نتایح جستجو

تو چشمای تو می دیدم تموم آرزوهامو به همه می خندی با همه دست میدی دستتو می گیرم دستمو پس میدی اما دوست دارم اما دوست دارم پشت من بد میگی حرف مردم میشم دستشو می گیری عشق دوم میشم اما دوست دارم اما دوست دارم

زن کهـ بـاشـی بـایـد آغــــوش بـاشـی ، تـا هـر بغـضـی بـی بهــانـه در آغــوشـــت دفــن شــود . . . زن کهـ بـاشـی گـاهـی بـایـد فــرامـوش کـنـی کهـ مـحـــــتــــاج آغـــــــوشــــــــــی . . . [IMG]

آخ ! که چه روزهایی هستند این روزها ... تمام نمی شوند ... نمی گذرند ... نمی میرند ... صدای بی محلیشان تمام وجودم را کر می کند ... مرا به "نبود" می انگارند !

آخ چقدر روشنی خوبست چقدر روشنی خوبست و من چقدر دلم میخواهد که یحیی یک چار چرخه داشته باشد و یک چراغ زنبوری و من چقدر دلم میخواهد که روی چارچرخه ی یحیی میان هندوانه ها و خربزه ها بنشینم و دور میدان محمدیه بچرخم آخ چقدر دور میدان چرخیدن خوبست چقدر روی پشت بام خوابیدن خوبست چقدر باغ...

دكتر علي شريعتي : اگر به فرض که هيچ دليلي بر حقانيت و صلاحيت امام حسين(ع) نباشد، بعد آدم يك بار دعاي عرفه بخواند، مي‌شود به «حسين» ايمان نياورد؟ نشناسدش؟ عاشقش نشود؟ ديوانه‌اش نشود؟ آيا چنين چيزي امكان دارد؟ «حمد و سپاس خدايي را سزاست که تير حتمي قضايش را هيچ سپري نمي‌شکند و لطف و محبت و...

این شعرها که جار می زنم یعنی هنوز ابتدای عاشقی ست وگرنه، "عاشقانْ کُشته گانِ معشوق اَند برنیاید زِ کُشته گانْ آواز" 2 خسته اَم پلک هات را ببند می خواهم کمی بخوابم 3 به هیچ پارکی راَهم نمی دهند دیگر. فقط تو را می شناسند نگهبان ها! 4 تو رفته ای وُ شهر به...

1 گووشِ فلک را کَر کردهای با سکوت هات! "هایی" بزن، "هوویی" بگو بگذار دوباره بچرخد فلک! 2 دارد بهار میشود گل فروش های دوره گرد بنفشه جار می زنند. کدام پرستو بذر تو را هدیه خواهد آورد؟ دوست داشتنم را ببین! گیسوهات را بگو دست از سرِ باد بردارند دارد به کوه می زند خودش...

1 پرستوها گیج میخورند در آسمانِ شهر و درخت ها پاییز را از یاد نمیبرند. کجا مانده ای با بهاری که نیاورده ای هنوز؟! 2 چشم هات برگچه های نو رَسته ی بهارند پاییز نمیشوند. 3 وقتی تو نیستی زندهگی را نمیتوان هر صبح در آغوش گرفت و برای تکه ای نان کنار تنور خورشید صف کشید! 4 باید ببارد برف...

بار ديگر دلا خطا نکني با جفا پيشگان وفا نکني عهد کردي که خون شوي اما با دل بي صفا، صفا نکني من خوشم با جنون و رسوايي گر تو زين عالمم جدا نکني درد عشق است و مرگ درمانش هوس در بي دوا نکني رفتم از کوي آشنايي ها تا به نيرنگم آشنا نکني تا سحر مي توان دمي آسود گر تو اي دل، خدا خدا نکني...

چه سود گر بگویمت که شام تا سحر نخفته ام و یا اگر دمی به خواب رفته ام تو را به خواب دیده ام چه سود گر بگویمت که بی تو با خیال تو به می پناه برده ام و نقش ان دو چشم قصه گو به جام پر شراب دیده ام چه سود گر بگویمت که دوریت چو شعله های تند تب به خرمن وجود من شراره های درد...

و خواهرم دوست گلها بود و حرفهای ساده قلبش را وقتی که مادر او را میزد به جمع مهربان و ساکت آنها میبرد و گاهگاه خانواده ی ماهیها را به آفتاب و شیرینی مهمان میکرد... او خانه اش در آنسوی شهر است او در میان خانه ی مصنوعیش و در پناه عشق همسر مصنوعیش و زیر شاخه های درختان سیب مصنوعی...

بگذار اگر این‌بار سر از خاک برآرم بر شانه‌ی تنهایی خود سر بگذارم از حاصل عمر به‌هدر رفته‌ام ای ‌دوستی ناراضی‌ام، امّا گله‌ای از تو ندارم در سینه‌ام آویخته دستی قفسی را تا حبس نفس‌های خودم را بشمارم از غربت‌ام این‌قدر بگویم که پس‌از تو حتّا ننشسته‌ست غباری به مزارم ای کشتی جان! حوصله کن...

ناگزیر از سفرم ، بی سر و سامان چون «باد» به «گرفتار رهایی» نتوان گفت آزاد کوچ تا چند ؟! مگر می شود از خویش گریخت «بال» تنها غم ِ غربت به پرستوها داد انکه مردم نشناسند تورا غربت نیست غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد عاشقی چیست ؟ به جز شادی و مهر و غم و قهر ؟! نه من از قهر تو غمگین ، نه...

سفر بهانۀ دیدار و آشنایی ماست از این به بعد «سفر» مقصد ِ نهایی ماست در ابروان من و گیسوان ِ تو گرهی ست گمان مبر که زمان ِ گره گشایی ماست خراب تر ز من و بهتر از تو بسیار است همین بهانۀ آغاز ِ بیوفایی ماست زمانه غیر زبان قفس نمی داند بمان که «پرنزدن» حیلۀ رهایی ماست به روز وصل چه دلبسته ای...

شاهرگ های زمین از داغ باران پر شده ست آسمانا! کاسه ی صبر درختان پر شده ست زندگی چون ساعت شماطه داره کهنه ای از توقف ها و رفتن های یکسان پر شده ست چای می نوشم که با غفلت فراموشت کنم چای می نوشم ولی از اشک،فنجان پر شده ست بس که گل هایم به گور دسته جمعی رفته اند دیگر از گل های پرپر خاک گلدان پر...

گرچه چشمان تو جز در پی زیبایی نیست دل بکن ! آینه اینقدر تماشایی نیست حاصل خیره در آیینه شدن ها آیا دو برابر شدن غصه تنهایی نیست ؟! بی سبب تا لب دریا مکشان قایق را قایق ات را بشکن! روح تو دریایی نیست آه در آینه تنها کدرت خواهد کرد آه! دیگر دمت ای دوست مسیحایی نیست آنکه یک عمر به شوق تو در این...

پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را الله الله تو فراموش مکن صحبت ما را قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را گر مخیر بکنندم به قیامت که چه خواهی دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را گر سرم می‌رود از عهد تو سر بازنپیچم تا بگویند پس از من که به سر برد وفا را خنک آن...

شب فراق نخواهم دواج دیبا را که شب دراز بود خوابگاه تنها را ز دست رفتن دیوانه عاقلان دانند که احتمال نماندست ناشکیبا را گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی روا بود که ملامت کنی زلیخا را چنین جوان که تویی برقعی فروآویز و گر نه دل برود پیر پای برجا را تو آن درخت گلی کاعتدال قامت تو ببرد...

دست هایم را در باغچه می کارم سبز خواهم شد می دانم می دانم می دانم .... از : فــروغ فــرخــزاد

مردم دیده ما جز به رخت ناظر نیست دل سرگشته ما غیر تو را ذاکر نیست اشکم احرام طواف حرمت می‌بندد گر چه از خون دل ریش دمی طاهر نیست بسته دام و قفس باد چو مرغ وحشی طایر سدره اگر در طلبت طایر نیست عاشق مفلس اگر قلب دلش کرد نثار مکنش عیب که بر نقد روان قادر نیست عاقبت دست بدان سرو بلندش...