نتایح جستجو

مهربانی را اگر قسمت کنیم من یقین دارم به ما هم میرسد آدمی گر ایستد بر بام عشق دستهایش تا خدا هم میرسد

در خانه اگر کس است یک حرف بس است

من هيچ ندانم كه مرا آنكه سرشت از اهل بهشت كرد يا كه از دوزخ زشت جامى و بتى و بربطى و لب كشت اين هر سه مرا نقد و تو را نسيه بهشت

دانی غرضم ز می‌پرستی چه بود تا همچو تو خویشتن پرستی نکنم

رفت تا دامنش از گرد زمين پاك بماند آسمانى تر از اين بود كه در خاك بماند

سلام حجی. کجایی؟ چرا نیستی؟

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفیر ندانمت که در این دامگه چه افتادست ببخشين، بازم ت شد!!!! :cry: :wallbash: :wallbash:

دلا طمع مبر از لطف بی‌نهایت دوست چو لاف عشق زدی سر بباز چابک و چست

ما را ز خیال تو چه پروای شراب است خم گو سر خود گیر که خمخانه خراب است گر خمر بهشت است بریزید که بی دوست هر شربت عذبم که دهی عین عذاب است

وااااااااى بازم ت !!:wallbash::wallbash::wallbash: تا سر زلف تو در دست نسیم افتادست ... دل سودازده از غصه دو نیم افتادست چشم جادوی تو خود عین سواد سحر است ... لیکن این هست که این نسخه سقیم افتادست در خم زلف تو آن خال سیه دانی چیست ... نقطه دوده که در حلقه جیم افتادست زلف مشکین تو...

اين دستهاي خالي و ساده دخيلتان ما را فقط به رسم رفاقت دعا كنيد

در من ترانه های قشنگی نشسته اند انگار از نشستن بیهوده خسته اند انگا ر سالهای زیادی ست بی جهت امید خود به این دل دیوانه بسته اند ازشور و مستی پدران گذ شته مان حالا به من رسیده و در من نشسته اند ...

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت *** گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم *** یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس *** گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا *** سرها بریده بینی...

تو را من چشم در راهم شبا هنگام که می گيرند در شاخ «تلاجن» سايه ها رنگ سياسی وزان دل خستگانت راست اندوهی فراهم؛ تو را من چشم در راهم. شبا هنگام ، در آن دم که بر جا، درّه ها چون مرده ماران خفتگان اند؛ در آن نوبت که بندد دست نيلوفر به پای سر و کوهی دام. گرم ياد آوری يا نه ، من از يادت نمی کاهم؛ تو...

چشم... اينم فرصت :... بسه؟!! اين دستهاي خالي و ساده دخيلتان ما را فقط به رسم رفاقت دعا كنيد

مهدي جون، بايد با ز ميگفتي ... ولي خب طوري نيست!! :razz:

خميده پشت از آن دارند پيران جهانديده، كه اندر خاك ميجويند ايام جواني را

ای فروغ ماه حسن از روی رخشان شما آب روی خوبی از چاه زنخدان شما عزم دیدار تو دارد جان بر لب آمده بازگردد یا برآید چیست فرمان شما کس به دور نرگست طرفی نبست از عافیت به که نفروشند مستوری به مستان شما بخت خواب آلود ما بیدار خواهد شد مگر زان که زد بر دیده آبی روی رخشان شما

ياران به جا مانده مراقب باشيد خون شهدا فرش ره ما نشود

دل عالمی بسوزی چو عذار برفروزی تو از این چه سود داری که نمی​کنی مدارا از شاعر شیرین سخن، استاد حافظ شیرازی