نتایح جستجو

تو آفتاب بودي بخشنده پاك گرم من مرغ صبح بودم مست و ترانه گو اما در آن غروب كه از هم جدا شديم شب را شناختيم در جلگه غريب و غم آلود سرنوشت زير سم سمند گريزان ماه و سال چون باد تاختيم در شعله شفق ها غمگين گداختيم جز ياد آن نگاه تبسم مانند موج ريخت بهم هرچه ساختيم ما پاك سوختيم ما پاك باختيم ...

ارواح از باد ها پياده شدند وقتي كه باد مي خواند از كومه هاي ساحلي مغشوش شايد حكايتي با بادهاي وحشي باشد كه مي تواند بركت را بيشتر به كلبه هاي ساحلي ارزاني دارد شايد با بادها حكايت تلخي ست كه مي تواند يكباره انبوه ماهيان را مرده به روي آب برانگيزد شايد از بادها مردي بزرگ مردي نجات دهنده برخيزد...

ما آتش عشقيم كه در موم رسيديم چون شمع به پروانه مظلوم رسيديم يك حمله مردانه مستانه بكرديم تا علم بداديم و به معلوم رسيديم

مرغ خوشخوان را بشارت باد کاندر راه عشق دوست را با ناله شب‌های بیداران خوش است

آورده اند: ابوحنيفه از محلي عبور مي كرد كودكي را ديد در گل بمانده به او گفت: گوش دار تا نيفتي! كودك پاسخ داد افتادن من سهل است اگر بيفتم تنها باشم، اما تو گوش دار كه اگر پاي تو بلغزد همه مسلمانان كه از پس تو آيند بلغزند.

ترک گدایی مکن که گنج بیابی از نظر ره روی که در گذر آید

« الساعه که در ایوان منزل با همشیره‌ همایونی به شکستن لبه‌ی نان مشغولیم، خبر رسید که شاهزاده موثق‌الدوله حاکم قم را که به جرم رشا و ارتشا معزول کرده‌بودم به توصیه‌ی عمه‌ی خود ابقا فرموده و سخن هزل بر زبان رانده‌اید. فرستادم او را تحت‌الحفظ به تهران بیاورند تا اعلیحضرت بدانند که اداره‌ امور مملکت...

سال 1264 قمرى، نخستين برنامه‌ى دولت ايران براى واکسن زدن به فرمان اميرکبير آغاز شد. در آن برنامه، کودکان و نوجوانانى ايرانى را آبله‌کوبى مى‌کردند. اما چند روز پس از آغاز آبله‌کوبى به امير کبير خبردادند که مردم از روى ناآگاهى نمى‌خواهند واکسن بزنند. به‌ويژه که چند تن از فالگيرها و دعانويس‌ها...

قلبی داشته باش که هرگز سختی سنگ را به خود نگیرد و احساسی داشته باش که هرگز آزار دهنده نباشد

معلم نفس خود و شاگرد وجدان خویش باش

بیزاری بجوی از کسی که دریغش می آید که کسی ازنیکی و یاری کس دیگر بهره یابد ، نه دانشور است و نه می خواهد که از دانش دیگرانسود جوید .

شاديهاي شما همان غمهاي شماست که نقابش را برداشته اند . و چاهي که خنده هايتان از آن مي جوشد همان است که از اشکهايتان پر شده است

هميشه به کسي فکر کن که تو را دوست داشته باشد نه به آن کسي که تو او را دوست داشته باشي

... من گذرگاهم با همه غم هاي دنيا آشنايم دردها و دغدغه هاي نهان را آينه ام صيد من ، پنهان ترين جنبش با دل من كوفته نبض هزار انسان خوف انديش اضطراب قوم را از چشم هاشان مي شناسم با درنگ لحظه هاشان آشنايم دست مرموزي كه خاك خاطر هر زنده را آرام با درشت انگشت هاي هرزه كاويده است بر دل بي تاب من هم...

هر شب ستاره اي بر زمين ميكشند و باز اين آسمان غمزده غرق ستاره است

من قامت بلند تو را در قصيده اي با نقش قلب سنگ تو تصوير مي كنم

جاده گفتي يعني "رفتن"؟ جاده يعني تكرار همين واژه؟ دريغ! دوست دانايم دانا باش - كه حقيقت بس غمناك تر است جاده رفتن نيست كه تو بتواني با آساني چند كمند سوي آفاقي چند از پي صيد ابعاد زمان اندازي كه به دام آري آهوهاي "ميروم و خواهم رفت و خوا..." كه به بند آري آهوهاي چست زمان را جاده رفتن نيست (جاده...

کجایی ؟ ای ز جان خوشتر ، شبت خوش باد ، من رفتم بیا در من خوشی بنگر، شبت خوش باد من رفتم نگارا، بر سر کویت دلم را هیچ اگر بینی ز من دلخسته یاد آور، شبت خوش باد من رفتم ز من چون مهر بگسستی ، خوشی در خانه بنشستی مرا بگذاشتی بر در، شبت خوش باد من رفتم

جامی است که عقل آفرین می زندش صد بوسه مهر بر جبين مي‌زندش اين كوزه گر دهر چنين جام لطيف مي‌سازد و باز بر زمين مي‌زندش

افسوس که بی فایده فرسوده شدیم وز داس سپهر سرنگون سوده شديم دردا و ندامتا كه تا چشم زديم نابوده به كام خويش نابوده شديم