نتایح جستجو

الهي، به حق خودت حضورم ده واز جمال آفتاب آفرينت نورم ده. الهي ،راز دل را نهفتن شوار است و گفتن دشوارتر. الهي ،يا من يعفو عن الكثير ويعطي الكثير بالقليل از زحمت كثرتم وارهان و رحمت محدتم ده. الهي ،سالياني مي پنداشتيم كه ما حافظ دين توييم استغفرك الهم در اين ليله ارغائب هزار و سيصد و نود ،...

1.من هيچ‌كس را آن‌سوي ديوارها نداشته باشم شايد اما در اين غروب كسالت‌بار هيچ‌چيز به اندازه‌ي تلفني از زندان خوشحالم نمي‌كند و مردي كه اعتراف كند گاهي به جاي آزادي به من مي‌انديشد . 2.از من زنی هنوز توی عکس‌های قدیمی با تو خوشبخت است به مرگ بگو می‌تواند اگر دستت را از دور گردن او هم باز کند...

معشوقه ی خواجه ای بوده ام شاید روزگاری در بلخ یا قونیه ویا تمام دلخوشی تاجری در ونیز . سوز صدای خنیاگر پیری بوده ام شاید در بزم پادشاهان جوان و یا تمام رویای یک سرباز رومی در چکاچک شمشیر های جنگ. به گمانم بازرگانی از همه ی بندر ها و خلیج ها و بار اندازها عبورم داده...

ساده بودمآن قدر ساده که باورم شده بودبچه ها را از بازار می خرند!و در ذهن من آفریدگارپیرمردی بود که زیر بازارچهبه زن های مهربانمادر شدن می آموخت،همیشه فکر می کردم که مادرکدام یک از ما را گران تر خریده است؟و هر بار دلم می گرفتدلم می خواستاو یک شبمغازه اش را که بستبه خانه ما بیاید و بگویداین یکی را...

b] ای خدای بزرگ! تو چه باشی و چه نباشی، من اکنون سخت به تو نیازمندم. تنها به این نیازمندم که تو باشی!

[IMG]

من همه رو یه فونت گذاشتم ولی باشه چشم درستش می کنم

باشه چشم ولی یه سری شعر هستند که واقعا درد اور ند مانند بودن با تو مانند رگ زنی با تیغ كند می باشد ویا هنوز تمام کیوسک‌های سکه‌ای شماره‌ات را دارند.. ویا پروانه ی من گرفتار تاری شده كه عنكبوتش سیر است نه می تواند پرواز كند، نه بمیرد... "دانته"

تیغ عیار چه باید ز پی کشتن من هم تو کش کز تو نیاید به دل آزار مرا تو نکوتر کشی ایرا تو سبک دست تری خیز و برهان ز گراندستی اغیار مرا

غزل 10 اری فی النوم ما طالت نواها زمانا طاب عیشی فی هواها به جامی کز می وصلش چشیدم همی دارد خمارم در بلاها عرانی السحر ویحک ما عرانی رعاها الصبر ویلی ما رعاها به بوسه مهر نوش او شکستم شکست اندر دلم نیش جفاها بدت من حبها فی القلب نار کان...

غزل 9 ای پار دوست بوده و امسال آشنا وی از سزا بریده و بگزیده ناسزا ای سفته در وصل تو الماس ناکسان تا کی کنی قبول، خسان را چو کهربا چند آوری چو شمس فلک هر شبانگهی سر بر زمین خدمت یاران بیوفا آن را که خصم ماست شدی یار و همنفس با آنکه کم ز ماست شدی یار و آشنا...

غزل 8 گرنه عشق او قضای آسمانستی مرا از بلای عشق او روزی امانستی مرا گر مرا روزی ز وصلش بر زمین پای آمدی کی همه شب دست از او بر آسمانستی مرا گرنه زلف پرده سوز او گشادی راز من زیر این پرده که هستم کس چه دانستی مرا یقینم کز فراق او به جان ایمن نیم وین...

غزل 7 بر سر کرشمه از دل خبری فرست ما را به بهای جان از آن لب شکری فرست ما را به غلامی تو ما را به جهان خبر برآمد گرهی ز زلف کم کن، کمری فرست ما را به بهانهٔ حدیثی بگشای لعل نوشین به خراج هر دو عالم، گهری فرست ما را به دو چشم تو که از جان اثری نماند با ما ز نسیم...

غزل 6 به زبان چرب جانا بنواز جان ما را به سلام خشک خوش کن دل ناتوان ما را ز میان برآر دستی مگر از میانجی تو به کران برد زمانه غم بی کران ما را به دو چشم آهوی تو که به دولت تو گردون همه عبده نویسد سگ پاسبان ما را ز پی عماری تو چه روان کنیم مرکب چو...

غزل 5 ز خاک کوی تو هر خار سوسنی است مرا به زیر زلف تو هر موی مسکنی است مرا برای آنکه ز غیر تو چشم بردوزم به جای هر مژه بر چشم سوزنی است مرا ز بسکه بر سر کوی تو اشک ریخته*ام ز لعل در بر هر سنگ دامنی است مرا فلک موافقت من کبود درپوشید چو دید کز تو بهر لحظه...

غزل شمارهٔ ۴ رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا چشم و چراغ مرا جائی ئشگرف و چه جا جائی که هست فزون از کل کون و مکان جائی که هست برون از وهم ما و شما صحن سراچهٔ او صحرای عشق شده جانهای خلق در او رسته به جای گیا از اشک دلشدگان گوهر نثار زمین وز آه سوختگان عنبر بخار هوا دارندگان جمال از حسن او به حسد...

غزل شمارهٔ 3 خوش خوش خرامان میروی، ای شاه خوبان تا کجا شمعی و پنهان میروی پروانه جویان تا کجا؟ ز انصاف خو واکردهای، ظلم آشکارا کردهای خونریز دلها کردهای، خون کرده پنهان تا کجا؟ غبغب چو طوق آویخته فرمان ز مشک انگیخته صد شحنه را خون ریخته با طوق و فرمان تا کجا؟ بر دل چو آتش میروی تیز آمدی...

غزل 2 طبع تو دمساز نیست عاشق دلسوز را خوی تو یاری*گر است یار بدآموز را دستخوش تو منم دست جفا برگشای بر دل من برگمار تیر جگردوز را از پی آن را که شب پردهٔ راز من است خواهم کز دود دل پرده کنم روز را لیک ز بیم رقیب وز پی نفی گمان راه برون بسته*ام آه درون سوز را...

غزل 1 ای آتش سودای تو خون کرده جگرها بر باد شده در سر سودای تو سرها در گلشن امید به شاخ شجر من گلها نشکفند و برآمد نه ثمرها ای در سر عشاق ز شور تو شغب ها وی در دل زهاد ز سوز تو اثرها آلوده به خونابهٔ هجر تو روان ها پالوده ز اندیشهٔ وصل تو جگرها وی مهرهٔ امید مرا...