نتایح جستجو

دلم از دست غمت دامن صحرا بگرفت غمت از سر ننهم گر دلت از ما بگرفت خال مشکین تو از بنده چرا در خط شد مگر از دود دلم روی تو سودا بگرفت دوش چون مشعله شوق تو بگرفت وجود سایه‌ای در دلم انداخت که صد جا بگرفت به دم سرد سحرگاهی من بازنشست هر چراغی که زمین از دل صهبا بگرفت الغیاث از من دل...

خانمانـسوز بود آتـش آهـی گاهـی ناله‌ای میشکند پشت سپاهی گاهی گر مقـدّر بشود سـلک سـلاطین پویـد سالک بی خـبر خفـته براهــی گاهی قصه یوسف و آن قوم چه خوش پنـدی بود به عزیزی رسد افتـاده به چاهی گاهی هستی‌ام سوختی از یک نظر ای اختر عشق آتـش افروز شود برق نگـاهی گاهی روشنی بخش از آنم که...

جامی است که عقل افرین میزندش صد بوسه ز مهر بر جبین میزندش این کوزه گر دهر چنین جام لطیف میسازد و باز بر زمین میزندش

چشـم گریـان مرا دیدی و لبخـند زدی دل برقصد به بر از شوق گنـاهی گاهی

ای میهن، ای پیر بالنده ی افتاده، آزاد زمینگیر ! خون می چکد اینجا هنوز از زخم دیرین تبرها . ای میهن ! در اینجا سینه ی من چون تو زخمی است ... در اینجا، دمادم دارکوبی بر درخت پیر می کوبد ، دمادم، دمادم ...

طریق معرفت اینست بی‌خلاف ولیک به گوش عشق موافق نیاید این گفتار چو دیده دید و دل از دست رفت و چاره نماند نه دل ز مهر شکیبد، نه دیده از دیدار پیاده مرد کمند سوار نیست ولیک چو اوفتاد بباید دویدنش ناچار

من ميگم سكوت سرشار از سخنان ناگفته است تو ميگي

هر نقش که دست عقل بندد جز نقش نگار خوش نباشد

من هم رُبــاب عشقــم و عشقــم رُبابی ست وان لطف های زخمه ی رحمــانم آرزوست

تو تا من سکوت و حیرت از من تا تو نگاه و تردید ما را می خواند مرغی از دور می خواند به باغ سبز خورشید

**** سلام ما را هم برسان

آن گونه تورا در انتظارم که اگر این چشم بخوابد آن یکی بیدار است

بر روی ما نگاه خدا خنده می زند هر چند ره به ساحل لطفش نبرده ایم زیرا چو زاهدان سیه کار خرقه پوش پنهان ز دیدگان خدا می نخورده ایم

رازی درون سینهء من می سوخت می خواستم که با تو سخن گوید اما صدایم از گره کوته بود در سایه، بوته هیچ نمی روید !

کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست بر زمستان صبر باید طالب نوروز را

سلام بانو جسارتا امروز دل هنرمند و هنر دوست ما را چه كسي به درد اورده؟گلايه ها بالاست

ايــــــران اي ســـــراي اميـــــد بـــر بـامـــت سپيـــده دمــيـــــد بنگـر كـــزين ره پـــــــر خـــــون خـورشيــدي خجستــــه رسيــد اگر چـه دلهـا پـر خــون اســـت شكـــوه شــــادي افــزون است سپيده ي ما گلـگـــون اســــت كه دست دشمن در خون است اي ايــــران ! غمــت مـرســاد ! شــادي...

عاقلان خوشه چین از سر لیلی غافلند این کرامت نیست جز مجنون خرمن سوز را

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

راه من تا دور دست دشت ها می رفت من شناور در شط اندیشه های خویش می خزیدم در دل امواج سرگردان می گسستم بند ظلمت را زپای خویش