نتایح جستجو

غمم غم بی و همراز دلم غم غمم همصحبت و همراز و همدم غمت مهله که مو تنها نشینم مریزا بارک الله مرحبا غم

با جوانی سرخوشست این پیر بی تدبیر را جهل باشد با جوانان پنجه کردن پیر را من که با مویی به قوت برنیایم ای عجب با یکی افتاده​ام کو بگسلد زنجیر را چون کمان در بازو آرد سروقد سیمتن آرزویم می​کند کآماج باشم تیر را می​رود تا در کمند افتد به پای خویشتن گر بر آن دست و کمان چشم اوفتد نخجیر را...

راه دل عشاق زد آن چشم خماری پیداست از این شیوه که مست است شرابت

منم که گوشه میخانه خانقاه من است دعای پیر مغان ورد صبحگاه من است

سخن هر چه زین گوهران بگذرد نیابد بدو راه جان و خرد

انشالله که به زودی حالش خوب میشه .

آن که در طرز غزل نکته به حافظ آموخت یار شیرین سخن نادره گفتار من است

ضه خلد برین خلوت درویشان است مایه محتشمی خدمت درویشان است گنج عزلت که طلسمات عجایب دارد فتح آن در نظر رحمت درویشان است قصر فردوس که رضوانش به دربانی رفت منظری از چمن نزهت درویشان است آن چه زر می​شود از پرتو آن قلب سیاه کیمیاییست که در صحبت درویشان است آن که پیشش بنهد تاج تکبر خورشید...

ای صبا امشبم مدد فرمای که سحرگه شکفتنم هوس است

بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم در زیرزمین نهفتگان می‌بینم چندانکه به صحرای عدم مینگرم ناآمدگان و رفتگان می‌بینم

زلفت هزار دل به یکی تار مو ببست راه هزار چاره گر از چار سو ببست تا عاشقان به بوی نسیمش دهند جان بگشود نافه​ای و در آرزو ببست شیدا از آن شدم که نگارم چو ماه نو ابرو نمود و جلوه گری کرد و رو ببست ساقی به چند رنگ می اندر پیاله ریخت این نقش​ها نگر که چه خوش در کدو ببست یا رب چه غمزه کرد...

در کنج دماغم مطلب جای نصیحت کاین گوشه پر از زمزمه چنگ و رباب است

می​دمد صبح و کله بست سحاب الصبوح الصبوح یا اصحاب می​چکد ژاله بر رخ لاله المدام المدام یا احباب می​وزد از چمن نسیم بهشت هان بنوشید دم به دم می ناب تخت زمرد زده است گل به چمن راح چون لعل آتشین دریاب در میخانه بسته​اند دگر افتتح یا مفتح الابواب لب و دندانت را حقوق نمک هست بر جان و...

نیکو نکوست، غازه و گلگونه نبود ضرور چهره‌ی زیبا را

در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم کاین چنین رفته​ست در عهد ازل تقدیر ما

مرا گفت کاین نامه​ی شهریار گرت گفته آید به شاهان سپار

نه زو زنده بینم نه مرده نشان به دست نهنگان مردم کشان

دست تو را به ابر که یارد شبیه کرد چون بدره بدره این دهد و قطره قطره آن

بگفتند پیشش یکایک مهان سخنهای شاهان و گشت جهان

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم وین یکدم عمر را غنیمت شمریم فردا که ازین دیر فنا درگذریم با هفت هزار سالگان سر بسریم