نتایح جستجو

باید... باید آن ها را ببوسیم اما حیف ما بوسیدن در خیابان را یاد نگرفته ایم پروانه ها در خیابان ها می رقصند و باید... باید با آن ها برقصیم اما حیف ما رقصیدن در خیابان را بلد نیستیم... پروانه ها با پیراهن های عنابی با خال های نارنجی با شاخک های نقره ای آواز میخوانند و ما را میخوانند باید...

اگر چای هایی که ریختی همه دلسرد شدند یا گل های قوری‌ات همه پژمرده شدند اگر روزی آستین چهار‌خانه هایت نامرتب شدند یا گره‌های بند کفشت به دست که هیچ، به دندان هم باز نشدند میان بر ها و کوچه پس کوچه ها هم پر از ترافیک شدند و ساعت ها از عمد دقیق شدند سراغ من بیا من به گل های قوری‌ات آب می دهم...

هر شب به رفتن فکر می کنم اما هر صبح پیراهنم را از چمدانی که در خیال بسته بودم بیرون می کشم هر شب به رفتن فکر می کنم اما هر صبح موهایم را می بافم سر کار می روم و به نرفتن ادامه می دهم چند زن مثل من مدام لای لیوان های ته گنجه در پی دری به سمت کوچیدنند چند تن مثل من ملافه ها را...

عادت دارد موقع خداحافظی بگوید « مواظب خودت باش ». من هیچوقت نفهمیدم بعد از شنیدن این جمله چطور باید از خودم مواظبت کنم! مثلا خودم را محکم بغل کنم، موقع رد شدن از خیابان دست خودم را بگیرم، هوای خودم را داشته باشم یا برای زودتر رسیدن به مقصد میانبر نزنم و دور شمسی قمری بزنم، مسیر ده دقیقه ایی...

براش نوشتم اگه یه روز، من نبودم؛ حتی اگه صد سال هم بگذره، با چی یاد من میوفتی؟ گفت هرچیزی که سبک باشه، یه پری که تو آسمون رقصون رقصون میاد پایین؛ نسیمی که آروم میاد از کنار صورتم رد میشه. وقتی بارون بیاد، از اون بارون ریزا، یادت میوفتم. نور صبح که بزنه، نور صبح آرومه، چشمو نمی‌زنه؛ یادت...

هنوز آخرین جمله خدا توی گوشم زنگ می‌زند: " از قلب کوچک تو تا من یک راه مستقیم است، اگر گم شدی از این راه بیا. بلند شو. از دلت شروع کن. شاید دوباره همدیگر را پیدا کنیم"

وقتی قرار می‌شود کسی را که دوست داریم،دیگر دوست نداشته باشیم، این کنده شدن از او نیست که ما را اذیت می‌کند. درنده‌ترین چیزی که باعث می‌شود آزرده شویم، سوالی‌ست که مدام در ذهنمان تکرار می‌شود: چقدر دیگر طول می‌کشد تا دوباره کسی را این چنین بی‌تابانه بخواهم و دوست داشته باشم.

عزیزی می‌گفت جای گیاهِ بامبو را که عوض کنی دیگر رشد نمی‌کند؛ پژمرده می‌شود. میدانی چرا؟ چون ریشه اش را همانجا، جا میگذارد... دلِ آدمیزاد که دیگر کمتر از گیاه نیست جانم! گاهی ریشه اش جا می‌ماند در دلی، لبخندی، بوسه ای...

قبل ازینکه یاد "پدرم" بیفتم فکر میکردم مظلوم ترین عضو خانواده مان کاکتوسِ کنارِ پنجره است! با آن تیغ های روی صورتش،همیشه گوشه ی پنجره کز میکردُ به تنهایی اش فکر میکرد. گاهی آنقدر با سردُ گرمِ روزگار میساخت که یادمان میرفت اصلا وجود دارد! کاکتوسِ مظلومی که هر طوری شده زور میزد برای شادی دلمان...

هنوز قَدَّم به قدِ بابا نرسیده بود که تو سٌجده های نمازش سوار کولش میشدم، دستامو دور گردنش حلقه میکردم و با صدای بلند میخندیدم. بابا هیچوقت بخاطر اینکارم منو سرزنش نکرد، بجاش وقتی دستام دور گردنش بود و از کولش آویزون بودم محکم تر وایستاد و سعی کرد نذاره زمین بخورم. اون موقع قوی بودن بابا از...

برایت از امید می‌نویسم، از کلمات گم شده، از سال‌هایی که تحویلِ گذشته می‌دهم و روزهایی که به انتظارت می‌نشینم. برایت از روزهای نیامده می‌نویسم، از رویاهای مشترک دور دست، روزهایی پر از شعر، پر از عشق، خالی از درد... دستت را می‌گیرم و به خلوت دلم می‌برم، خانه‌مان را نشانت می‌دهم، حتی آینه‌ها را...

فکر می‌کنم مدتی‌ست علاج زندگی را پیدا کرده‌ام. «دوست داشتن غم‌ها». این کاری‌ست که دلم می‌خواهد بعد از این انجام دهم. حکم چای نباتِ مادربزرگ را دارد. همه جا صدق می‌کند. به این فکر می‌کنم که ما آدم‌ها یک عمر اشتباه زده‌ایم. اشتباه رفته‌ایم. اشتباه فرار کرده‌ایم. اگر زخم خوردیم اگر غصه‌دار شدیم،...

دوری از تو سکوت است سیاه و سفید است، برفک دارد دوری از تو اسکناس‌ کهنه‌ی ته جیب است که گوشه ندارد سر مردی‌ست بر فرمان ماشین، لباسی چروک است بر قامت زن صدایی گرفته‌‌ست در طول روز نگاه‌های بی‌جانی‌ست بر آینه با طرحِ خنده‌ای نامفهوم یا پروفایلی‌ست بی تصویر دوری از تو شکست شعر است...

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق ثبت است بر جریده عالم دوام ما “حافظ”

مگو آن سخن کاندرو سود نیست کزان آتشت بهره جز دود نیست فردوسی

بیا که دیده به دیدارت آرزومند است … عراقی

گاهی‌ فکر می‌‌کنم دنیا با همه عظمتش تا چه اندازه می‌‌تواند حقیر و بی‌ ارزش باشد. آدم‌ها از بامِ باورِ ما سقوط می‌‌کنند، یکی‌...یکی‌. و قلب بی‌ آلایش ما، تهی از عشق و اعتماد فرو می‌‌پاشد، زخم خورده، رنجیده، آرام...آرام

بالاخره یک روز تمام می‌شود این دنیا با تمام سربالایی‌ها و سرپایینی‌هایش... آدمی که تو را رنجاند، اویی که تو را خنداند، کسی که قلبت را به درد آورد، اویی که آرامت کرد، کسی که اشک‌هایت را دید و لبخند زد، اویی که اشک‌هایت را پاک کرد و یا، با تو اشک ریخت کسی که تمام وجودش پر از مهربانی بود،...