نتایح جستجو

ممنون گلم خوش اومدی در کنار گلبنی خوشرنگ وبو طاووس زیبا با پر صدرنگ خود مستانه زد چتری فریبا از غرورش هرچه من گویم یک ازصدها نگفتم نکته ای در وصف آن افسونگر رعنانگفتم تاج رنگینی به سر داشت خرمنیگل جای پر داشت درمیان سبزه هر سو بی خبر از خود گذر داشت هرزمان بر خود نظر بودش سراپا نخوتش افزون شد...

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد .. هر شبنمی در این ره صد بحر اتشین است دردا که این معما شرح و بیان ندارد

شب سردي است ، و من افسرده. راه دوري است ، و پايي خسته. تيرگي هست و چراغي مرده. مي كنم ، تنها، از جاده عبور: دور ماندند ز من آدم ها. سايه اي از سر ديوار گذشت ، غمي افزود مرا بر غم ها. فكر تاريكي و اين ويراني بي خبر آمد تا با دل من قصه ها ساز كند پنهاني. نيست رنگي كه بگويد با من اندكي صبر ، سحر...

تو که از محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند ادمی

تو مگر آیی و بشکافی از این دشت غبار ای سواری که چو مه در قدمت گردی نیست سلام گلم عیدت مبارک

شوق درآمد ز پای، ای درآمد به سنگ و آن نفس گرم تاز، در خم و پیچ درنگ

ای ایران ای مرز پر گهر ای خاکت سرچشمه هنر دور از تو اندیشه بدان پاینده مانی تو جاودان ای دشمن ار توسنگ خاره ای من آهنم جان من فدای خاک پاک میهنم مهر تو چون شد پیشه ام دور از تو نیست اندیشه ام در راه تو کی ارز شی دارد این جان ما پاینده باد خاک ایران ما سنگ کوهت در و گوهر است خاک دشتت بهتر از زر...

تا کی کنم عتیبت از چشم دلفریبت روزی کرشمه ای کن ای یار برگزیده

از شرم گنه فگنده‌ام سر در پيش دارم گنهان ز قطره باران بيش تو در خور خود کني و ما در خورخويش آواز آيد که سهل باشد درويش وز بار گنه فگنده بودم سر پيش درخانه خود نشسته بودم دلريش تو در خور خود کني و ما در خور خويش بانگيآمد که غم مخور اي درويش رفت از نظرم سر و قد رعنايش شوخي که به ديدهبود...

تاکی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

یاد یاران قدیمم نرود از دل تنگ چون هوای چمن از یاد اسیران قفس

آن سفر کرده که صد قافله دل همره اوست/هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

متاسفم براشون اینا همش عقده اس

شهر خالی ست ز عشاق بود کز طرفی مردی از خویش برون آید و کاری بکند

خواهش می کنم گلم قابلی نداشت

از حیای لب شیرین تو ای چشمه ی نوش غرق آب و عرق اکنون شکری نیست که نیست

الا اي همنشين دل که يارانت برفت از ياد مرا روزي مباد آن دم که بي‌ياد تو بنشينم جهان پير است و بي‌بنياد، از اين فرهادکُش فرياد که کرد افسون و نيرنگش، ملول از جان شيرينم!

قابلی نداشت گلم

غروب اول آبان صدای موزیك... دلم گرفته برای یكی دو روزی كه قرار بود بیایی و زندگی بكنی و چشم‌های خودت را به در بدوزی كه اجاق روشن این خانه هی غذا بپزد درون ظرف غذایت مرا بسوزی كه نه! هیچ حادثه‌ای روی بند رختم نیست چقدر باد برقصد در آن بلوزی كه زن اثیری گلدان جنازه‌ی من بود درون گاری آن...

عالی بود ممنون گلم