نتایح جستجو

آدم مسکین به یک خامی که در فردوس کرد چاک شد چون دانهٔ گندم دل اولاد او

به بی برگان چنان ای شاخ گل مستانه می‌خندی که در خواب بهاران است پنداری خزان تو

منه انگشت بر حرفم، اگر درد سخن داری که بر هر نقطه من صد بار چون پرگار گردیدم

از گهر سنجی این جوهریان نزدیک است که ز ساحل به صدف باز برم گوهر خویش

هر چند حسن را خطر از چشم پاک نیست پنهان ز آب و آینه کن آن جمال را

ز ابر دست ساقی جسم خشکم لاله زاری شد که در دل هر چه دارد خاک، از باران شود پیدا

تنها درخت کوچه ما در ميان شهر تيري است بي چراغ اهل محله مردم زحمتکش صبور از صبح تا غروب در انتظار نعجزه اي شايد در کار برق و آب امضاي اين و آن را طومار مي کنند شب ها ميان طلمت مطلق سکوت محض بر خود هجوم دغدغه...

پرواز ميکرديم بالاي سر خورشيد در آبي گسترده مي تابيد بيدار روشن پاک پايين سراسر کوه بود کوه بود کوه با صخره هاي سرکشيده تا پرند ابر با کام خشک دره هاي تنگ افسرده در آن نعره تندر افتاد ه در آن لرزه کولاک...

سلام شپش توي جيبش سه قاب بازي ميكنه !

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت ناز کم کن که در این باغ بسی چون تو شکفت گل بخندید که از راست نرنجیم ولی هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت گر طمع داری از آن جام مرصع می لعل ای بسا در که به نوک مژه‌ات باید سفت تا ابد بوی محبت به مشامش نرسد هر که خاک در میخانه به رخساره نرفت...

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت سر تسلیم من و خشت در میکده‌ها مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت...

کنون که می‌دمد از بوستان نسیم بهشت من و شراب فرح بخش و یار حورسرشت گدا چرا نزند لاف سلطنت امروز که خیمه سایه ابر است و بزمگه لب کشت چمن حکایت اردیبهشت می‌گوید نه عاقل است که نسیه خرید و نقد بهشت به می عمارت دل کن که این جهان خراب بر آن سر است که از خاک ما بسازد خشت...

دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت بشکست عهد وز غم ما هیچ غم نداشت یا رب مگیرش ار چه دل چون کبوترم افکند و کشت و عزت صید حرم نداشت بر من جفا ز بخت من آمد وگرنه یار حاشا که رسم لطف و طریق کرم نداشت با این همه هر آن که نه خواری کشید از او هر جا که رفت هیچ کسش محترم نداشت...

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت در نمی‌گیرد نیاز و ناز ما با حسن دوست خرم آن...

هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را

چرا توپچي نشدي !

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا؟ بي وفا حالا كه من افتاده ام از پا چرا ؟

An institution is the lengthened shadow of one man Ralph Waldo Emerson

نخیر شربار (شلوار سابق) خریدم خیلی خوشدله

ذوق دارم آخه تا امتحانو تموم کردم رفتم خرید