نتایح جستجو

جانا مرا چه سوزی چون بال و پر ندارم خون دلم چه ریزی چون دل دگر ندارم

روزی گرم بخوانی از بس که شاد گردم گر ره بود بر آتش بیم خطر ندارم

من ميگم خون سرديتونو حفظ كنيد تو ميگي ... راستي چند ريشتر بود ما را هم در ترسيدن خود شريك بداريد

بگذار تا به طعنه بگویند مردمان در گوش هم حکایت عشق مدام ما «هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق ثبت است در جریده ی عالم دوام ما»

جز در صفای اشک دلم وا نمی‌شود باران به دامن است هوای گرفته را

من ميگم جز در صفای اشک دلم وا نمی‌شود باران به دامن است هوای گرفته را تو ميگي................

باز دیوانه شدم من ای طبیب باز سودایی شدم من ای حبیب

جان من کوره است با آتش خوش است کوره را این بس که خانه‌ی آتش است همچو کوره عشق را سوزیدنی است هر که او زین کور باشد کوره نیست

ای کاش ناله‌های چو من بلبلی حزین بیدار کردی آن گل در خاک خفته را گر سوزد استخوان جوانان شگفت نیست تب موم سازد آهن و پولاد تفته را یارب چها به سینه‌ی این خاکدان در است کس نیست واقف این همه راز نهفته را

راه عدم نرفت کس از رهروان خاک چون رفت خواهی این همه راه نرفته را لب دوخت هر که را که بدو راز گفت دهر تا باز نشنود ز کس این راز گفته را

بیداد رفت لاله‌ی بر باد رفته را یا رب خزان چه بود بهار شکفته را

چه دانستم که این سودا مرا زین سان کند مجنون دلم را دوزخی سازد دو چشمم را کند جیحون چه دانستم که سیلابی مرا ناگاه برباید چو کشتی ام دراندازد میان قلزم پرخون زند موجی بر آن کشتی که تخته تخته بشکافد که هر تخته فروریزد ز گردشهای گوناگون نهنگی هم برآرد سر خورد آن آب دریا را چنان دریای بی‌پایان شود...

تو را دارم اي گل، جهان با من است. تو تا با مني، جان جان با من است. چو مي‌تابد از دور پيشاني‌ات كران تا كران آسمان با من است. چو خندان به سوي من آيي به مهر بهاري پر از ارغوان با من است ! كنار تو هر لحظه گويم به خويش كه خوشبختي بي‌كران با من است. روانم بياسايد از هر غمي چو بينم كه مهرت روان...

باران كه مي‌بارد، اين‌بار چترهامان را مي‌بنديم با ياد شاعرانه‌ترين لحظه‌هاي يك شاعر كه هر غروب باراني پاييزي جا مي‌ماند از شعرهاي او در غروبي كه شاعر نيست اما شاعرانه مانده‌است هنوز در شعرهاي او

مشتاقی و صبوری از حد گذشت یارا گر تو شکیب داری طاقت نماند ما را

ز عشق آغاز كن، تا نقش گردون را بگرداني، كه تنها عشق سازد نقش گردون را دگرگونش،

دیر آمدی‌ای نگار سرمست زودت ندهیم دامن از دست بر آتش عشقت آب تدبیر چندان که زدیم بازننشست از روی تو سر نمی‌توان تافت وز روی تو در نمی‌توان بست از پیش تو راه رفتنم نیست چون ماهی اوفتاده در شست سودای لب شکردهانان بس توبه صالحان که بشکست ای سرو بلند بوستانی در پیش درخت قامتت پست...

شب، غير هلاك جان بيداران نيست. گلبانگ سپيده بر سپيداران نيست. در اين همه ابر، قطره‌اي باران نيست؟ از هيچ طرف صدايي از ياران نيست؟

به هزار خنجرم ار عیان، زند از دلم رود آن زمان که نوازد آن مه مهربان، به یکی نگاه نهانیم

آن دل که تو دیده‌ای ز غم خون شد و رفت وز دیده‌ی خون گرفته بیرون شد و رفت روزی به هوای عشق سیری می کرد لیلی صفتی بدید و مجنون شد و رفت