نتایح جستجو

حالا كه آمدي ناتوان از تكلم روزمره محتضرانه پيچ خورده است زبا بيهوده در خلائي بزرگ پيش از اين كه بيايي حالا كه آمدي كمكم مي كني كه دست هاي كفن پيچ را به زانوان خودم برسانم و سوال مي كني : اينجا كجاي زمان است ؟ كه به دست هر كه نگاه مي كني بمب ساعتي بسته است ؟ و زير سينه بند هر زني كه مي...

تا آبي لبريزم مي كني از ترانه سرشارت مي كنم از غرور دو دل دست مي گشايي و يك دل مي فشرم دست هايت را مي رويم تا نشاني ارغواني ابري و آبي بر مي گرديم

40 سال، مهمان سحر امام رضا (ع) ! 40 سال، مهمان سحر امام رضا (ع) ! چهل سال، مهمان سحر امام رضا علیه السلام نماز در مسجد گوهرشاد تمام شده بود؛ اما هنوز مسجد مملو از جمعیت بود. عده‎ای از مردم، در گوشه‎ای از مسجد اجتماع کرده بودند و دور کسی را گرفته بودند. آنان اغلب کسانی بودند که برای شفا...

اشک و قلم قــلم یکدم نمی افـتد ، دگر از لای انگشـــتم که من با جوهرش عمری سکوت سینه را کُشتم سـیه کردم دفــاتر را ، که شاید کم شود دردم قــلم را با چـــنین فکری، یـگانه یـاورم کــردم به نثر وشعر وبا انـشا، نوشتم هرچه در دل بود به اشــکی دیدگان من ، همه تـحریر من آلــود قــلم بر روی...

سلام بارون جان :gol: خوبی؟ احوالات؟ انشالله روزگار به کام باشه........

:gol::gol::gol: تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود :gol::gol: حلقه پیر مغان از ازلم در گوش است بر همانیم که بودیم و همان خواهد بود :gol::gol: بر سر تربت ما چون گذری همت خواه که زیارتگه رندان جهان خواهد بود :gol::gol: برو ای زاهد خودبین که ز چشم من و تو راز...

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

من چاکر آق محمد صادقم هستم این از کم سعادتی من بوده ......

شیخ بهایى و ساختمان مدرسه چهارباغ شیخ بهایى و ساختمان مدرسه چهارباغ همه می دانند كه ساحل زاینده رود سست و باتلاقى است و قابلیت ساختمان را دارا نمى‏باشد، شیخ بهایى به دستور شاه عباس مجبور بود كه در همین زمین سست و باتلاقى مبادرت به ساختمان یك مسجد و یك مدرسه نماید تا ساختمان‏هاى میدان نقش جهان...

شكوفه اندوه شادم كه در شرار تو ميسوزم شادم كه در خيال تو ميگريم شادم كه بعد وصل تو باز اينسان در عشق بي زوال تو مي گريم پنداشتي كه چون ز تو بگسستم ديگر مرا خيال تو در سر نيست اما چه گويمت كه جز اين آتش بر جان من شراره ديگر نيست شبها چو در كناره نخلستان كارون ز رنج خود به خروش آيد فريادهاي حسرت...

سلام نغمه جان منم خوشحالم که باز اینجام در مورد تازه واردی هم فک کنم یه اشکال فنیه که گریبان چند نفر دیگه هم به غیر از من رو گرفته البته زیاد مهم نیست انشالله درست میشه اگه هم نشه بازم مهم نیست آخه تازه واردی هم خودش یه حس خوبیه!!!

مرسی محمد صادق جان عکس خیلی قشنگیه دست گلت درد نکنه....

گريز و درد رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت راهي بجز گريز برايم نمانده بود اين عشق آتشين پر از درد بي اميد در وادي گناه و جنونم كشانده بود رفتم كه داغ بوسه پر حسرت ترا با اشكهاي ديده ز لب شستشو دهم رفتم كه نا تمام بمانم در اين سرود رفتم كه با نگفته بخود آبرو دهم رفتم ‚ مگو ‚ مگو كه چرا رفت ‚...

ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست منزل آن مه عاشق کش عیار کجاست شب تار است و ره وادی ایمن در پیش آتش طور کجا موعد دیدار کجاست هر که آمد به جهان نقش خرابی دارد در خرابات بگویید که هشیار کجاست آن کس است اهل بشارت که اشارت داند نکته​ها هست بسی...

زیر آسمان خدا بودیم و هستیم و ..... بقیه ش با خداس که میخایم باشیم یا نه !! بیخیال ... وای ببین مامانی میخواد دعوام کنه آخه حقم داره تقصیر منه که بی خبر رفتم ولی الان دیگه هستم........ هستم دیگه دعوا نکن خب :redface: راستی آواتار اولیت بوده اما خیلی قشنگه من که اولین آواتارم رو یادم...

بازم ببار ای آسمون شاید منم گریه کنم بازم ببار ای آسمون شاید منم گریه کنم بازم ببار ای آسمون شاید منم گریه کنم بغض سکوت و بشکنم اشکم به تو هدیه کنم نگاه نکن که ساکتم دلم اسیر سایه هاست نگاه خستمو ببین که لبریز از گلایه هاست کویر خشک گونه ام اشکی به روی خود ندید لبانم ز خنده دور شدن هیشکی...

گریه کن ای دل گریه کن ای دل گریه کن ای دل به حال بی نوای بی کسی همچو شمع آب شو در شعله های بی کسی درد دل با کسی مگو ای دل بیا افسانه شو هم صدا با شنوی با سوز نای بی کسی عشق یعنی سوختن...

من چشم تو را دوباره خواهم نوشید از زخم تو من دوباره خواهم جوشید تنگ است دلم برای تو میدانم! تا وسعت دل به گریه خواهم کوشید

سلام داش محسن خوبم احوالات آره دیگه روزگار اینچنینه ولی الان دیگه هستم خیلی خوشحالام که بازم در کنار دوشتای خوبی مث تو هستم

‏ خون گريه زخم يادگار از تو همين سوخته جاني است مرا شعله از توست ، اگر گرم زباني است مرا به تماشاي تن سوخته ات آمده ام مرگ من باد که اين گونه تواني است مرا نه زخون گريه آن زخم ، گزيري ست تو را نه از اين گريه يکريز ، اماني است مرا باورم نيست ، نگاه تو و اين خاموشي؟ باز برگردش چشم...