نتایح جستجو

هر آدمی تو زندگیش یه بی معرفت داره که اون بی معرفت دوست داشتنی تریم آدم روزگاره... به سلامتی بی معرفت خودم....

دیروز گذشت و پیش خود گفتم فردا در راه است ، فردا آمد و دیدم هنوز دلم چشم به راه است ، مدتی گذشت و هنوز هم در حسرت دیروزم ، چه فایده دارد وقتی روز به روز از غم اشتباهم میسوزم؟

گاهے دلمـ از ـهر چه آدمـ است مے گیرد…! گاهے دلمـ دو کلمه حرف مهربانانه مےخواهد…! نه به شکل ِ دوستت دارم و یا نه بــ ِ شکل ِ بے تو مے میرمـــ…! ساده شاید ، مثل دلتنگ نباش… فردا روز دیگر ے ست !

باد آسمان را جارو کرد حتی ذره ای ابر نبود که من تن داغ دیده ام را به پناهش برسانم ! هوا شلاق سرد را بر پرده سماق گوش عصیان می کوبید ! قندیلهای ناسزا و سزا، کوتاه و بلند شب شیشه ای برف را میسرودند و تن بلورین تو زیر مهتاب انکار و اقرار باغ را ندا زد شب به پایان نزدیک شد گلو در فغان بغض...

زمانی که با مشتش قلبم را میشکست تمام فکرم این بود مشتش زخمی نشود

[IMG]

[IMG]

از آدمیان بیزار از دوست داشته شدن بیزار چقد ر سخته تو هق هق گریه هات نفس کم بیاری وعشقت ب یکی دیگه بگه ""نفسم"" به یاد می آورم تک تک خنده هایم را با دل هایی آشنا رد پایشان را گم کرده ام بزرگ شده ام .. بزرگ تر از آرزوهای کودکی ام رویاهایم کابوس میشوند پیوسته و من به فکر گرفتن...

دل گفت غنیمت شمرید این دم و لحظه چشم ، چشمک زد و عکست قاب دل کرد . . . شب همگی خوش دوستان :)

شبی بالاتر از کوه دماوند دو ساعت مانده تا باران لبخند؛ کمک کن ای فرشته تا بچینم کمی بوسه ز لبهای خداوند

هرجا که سفر کردم تو همسفرم بودی وزهرطرفی رفتم تو راهبرم بودی باهرکه سخن گفتم پاسخ زتو بشنیدم بر هر که نظر کردم تو در نظرم بودی

نمیدانند که این دیوانه در فکر شفا نیست که هرچی باشه اما بی وفا نیست . .

ای خدایا ممسکان را در جهان تو مده الا زیان اندر زیان مولانا...

مرا آن دل که بر دریا زنم نیست ز پا این بند خونین بر کنم نیست امید آنکه جان خسته ام را به آن نادیده ساحل افکنم نیست!

مبهوت در این جهان چون برهوت مبهوت آه ای پدر مگر گندم چقدر شیرین بود؟ و سیب سرخ وسوسه حوا را در دامن فریب چرا افکند؟ نفرین به دیو وسوسه نفرین به هوشیاری. حمید مصدق

آخر گشوده شد ز هم آن پرده های راز آخر مرا شناختی اي چشم آشنا چون سايه ديگر از چه گريزان شوم ز تو من هستم آن عروس خيالات ديرپا

نگاه کن تمام هستیم خراب می شود شراره ای مرا به کام می کشد مرا به اوج می برد مرا به دام میکشد

در دل من همه کورند و کرند. دست بردار از اين در وطن خويش غريب.

دراز میکشم خیره میشوم به سقف اشکهایم میچکند سر میخورند و میروند به جایی که تو همیشه میبوسیدی … سکوت میکنم ، به احترام آن همه حرف که در دلم مرد !

نه تو ميماني نه اندوه نه هيچ يك از مردم اين ابادي به حباب نگران لب يك رود قسم و به كوتاهي ان لحظه شادي كه گذشت غصه هم ميگذرد...