من شنیدم که کسی میخواند
آرام اسم بی تکرار مرا
آمده تا به دلی پر رونق ببرد
روح پر از درد مرا
مرگ من کی میرسد؟
کاش مردم بگویند:
که چرا رفته ز آبادی ما؟
گل مریم بسپارند به رسوایی ما
وتنم بسپارند به دشت شقایق های پیر
که وجودم را آشناست او با خود
من نمی ترسم از آن روز بزرگ
که سفر خواهم کرد
وبه دیدار...