يكروز عباس عبدي مطلبي در اعتماد ملي به چاپ رسوند با اين مضمون: «جامعه ايران غير قابل پيش‌بيني است.» وقتي که خوب تامل کردم، ديدم بنده خدا راست ميگه. اصلا معلوم نيست اين مردم چي ميخوان! تو راهپيمايي‌ها و اعتراضاتشون که يک کلمه حرف نمي‌زنن. ميگن مثلا فردا تو ميدون وليعصر جمع ميشن بعد وقتي خودت رو آماده ميکني که ازشون اونجا استقبال کني! مي‌بيني که تو ونک جمع شدن. وقتي قصد داري بازداشتشون کني قبل از اينکه حرفي بزني بدو بدو ميرن تو ماشين ميشينن و ميگن ما رو ببرين سوئيت! وقتي مي‌خواي ازشون بازجويي کني هنوز هيچي نپرسيدي مي‌بيني چند صفحه اقرار و اعتراف نوشتند. تو دادگاه هم با پر رويي تموم از گذشته خودشون اظهار ندامت و پشيماني مي‌کنن تازه دستشونو به علامت پيروزي هم بالا مي‌گيرن! بيچاره بازجوها از دست اينا چي ميکشن؟ فکر کنم اگه اينجوري ادامه پيدا کنه بعضي‌هاشون دچار افسردگي بشن. مشکل اينه که اين مردم هيچي نمي‌خوان. فقط گير دادند به يه راي ناقابل و هي ميگن راي ما کو؟! ولي انگار نه انگار. فقط منتظرند ببينن کجا جمعيت زياده تا برن اونجا و يه پارچه سبز بگيرن دستشون و هي بگن: راي مارو پس بده! خب حالا که دولت خدمتگزار اينهمه کار براي ملت کرده يه زحمتي هم بکشه يه سري برگه راي چاپ کنه و بده دستشون که برن خونه‌هاشون. از اول هم اگه مي‌دونستيم اينقدر بي‌جنبه هستند اصلا نمي‌ذاشتيم بيان پاي صندوقا که برسه به وضع موجود که نه ميشه لباس سبز يا سياه پوشيد و نه ميشه الله‌اکبر گفت و نه حتي ميشه لباسارو اتو کرد! علاوه بر همه اينها برادران لباس شخصي هم ديگه نمي‌تونن يه تجمع اعتراض‌آميز سالم! برگزار کنند. تا يه اطلاعيه‌اي براي تجمع صادر مي‌کنن، سريعا همه ميخوان حضور داشته باشند آخه يکي نيست بگه تجمع که پارتي نيست که دست خونواده رو بگيري و بري از خودت احساسات بيرون بدي. انصافا عباس عبدي راست ميگه هيچ چيز اين مردم قابل پيش بيني نيست. اي کاش بين اينهمه تحليلگر و سياستمدار يه نوستراداموس هم داشتيم!
همايون حسينيان
همايون حسينيان
