا بس
بنشین بر لب جوی و گذر عمر بین
کاین اشارت زجهان گذران ما را بس
نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان
گر شما را نه بس این سود و زیان ما را بس
یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس
از در خویش خدا را به بهشتم بفرست
که سر کوی تو از کون و مکان ما را بس

حافظ از مشرب قسمت گله ناانصافیست
طبع چون آب و غزلهای روان ما را بس

 

[ملیسا]

زندگي آرام است، مثل آرامش يك خواب بلند

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگي شيرين است، مثل شيريني يك روز قشنگ[/FONT]​

​

​

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگي رويايي است، مثل روياي ِيكي كودك ناز[/FONT]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگي زيبايي است، مثل زيبايي يك غنچه ي باز[/FONT]

[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]زندگي تك تك اين ساعتهاست[/FONT]
زندگي چرخش اين عقربه هاست​

زندگي راز دل مادر من​

زندگي پينه ي دست پدر است​

زندگي مثل زمان در گذر…​

 

[naghmeirani]

نه تو می مانی
نه اندوه
و نه هيچ يک از مردم اين آبادی
به حباب نگران لب يک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آن چنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند
لحظه ها عريانند
به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز ​