نتایح جستجو

من در اندیشه که بت یا مه نو یا ملکست یار بت پیکر مه روی ملک سیما بود

نفسی وقت بهارم هوس صحرا بود با رفیقی دو که دایم نتوان تنها بود خاک شیراز چو دیبای منقّش دیدم وان همه صورت شاهد که بر آن دیبا بود

روز عید آمد و هنگام بهار است امروز بوسه ده‌ای گل نورسته، که عید است و بهار گل و بلبل ، همه در بوس و کنارند ز عشق گل من ، سر مکش از عاشقی و بوس و کنار

نیش دوست از نیش عقرب بدتر است پس بزن عقرب که دردش کمتر است

دو نفر که همدیگر را خیلی دوست داشتند و یک لحظه نمی توانستند از هم جدا باشند، با خواندن یک جمله معـــروف از هــم جـــدا می شــوند تا یکدیگر را امتحان کنند و هــر کــدام در انتظار دیگــری همدیگر را نمی بینند. چون هر دو به صورت اتفاقی به جمله معروف ویلیام شکسپیر بر می خورند: « عشقت را رها کن، اگر...

نشود فاش کسی، آنچه میان من و توست تا اشارات نظر، نامه رسان من و توست گوش کن با لب خاموش سخن می گویم پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست روزگاری شد و کس، مرد ره عشق ندید حالیا چشم جهانی نگران من و توست گرچه در خلوت راز دل ما، کس نرسید همه جا زمزمه ی عشق نهان من و توست گو بهار دل و جان باش و خزان...

منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقت ما کافریست رنجدین به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن به می پرستی از آن نقش خود زدم برآب...

دلم رمیده شدو غافلم من درویش که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش چو بید بر سر ایمان خویش می لرزم که دل به دست کمان ابرویست کافرکیش خیال حوصله بحر می پزد هیهات چه هاست در سر این قطره محال اندیش بنازم آن مژه شوخ عافیت کش را که موج می زندش آب نوش بر سر نیش ز آستین طبیبان هزار خون بچکد گرم به دست...

گفتند خلایق که تویی یوسف ثانی چون نیک بدیدم به حقیقت به از آنی شیرینتر از آنی به شکر خنده که گویم ای خسروخوبان که تو شیرین زمانی تشبیه دهانت نتوان کرد به غنچه هرگز نبود غنچه بدین تنگ دهانی صدبار بگفتم که دهم زان دهنت کام چون سوسن آزاده چرا جمله زبانی گویی بدهم کامت و جانت بستانم ترسم ندهی کامم و...

من شکستم در خود من نشستم در خویش لیک هرگز نگذشتم از پل که ز رگ های رنگین بسته ست کنون

ای عشق مرا به شطّ خون خواهی بُرد چون قیس به وادی جنون خواهی بُرد فرهاد صفت در آرزویی شیرین دنبال خودت به بیستون خواهی بُرد

قانون تو تنهایی من است و تنهایی من قانون عشق و عشق ارمغان دلدادگیست و این سرنوشت سادگیست چه قانون عجیبی چه ارمغان نجیبی و چه سرنوشت تلخ و غریبی که هر بار ستاره های زندگی ات را با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره امید کنی وخود در تنهایی وسکوت با چشمهایی خیس از غرور پیوند ستاره ها را به نظاره بنشینی...

آمدي با تاب گيسو تا كه بيتابم كني؟ زلف يكسو زدي تا غرق مهتابم كني؟ آتش از برق نگاهت ريختي بر جان من خواستي تا در ميان شعله ها آبم كني؟

ای چرخ فلك فغان ز بیداری تو شادان اَحَدی نگشته در وادی تو در دور جهان به هر طرف میگشتم خوشحال كسی نبود ز آبادی تو

گويند که هم صحبتی حور خوش است هجران و وصال و عشق پر شور خوش است اما من از عشق و وصل تو فهميدم آواز دهل شنيدن از دور خوش است

عشق من برتر از اندیشه خود در خیال از تو بتی ساخته ام داده ام پیکر زیبای (تو را)3 آن چنان جلوه که نشناخته ام چون دریا توفانزا دو چشمت آفریدم سیه نقشی از شبها ز گیسویت کشیدم به لبهای تو نقشی برتر از افسانه دادم ز مینا مستی ، از گل رنگ و بو در آن نهادم به خیالی که بوده ام بت خود را ستوده ام گر دیدی...

قسم به دلهای خسته خسته دلان قسم به قلب شکسته خسته دلان به آه بر لب نشسته خسته دلان که من در این سینه جز غمی آشنا ندارم به دل همزبان ندارم از او جدا مانده ام در این رهگذر ز یارم نشان ندارم ببین به شام بی ستاره ام ، نکرده چاره ام ، نگاه چاره سازی نخوانده با نوای خسته ام ، نی شکسته ام ، نوای...

بندم خود اگرچه بر پای نیست سوزِ سرودِ اسیران با من است، و امیدی خود به رهایی‌ام ار نیست دستی هست که اشک از چشمانم می‌سترد، و نُویدی خود اگر نیست تسلایی هست. چرا که مرا میراثِ محنتِ روزگاران تنها تسلای عشقی‌ست که شاهینِ ترازو را به جانبِ کفه‌ی فردا خم می‌کند.

پرواز ندارم امّا دلی دارم و حسرتِ دُرناها. و به هنگامی که مرغانِ مهاجر در دریاچه‌ی ماهتاب پارو می‌کشند، خوشا رها کردن و رفتن! خوابی دیگر به مُردابی دیگر! خوشا ماندابی دیگر به مُردابی دیگر! خوشا ماندابی دیگر...

چشمه‌ساری در دل و آبشاری در کف، آفتابی در نگاه و فرشته‌یی در پیراهن، از انسانی که تویی قصه‌ها می‌توانم کرد غمِ نان اگر بگذارد.