نتایح جستجو

سفره ی خداوند پهن است اما دور آن هنوز هم چقدر خلوت !!! میکائیل نان قسمت می کند , آدمها چنگ می زنند و نان می قاپند ! و میکائیل می گرید ... میکائیل گفت : خسته ام از این آدمها که هیچوقت سیر نمی شوند ! خدا گفت : تا هنگامی که آدمی بجای نور , نان می خورد , گرسنه خواهد ماند ! و اما نور , تنها...

یک شب صبح کرده بنالم بر آسمان با سوز دل ز دست تو، ای روزگار، مست

پذیره شدن دانه ای سرگشته تا مرواریدی آفریده شود به خون دلی سینه ای به شکیبایی صدف می طلبد جگر هزار توی سرخگل می خواهد که خدنگ شبنمی به چله نشاند و تا گلوی تفتیده آفتاب پرتاب کند هشدار نطفه نهنگ است عشق نه کرمینه وزغی و لمحه ای تلاطم طغیانش را دلی به هیبت دریا می طلبد هشدار ! روزگار...

یارا یارا ترا چه یارا تا دل بربائی اذکیا را این دلبری از تو نیست بالله این فتنه زدیگریست یارا آنکسکه نگاشته است نقشت بر صفحهٔ نیکوئی نگارا در پردهٔ حسن تست پنهان دل میبرد از بر آشکارا از خال و خطت کتاب مسطور داده است بدست دیده مارا تا درنگریم و باز خوانیم در روی تو سورهٔ...

مهلت ما اندک است و عمر ما بسیار نیست در چنین فرصت مرا با زندگی پیکار نیست سهم ما جز دامنی گل نیست از گلزار عمر یار بسیار است اما مهلت دیدار نیست آب و رنگ زندگی زیباست در قصر خیال جلوه ی این نقش جز بر پرده ی پندار نیست کام دولت را ز آغوش سحر باید گرفت مرغ شب گوید که بخت خفتگان بیدار نیست...

مردان نه بهشت و رنگ و بو می‌خواهند یا موی خوش و روی نکو می‌خواهند یاری دارند مثل و مانندش نیست در دنیی و آخرت هم او می‌خواهند

دیر آمده‌ای مرو شتابان ای رفتن تو چو رفتن جان دیر آمدن و شتاب رفتن آیین گل است در گلستان

عصري پيش آمده است که در آن همه چيز سقوط مي کند، همه ي ثمرات انقلاب تباه ميشود و ياس تنها ايمان استوار خلق مي گردد. آري، در روزگار سياهي که اشرافيت جاهلي جان دوباره ميگيرد و "زور جامه ي زيباي تقوا و تقدس ميپوشد" و آرزوي آزادي و برابري، که اسلام در دلهاي قربانيان زور و زر بر انگيخته بود، فرو...

اي خاکيان اي خاکيان يک لحظه سر بالا کنيد از ديده ي بينا نظر بر شاهد يکتا کنيد اي خاکيان اي خاکيان با خاک بازي تا به کي بنديد چشم از آب و گل دل مظهر اسما كنيد

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

همای اوج سعادت که می گریخت ز خاک شد از امان زمین دانه چین دام شما به زیر ران طلب زین کنید اسب مراد که چون سمند زمین شد سپهر رام شما به شعر سایه در آن بزمگاه آزادی طرب کنید که پر نوش باد جام شما

اگر نسیم امیدی نبود و شبنم شوقی گلی نداشت خزان دیده باغ طبع حزینم به ناز سر مکش از من که سایه ی توام ای سرو چو شاخ گل بنشین تا به سایه ی تو نشینم

چه فکر می کنی ؟ جهان چو آبگینه شکسته ای ست که سرو راست هم در او شکسته می نمایدت چنان نشسته کوه درکمین دره های این غروب تنگ که راه بسته می نمایدت زمان بی کرانه را تو با شمار گام عمر ما مسنج به پای او دمی ست این درنگ درد و رنج به سان رود که در نشیب دره سر به سنگ می زند رونده باش امید هیچ...

برگذری درنگری جز دل خوبان نبری سر مکش ای دل که از او هر چه کنی جان نبری تا نشوی خاک درش در نگشاید به رضا تا نکشی خار غمش گل ز گلستان نبری تا نکنی کوه بسی دست به لعلی نرسد تا سوی دریا نروی گوهر و مرجان نبری

می‌رسد یوسف مصری همه اقرار دهید می‌خرامد چو دو صد تنگ شکر بار دهید جان بدان عشق سپارید و همه روح شوید وز پی صدقه از آن رنگ به گلزار دهید جمع رندان و حریفان همه یک رنگ شدیم گروی‌ها بستانید و به بازار دهید ........................................... ..........................................

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد به زیر آن درختی رو که او گل‌های تر دارد در این بازار عطاران مرو هر سو چو بی‌کاران به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد

دل چو بدید روی تو چون نظرش به جان بود جان ز لبت چو می‌کشد خیره و لب گزان بود

خوشا به پای تو سر سودنم چو شاهد مهتاب ولی تو سایه برانی ز خود که سرو رانی

تو از خواری همی‌نالی نمی‌بینی عنایت‌ها مخواه از حق عنایت‌ها و یا کم کن شکایت‌ها تو را عزت همی‌باید که آن فرعون را شاید بده آن عشق و بستان تو چو فرعون این ولایت‌ها

نامه ی تو قاصد دنیای عشق بر دلم آموخت الفبای عشق هر الفش قد مرا راست کرد با دل من هر چه دلش خواست کرد از ب ی تو بوسه گرفتم بسی نامه نبوسیده به جز من کسی پ چو نوشتی دل من پر گرفت آتش عشق تو به دل در گرفت دال تو بر دل غم دوری نهاد صاد تو دل را به صبوری نهاد سین تو سرمایه سود منست سین همه ی بود...