نتایح جستجو

اغلب فکر می کنیم چون خیلی گرفتاریم به خدا نمی رسیم اما واقعیت این است که چون به خدا نمی رسیم خیلی گرفتاریم

حقيقت مانند آب دريا است چون نمک آب دريا زياد است تشنگي را رفع نمي کند. اگر حقيقت آدمي تحريف شود مثل آب شور دريا خواهد بود که تشنگي اش را رفع نخواهد کرد

افراد جامعه بنده و تابع دنيا هستند و مذهب ، بازيچه زبانشان گرديده است و براى إ مرار معاش خود، دين را محور قرار داده اند و سنگ اسلام را به سينه مى زنند پس اگر بلائى همانند خطر مقام و رياست ، جان ، مال ، فرزند و موقعيّت انسان را تهديد كند، خواهى ديد كه دين داران واقعى كمياب خواهند شد.

دلم تا عشقباز آمد در او جز غم نمی بینم دلی بی غم کجا جویم که در عالم نمی بینم

اين تويى كه آمرزيدى ، اين تويى كه ناديده گرفتى

خدايا من از تو یاری می خواهم همچون درخواست کننده ای که احتياجش سخت و نيرويش سست و گناهانش انبوه شده همچون درخواست کننده ای كه براى حاجت خود فريادرسى و براى ناتوانيش نيرو دهنده‏اى و براى گناهش آمرزنده‏اى جز تو نمى‏يابد اى صاحب جلال و اكرام توفيق عملى را از تو مى‏خواهم كه بوسيله آن هر كه آن را...

خدايا به من توفيق تلاش در شکست صبر در نومیدی ، رفتن بی همراه کار بی پاداش ، فداکاری در سکوت خوبی بی نمود ، مناعت بی غرور تنهایی در انبوه جمعیت عشق بی هوس و دوست داشتن بی آنکه دوست بدارند روزی کن

تو هرچه بپوشی به تو زیبا گردد گر خام بود اطلس و دیبا گردد

اونا که تو زندگيشون قصه های خوب شنيدن تو قمار زندگانی همه جور بازی رو ديدن اونا که تو خلوت شب شعرای حافظ رو خوندن همه راه و رفتن اما بر سر دو راهی موندن بهشون بگين که اينجا يه نفر هميشه مسته يه نفر هميشه تنها سر اين کوچه نشسته بهشون بيگيد كه قصه اش مثل شاهنومه درازه کي بوده كجا رسيده چه جوري...

ای دوست شاد باش که شادی سزای توست این گنج مزد طاقت رنج آزمای توست

بهار آمد بیا تا داد عمر رفته بستانیم به پای سرو آزادی سر و دستی برافشانیم

یاری کن ای نفس که درین گوشه ی قفس بانگی بر آورم ز دل خسته ی یک نفس تنگ غروب و هول بیابان و راه دور نه پرتو ستاره و نه ناله ی جرس خونابه گشت دیده ی کارون و زنده رود ای پیک آشنا برس از ساحل ارس صبر پیمبرانه ام آخر تمام شد ای ایت امید به فریاد من برس از بیم محتسب مشکن ساغر ای حریف می...

پاي ما لنگ است و منزل بس دراز دست ما كوتاه و خرما بر نخيل

چند بارد غم دنیا به تن تنهایی وای بر من تن تنها و غم دنیایی تیرباران فلک فرصت آنم ندهد که چو تیر از جگر ریش برآرم وایی لاله ئی را که بر او داغ دورنگی پیداست حیف از ناله معصوم هزارآوایی آخرم رام نشد چشم غزالی وحشی گر چه انگیختم از هر غزلی غوغایی من همان شاهد شیرازم و نتوانی...

اي دل مباش يك دم خالي زعشق و مستي وان گه برو كه رستي از نيستي و هستي

آن روزها رفتند آن روزهای برفی خاموش کز پشت شیشه ، در اتاق گرم ، هر دم به بیرون ، خیره میگشتم پاکیزه برف من ، چو کرکی نرم ، آرام میبارید

مادرم با توام,باتو مهربانم بلند شو مادر... بلند شو بلند شو و به رسم دیرین و گذشته ات, آیینه را در برکه وجودت بیانداز که من تماشای خویش را در همه وجود تو هزار جانبه می خواهم... مادرم بلند شو و به سان هر روز صبح ,با کنار زدن پرده ای گنجشک های کوهی را با آن پیک نیک صدایت به اتاق تاریکم دعوت کن تا...

دیگرانت عشق می‌خوانند و من سلطان عشق ای تو بالاتر ز وهم این و آن بی‌من مرو

دلت ای سنگدل بر ما نسوجه عجب نبود اگر خارا نسوجه بسوجم تا بسوجانم دلت را در آذر چوب تر تنها نسوجه

وقتي تو نيستي نه هست هاي ماچونان که بايدند نه بايدها مثل هميشه آخر حرفم و حرف آخرم را با بغض مي خورم عمري است لبخندهاي لاغر خود را در دل ذخيره مي کنم باشد براي روز مبادا اما در صفحه هاي تقويم روزي به نام روز مبادا نيست آن روز هرچه باشد روزي شبيه ديروز روزي شبيه فردا روزي درست مثل همين روزهاي ماست !