نتایح جستجو

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگست ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگست

خون سرد من از این دونان شهرستان نیم خاطر پر درد کوهستانیم، کز بدی بخت، در شهر شما روزگاری رفت و هستم مبتلا! هر سری با عالم خاصی خوش است هر که را که یک چیزی خوب و دلکش است ، من خوشم با زندگی...

کز اندیشه بد مکْن یاد هیچ دلت شاد کن، کار مهمان بَسیچ

امروز چو کاسه سرت هست به جا می نوش به کاسه با حریفی دانا صد کاسه و کله سر شاه و گدا نخرند به کوزه فقاعی فردا خیام

اگر شراب خوری جرعه فشان بر خاک/ از آن گناه که نفعی رسد به غیر چه باک مخور دریغ و بخور می به ناله دف و چنگ/ که بی دریغ زند روزگار تیغ هلاک

حُسن تو همیشه در فزون باد رویت همه ساله لاله گون باد اندر سر ما خیال عشقت هر روز که باد در فزون باد

سلام. من هم همچنین برای شما و دیگر بروبچه های تالا.

تقدیر چیست؟ گریز از دوزخ چشمانت نه ستاره ای که سر بر دامنش بگذارم و نه کوهی که پژواک صدایم را به ابر و باد برساند اما تو را نه حاجتی است به کوه و نه نیازی است به ستاره وقتی پنجره چشمانت را می گشایی خورشید از نگاهت رنگ می گیرد درختان به عشق تو قد می کشند و من تنها بغضی شکسته برای تنهایی تو...

گل نیست چنین سرکش و رعنا که تویی مه نیست بدین گونه فریبا که تویی غم بر سر غم ریخته آنجا که منم دل بر سر دل ریخته آنجا که تویی

گفتمش نقاش را نقشی بکش از زندگی/ با قلم نقش حبابی بر لب دریا کشید گفتمش تصویری از لیلی و مجنون را بکش/ عکس حیدر در کنار حضرت زهرا کشید گفتمش بر روی کاغذ عشق را تصویر کن/ در بیابان بلا تصویری از سقا کشید گفتمش سختی و درد و آه گشته حاصلم/ گریه کرد، آهی کشید و زینب کبری کشید

نازد به خودش خدا که حیدر دارد دریای فضائلی مطهر دارد همتای علی نخواهد آمد والله صد بار اگر کعبه ترک بردارد

آسمان وقف نگاهت گل من مانده ام چشم براهت گل من هر کجا هستی و باشی گویم که خدا پشت و پناهت گل من

دلم درحلقه غمها نشسته زبانم بسته و سازم شکسته وجودم پر ز شعر عاشقانست تو را می خواهم و اینها بهانست

عشق یعنی رویش گلهای یاس چشمه مهر و سبوی التماس

هر چه کردم نشوم از تو جدا، بدتر شد از دل ما نرود مهر و وفا، بدتر شد مثلاً خواستم که این بار موقر باشم و به جای "تو" بگویم "شما"، بدتر شد این متانت به دل سنگ تو تأثیر نکرد بلکه برعکس فقط رابطه ها بدتر شد آسمان وقت قرار من و تو، ابری بود تازه با رفتن تو، وضع هوا بدتر شد چاره دارو و دوا نیست که حال...

تا به بنفشه می دهد طره مشک سای تو/ پرده غنچه میدرد خنده دلگشای تو ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز/ کز سر صدق می کند شب همه شب دعای تو

این حقیقت را به حق باید نوشت/ خط آن را با طلا باید سرشت خاتم پیغمبران فرموده است/ زیر پای مادران باشد بهشت