نتایح جستجو

شهر خاموش من آن روح بهارانت کو؟ شور و شیدایی انبوه هزارانت کو؟ می خزد در رگ هر برگ تو خوناب خزان نکهت صبحدم و بوی بهارانت کو؟ کوی و بازار تو میدان سپاه دشمن شیهه ی اسب و هیاهوی سوارانت کو؟ زیر سرنیزه ی تاتار چه حالی داری؟ دلِ پولادوش شیر شکارانت کو؟ سوت و کور است شب و میکده ها خاموش اند نعره و...

ای کاب زندگانی من در دهان توست تیر هلاک ظاهر من در کمان توست

برخیز تا یک سو نهیم این دلق ازرق فام را بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام را

نماز عشق ترتیبی ندارد چرا که با نخستین سر بر خاک گذاردن ، دیگر برخواستنی نیست

هرگز ندانم راندن مستی که افتد بر درم در خانه گر می باشدم پیشش نهم با وی خورم مستی که شد مهمان من جان من است و آن من تاج من و سلطان من تا برنشیند بر سرم ای یار من وی خویش من مستی بیاور پیش من روزی که مستی کم کنم از عمر خویشش نشمرم چون وقف کردستم پدر بر باده‌های همچو زر در غیر ساقی ننگرم وز امر...

هرگز ندانم راندن مستی که افتد بر درم در خانه گر می باشدم پیشش نهم با وی خورم مستی که شد مهمان من جان من است و آن من تاج من و سلطان من تا برنشیند بر سرم ای یار من وی خویش من مستی بیاور پیش من روزی که مستی کم کنم از عمر خویشش نشمرم چون وقف کردستم پدر بر باده‌های همچو زر در غیر ساقی ننگرم وز امر...

تا تو به خاطر منی کس نگذشت بر دلم مثل تو کیست در جهان تا ز تو مهر بگسلم

همچو فرهاد از هوایت کوه هجران می‌کنم ای تو را خسرو غلام و صد چو شیرین یاد دار

پيش از آن‌که واپسين نفس را برآرم پيش از آن‌که پرده فرو افتد پيش از پژمردن آخرين گل، برآنم که زندگي کنم برآنم که عشق بورزم برآنم که "باشم". در آن جهان ظلماني در اين روزگار سرشار از فجايع در اين دنياي پر از کينه نزد کساني که نيازمند منند کساني که نيازمند ايشانم کساني که ستايش‌انگيزند، تا دريابم...

ای صبا با تو چه گفتند که خاموش شدی؟ چه شرابی به تو دادند که مدهوش شدی؟ تو که آتشکده‌ی عشق و محبت بودی چه بلا رفت که خاکستر خاموش شدی؟ به چه دستی زدی آن ساز شبانگاهی را که خود از رقت آن بیخود و بیهوش شدی؟ تو به صد نغمه، زبان بودی و دلها هم گوش چه شنفتی که زبان بستی و خود گوش شدی؟ خلق را گر چه...

ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر بازآ که ریخت بی گل رویت بهار عمر

**** دانمت آستین چرا پیش جمال می‌بری رسم بود کز آدمی روی نهان کند پری

*********** می‌برزند ز مشرق شمع فلک زبانه ای ساقی صبوحی درده می شبانه

************ ما را نه ترنج از تو مرادست نه به تو خود شکری پسته و بادام مده

نه عادلانه نه زیبا بود جهان پیش از آن که ما به صحنه برآییم. به عدلِ دست‌نایافته اندیشیدیم و زیبایی در وجود آمد.

مردان نه بهشت و رنگ و بو می‌خواهند یا موی خوش و روی نکو می‌خواهند یاری دارند مثل و مانندش نیست در دنیی و آخرت هم او می‌خواهند

آنان که پریروی و شکر گفتارند حیفست که روی خوب پنهان دارند فی‌الجمله نقاب نیز بیفایده نیست تا زشت بپوشند و نکو بگذارند

شب همه بی تو کار من، شکوه به ماه کردن است روز ستاره تا سحر، تیره به آه کردن است متن خبر که یک قلم ،بی تو سیاه شد جهان حاشیه رفتنم دگر ، نامه سیاه کردن است چون تو نه در مقابلی، عکس تو پیش رو نهم این هم از آب و آینه خواهش ماه کردن است ای گل نازنین من، تا تو نگاه می کنی لطف بهار عارفان، در تو نگاه...

مادری بود و دختر و پسری پسرک از می محبت مست دختر از غصه ی پدر مسلول پدرش تازه رفته بود از دست یک شب آهسته، با کنایه، طبیب گفت با مادر این نخواهد رست...

تا روزي دگر و اوقاتي دگر بدرود...شاد باشي ..خدا نگهدار